“Wij zijn de enige revolutionair socialistische organisatie en dat biedt enorme perspectieven”, aldus één van de leiders van “Arbeidersdemocratie”, een voormalig stakingsleider in een wapenfabriek in Uralsk. Tijdens een 14-daags bezoek aan Alma Ata sprak ik tientallen militanten, gaf er verslag over de werking van het CWI en had de gelegenheid om de plaatselijke werkingen te ontdekken.
Eric Byl
Alma Ata is een groene, in een dal gelegen metropool van 1,2 miljoen inwoners. Tot in ’98 was het de administratieve hoofdstad. Die werd echter verhuisd naar Akmola – een provinciestadje – intussen Astana genaamd. De bouw van Astana slorpt 50% op van het overheidsbudget. Het is één van de waanzinnige projecten van president Nazarbajev, de voormalig secretaris-generaal van de CP. Ondertussen heeft hij zich met de hulp van Westerse multinationals omgeschoold tot multimiljonair.
Nazarbajev controleert 80% van de economie en bijna heel de politiek. Naast diens “Vaderland” zijn er nog 7 geregistreerde partijen. De belangrijkste “oppositie” – “Allen Samen” – wordt geleid door zijn oudste dochter, nu al getipt als opvolgster van haar vader. De Communistische Volkspartij steunt openlijk Nazarbajev. De officiële CP van Abdildin zit in een volksfront met het al even neoliberale “Democratische Keuze” en de kleine Marxistisch-Leninistische Fractie riep samen met “Arbeidersdemocratie” op voor een boycot van de jongste verkiezingen. Olie- en gasinkomsten hebben een rijke middengroep opgeleverd. Voor de overgrote meerderheid ging de markteconomie echter gepaard met stijgende armoede. Voor ’91 bedroeg het maandinkomen van een arbeider 150 roebel, tegen 200 dollar nu. De huurprijzen bedroegen toen 3 roebel, tegenover gemiddeld 50 dollar nu. Gratis gezondheidszorg en onderwijs komen steeds meer op de helling te staan.
Ondanks de repressie komt het verzet geleidelijk op gang. Arbeidersdemocratie heeft afdelingen in 7 steden. Voorts zijn er discussies met groepen in Shymkent, Tashkent (Uzbekistan), Kirgezië en Tadjikistan.
