Op 2 oktober trokken tienduizenden Duitsers vanuit het hele land naar Berlijn om deel te nemen aan de nationale betoging tegen de toename van armoede en nepjobs. De meeste betogers kwamen uit het oosten van Duitsland. Deelnemers van de maandagbetogingen in Leipzig, Chemnitz en andere Oostduitse steden organiseerden eigen delegaties op de betoging. Er waren veel zelfgemaakte spandoeken en borden met slogans als: "Kan het niet zijn dat Marx toch gelijk had?" Vakbondsleden uit de bouw demonstreerden in werkkledij met onder het motto "Het Hartz-model stinkt". Op meerdere spandoeken en borden werd een algemene staking geëist.
Aron Amm, Berlijn
Onder de organisatoren van de betoging bevonden zich Attac, PDS, de Berlijnse "Sociale Bond" en verschillende vakbondsdelegaties uit Berlijn. De leiding van de belangrijkste vakbonden – Ver.di, IG Metall, GdP, GEW en IG Bau – hadden er niets aan gedaan om de betoging bekend te maken in de bedrijven en vakbondssecretariaten. De betoging werd gedragen door kritische vakbondsleden. De deelname van vakbondsgroepen was beperkt. De Berlijnse leiding van Ver.di rond Roland Tremper en Susanne Stumpenhusen droeg een spandoek mee en probeerde een vakbondsblok te vormen, waarin echter weinig militanten meestapten.
Tot op het laatste moment had de leiding van de vakbondsfederatie DGB geweigerd om voor de betoging op te roepen en te mobiliseren. Dat is belangrijk als we vaststellen dat desondanks zo’n 50.000 mensen de straat op trokken. De betoging heeft nogmaals aangetoond dat de beperktere opkomst voor de maandagbetogingen geen uitdrukking is van een afname van de woede en actiebereidheid. Hoewel de voorbije weken geen perspectief gegeven werd voor de beweging tegen het besparingsplan Hartz, was de betoging op 2 oktober een uitdrukking van de enorme angst en ontevredenheid over Hartz IV en de breed verspreide haat tegenover het kapitaal en haar politieke vrienden. Er was een grote dorst naar discussie over de huidige ontwikkelingen in Duitsland, komende stappen voor de acties en over alternatieven op de crisis van het kapitalisme.
Bij de aanvang van de betoging sprak de Stuttgartse Ver.di-leider Bernd Riexinger zich sterk uit tegen de "misbruik-mentaliteit" van de rijken en superrijken. Hij kreeg veel bijval toen hij stelde: "Als het huidige economische systeem de welvaartstaat niet langer aankan, moeten wij vragen of wij ons nog langer deze economie kunnen veroorloven."
Riexinger sprak ook over de politiek van de vakbondsleiding. Hij kreeg het grootste applaus toen hij stelde: "Vakbondsmilitanten moeten hier zijn, met of zonder oproep van hun leiding." Jammer genoeg deed hij geen voorstellen om de protesten uit te breiden en bracht hij niet de noodzaak van een nationale actiedag op 17 november naar voor. De nationale actieconferentie in Frankfurt op 18 en 19 september had een oproep gedaan om op 17 november, wat vroeger een verlofdag was, acties te ondernemen in navolging van de verzorgingssector om er zo een nationale actiedag van te maken met verschillende stakingsacties.
Volgens de politie, media en politici die wekenlang de maandagbetogingen probeerden te minimaliseren, waren er op 2 oktober slechts 15.500 betogers, een aantal dat ze snel moesten herzien tot 25.000 betogers. In de burgerlijke media werd vervolgens gesproken van 45.000 deelnemers. Het totaal aantal betogers van meer dan 50.000 had veel hoger kunnen liggen mits een ernstige mobilisatie van de vakbonden tegenover het offensief van het patronaat. Er is niet offensief gemobiliseerd in verschillende steden en bedrijven. Er werd ook niet geprobeerd door de vakbonden om het verzet van de werklozen te verbinden aan de strijd tegen massa-ontslagen of het offensief op de arbeidsduur en de lonen bij bvb. VW.
Sozialistische Alternative (SAV, de Duitse zusterorganisatie van de LSP) bracht de noodzaak naar voor om van protest tot verzet te komen. We legden uit dat het protest in de bedrijven moet verspreid worden voor een nationale stakings- en actiedag, een algemene 24-urenstaking die kan afgedwongen worden door de druk op de vakbondsleiding op te voeren en door initiatieven van de basis.
Leden van de SAV namen deel aan een actie om op de verantwoordelijkheid van de vakbondsleiding te wijzen en de noodzaak van een staking naar voor te brengen. Samen met andere activisten, waaronder leden van het "Netwerk voor een strijdbare en democratische Ver.di" namen we deel aan een actie waarbij met een groot spandoek voor het vakbondsgebouw gestaan werd. Op het spandoek stond: "Weg met de zomervakantie van de DGB, voor een stakings- en protestdag op 17 november."
We legden uit dat de crisis van het systeem dat de achtergrond vormt voor Hartz IV dezelfde is die leidt tot een aanval op de lonen en de werkgelegenheid. Als de patroons en de grote aandeelhouders van Karstadt bijvoorbeeld over hun winsten klagen, dan gaat dit niet om een individueel geval maar om een gevolg van het kapitalistische systeem. We verdeelden op de betoging 5.000 pamfletten waarin we een socialistisch alternatief naar voor brachten. Er was een grote interesse voor het oktobernummer van ons blad dat als titel heeft: "Betogen, protesteren, staken!", ons actieprogramma en andere brochures en materiaal. En wat ook van enorm belang was: verschillende betogers willen de discussie over een socialistisch programma en een socialistisch perspectief verderzetten en versterken door lid te worden van de SAV.
