Actualiteit van de week – binnenland
De VLD heeft haar personeel, vooral haar rechtervleugel, steeds minder onder controle. Verhofstadt en Dewael moeten voortdurend de flaters van Verwilghen, Coveliers, Leduc, De Decker en co. bijstellen. Er is uiteraard een reden voor dat geflater: het ongeduld van de rechtervleugel en de knipogen van voorzitter De Gucht aan die rechterzijde, waardoor dat soort avonturiers zich gesterkt voelt om eens een stapje meer te wagen.
De zogenaamde enquête van de RUG-kranten (GVA en BVL) die moet bewijzen dat 80% van de Vlamingen, 60% van de SP.a stemmers, 59% van de Franstaligen, etc. tegen migrantenstemrecht is, wordt door de rechterzijde gebruikt om aan te tonen dat ze de wil van de meerderheid verkondigt. Die beruchte enquête was alles behalve wetenschappelijk, liet doorschemeren dat morgen iedereen die zich in België aanmeldt stemrecht zou krijgen en is voor Vlaanderen gebaseerd op 400 telefoontjes! Een flauwe zet van de rechterzijde, dus, om de politieke agenda naar haar hand te zetten.
Caroline Genez (SP.a) kwam er in de Zevende Dag nog niet te slecht uit, dat heeft echter meer te maken met de zwakte van Coveliers dan met haar sterkte. Crimineel is dat geen enkele SPa-er eraan denkt een klassestandpunt in te nemen over het migrantenstemrecht.
In de plaats van flauwe morele principes en de dooddoener "afspraak is afspraak" of, erger nog, "we willen het dossier zo snel mogelijk van tafel…" – kortom: allemaal defensieve stellingen – zou de SP.a in het offensief moeten gaan en zeggen dat de patroons de arbeiders voortdurend willen opzetten tegen mekaar om hun patronale besparingspolitiek op de kap van de arbeiders er gemakkelijker door te krijgen. Dat Coveliers niet rijdt voor de "meerderheid van de Vlamingen", maar voor de belangen van de patroons en dat je van een liberaal niets anders kan verwachten. Tenslotte, dat de SP.a opkomt voor alle arbeiders, van welke kleur ook, omdat we alleen samen in staat zijn de besparingswoede van het patronaat en haar politieke lakeien als Coveliers, Dewinter en co. te stoppen. Niet de liberalen of de Blokkers, maar wij zijn de verdedigers van de gewone man! Maar ja… De SP.a is zo’n partij helaas al lang niet meer en dat uit zich in haar argumenten in om het even welk dossier.
Zoals Tom Lanoye in De Morgen al zei: "de SP.a is niet meer wat ze vroeger was". Volgens Tom is de SP.a nu progressiever. Wij denken eerder dat de SP.a voor mensen als Anciaux en Lanoye pas aanvaardbaar is geworden doordat ze duidelijk geen arbeiderspartij meer is, zelfs niet meer een burgerlijke arbeiderspartij (zoals Lenin destijds de sociaal-democratie omschreef). De SP.a wil vandaag liever een "sociaal-progressieve partij" zijn, dan een arbeiderspartij.
Ze lijkt daar behoorlijk in te slagen. Zoals wij al 3 jaar geleden stelden evolueren we naar een rechtse en "linkse" burgerlijke pool (in zekere zin vergelijkbaar met de Democratische Partij in de VS). Zelfs inzake timing waren onze vooruitzichten perfect. We gaven Agalev nog 1, misschien 2 verkiezingen vooraleer het zou worden opgeslorpt door de SP.a. We voegden daaraan toe dat dit perspectief reëel zou worden na 1 of 2 forse verkiezingsnederlagen. In Wallonië, stelden we, zal Ecolo – weliswaar iets trager omwille van haar meer sociaal gespreide aanhang – in diezelfde richting evolueren.
Waar Agalev een jaar geleden nog met de broek op de knieën in een kartel had kunnen stappen, zal het dat voortaan met de broek op de enkels moeten doen. Vande Lanotte – even pinnig maar niet zo sluw als Stevaert – kon het niet nalaten te laten doorschemeren dat Agalev maar eerder over de brug had moeten komen.
Zo’n kartel zal uiteraard de nodige illusies opleveren. Vooral bij de zogenaamde progressieve intellectuelen, die hierin de grote groen-linkse eenheid zullen menen te herkennen, of de ijzeren wet dat de arbeiders steeds terugkeren naar hun traditionele organisaties. Na Agalev zal trouwens op termijn ook het ACW volgen, zeker nu de CD&V steeds verder naar rechts verglijdt. Zo’n "linkse" pool heeft zeker een ruim kiespotentieel. Kortom: er is ruimte voor illusies. Wie echter van zo’n formatie verwacht dat ze tegen de neoliberale logica of tegen de belangen van het patronaat zou ingaan, vergist zich. Ook binnen de revolutionaire linkerzijde zullen wellicht hier en daar enkelen worden aangetrokken door zo’n vernieuwd kartel. Op middellange en lange termijn betekent het voor ons echter in de eerste plaats een "cleaning of the decks", een schoon schip maken met tijdelijke, voornamelijk electorale illusies. In een kapitalisme dat fundamenteel in crisis verkeert zal zo’n "linkse" pool vrij snel een privatiserings- en saneringsmachine voor de burgerij worden.
