Het asielbeleid van Theo Francken past perfect in het neoliberale beleid van de rechtse regering: werklozen worden verantwoordelijk geacht voor het gebrek aan jobs, daklozen voor de huizencrisis, gepensioneerden voor de tekorten die in de sociale zekerheid ontstaan door de vele geschenken aan de grote bedrijven, … Op dezelfde manier worden migranten gezien als overlast die zo snel mogelijk “#opgekuist” moet worden. Akkoorden met dictator Erdogan in Turkije, slavenkampen in Libië of samenwerking met de Soedanese dictatuur van al-Bashir: het kan allemaal voor Francken en co.
De woede tegen het asociale beleid wordt versterkt door de arrogantie van Theo ‘Trump’ Francken. Als die met zijn openlijke leugens wegkomt en De Wever met zijn chantage, is het omdat alle regeringspartijen en een groot deel van de parlementaire oppositie het eens zijn over het gevoerde beleid. Dan komt het niet op een leugentje meer of minder aan: premier Michel aarzelde niet om op lasterlijke wijze de tienduizenden die eind december voor hun pensioenen betoogden af te doen als ‘leugenaars.’ De regering liegt als ze zegt dat onze levensstandaard erop vooruit gaat: onze reële lonen nemen af en de veel aangeprezen ‘nieuwe jobs’ zijn in grote meerderheid laag betaalde onzekere jobs.
De mainstream kritiek beperkt zich tot de stijl van Francken. Louis Tobback (SP.a) vatte het goed samen: “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” En dat heeft hij ook gedaan: in 1998 moest hij ontslag nemen toen zijn repressief asielbeleid tot een dode had geleid: Semira Adamu. Wat doet Francken fout volgens Tobback? “Hij geniet er teveel van.” Met zo’n oppositie komt de regering met alles weg.
Breken met het asociale asielbeleid dat mensen veroordeelt tot oorlog, foltering en extreme uitbuiting, is niet evident. Het vereist een breuk met het kapitalisme waarin de concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met groeiende ellende en bijhorende tegenstellingen onder de rest van de bevolking, neokoloniale plunderingen en de gevolgen daarvan, … Een sociaal asielbeleid moet vertrekken van maatregelen die ertoe leiden dat mensen niet meer hoeven te vluchten en van maatregelen die ervoor zorgen dat migranten hier niet uitgespeeld kunnen worden tegen andere werkenden. Degelijke jobs, massale publieke investeringen in sociale huisvesting, onderwijs en zorg, … zijn daartoe nodig. Maar dat kan enkel door te breken met de winstlogica van het kapitalisme, wat niet aan de gevestigde politici besteed is.
Er is nood aan actief verzet tegen het asociale beleid en dit op internationaal vlak. In Zweden hebben jonge asielzoekers zich in de scholen georganiseerd en een scholierenstaking tegen uitwijzingen opgezet. Ook onder dictatoriale omstandigheden, zoals in Iran of in Soedan, zijn er protestbewegingen die onze solidariteit vereisen.
Hier in België kunnen we de strijd tegen de rechtse regering en alle onderdelen van het asociale beleid het beste voeren door aansluiting te zoeken bij onze natuurlijke bondgenoten: de gewone werkenden en hun gezinnen. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie, met ook een delegatie van mensen-zonder-papieren, toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.
- Zaterdag om 14u aan Brussel Noord: actie tegen Theo Francken
