Francken moet blijven, anders zorgt N-VA voor een regeringscrisis. De boodschap van De Wever afgelopen weekend was duidelijk: van ontslag is er geen sprake en de kritiek op Francken moet stoppen. Theo Francken lag niet onder vuur omwille van zijn asociaal asielbeleid, maar omdat hij erover gelogen had. Dat werd door CD&V, Open Vld en MR aangegrepen om even te blaffen tegen N-VA, evenwel zonder te bijten. Ze willen immers geen discussie voeren over het asielbeleid zelf.
Wie heeft de grootste rode knop?
Het geblaf vanuit de andere regeringspartijen werd door De Wever beantwoord met luider geblaf. In de Zevende Dag verklaarde Ivo Belet dat Francken beter ontslag had genomen. Zijn CD&V-partijgenoot Eric Van Rompuy, altijd van de partij als er gestookt wordt, omschreef premier Michel als de “handpop van N-VA” en verweet de N-VA verantwoordelijk te zijn voor een “verziekt politiek klimaat,” onder meer door “populistische tweets.” Noch Belet, noch Van Rompuy stellen de CD&V-deelname aan deze regering in vraag. Daarover laten ze hun voorzitter oordelen… Wouter Beke maakte eerder duidelijk dat CD&V niet gaat voor het ontslag van Francken.
Eerder waren er bijzonder giftige tweets waarin de voorzitters van de regeringspartijen al vechtend over de straat rolden. De Wever deed er nu nog schepje bovenop door te dreigen met de val van de regering. Het doet wat denken aan de Amerikaanse president Trump die op de nieuwjaarsboodschap van zijn Noord-Koreaanse tegenhanger, door hem omschreven als ‘raketman’, reageerde met de stelling dat hij zelf een grotere rode knop heeft om kernwapens te activeren. Een systeem in crisis brengt politieke leiders voort die zichzelf omschrijven als ‘stabiele genieën’ en ondertussen op Twitter kibbelen over wie de grootste rode knop heeft.
Leugens en chantage, maar over neoliberaal besparingsbeleid zijn ze het eens
Als Francken met zijn leugens en De Wever met zijn chantage wegkomen, is het omdat alle regeringspartijen het eigenlijk eens zijn over het beleid waarover gelogen wordt. De voorbije jaren is er hard geraakt aan de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking: indexsprong, verhoging pensioenleeftijd, afbouw vervroegd pensioen, opvoeren flexibele (en dus onzekere) jobs, extra taksen op van alles en nog wat (van suiker tot energie en brandstof), … Om dat soort maatregelen door te voeren, is er amper discussie in de regering. Daarover zijn ze het allemaal eens. Wie er op basis van feiten en cijfers vragen bij stelt, wordt door premier Michel onverbiddelijk weggezet als een leugenaar. Dat gebeurde voor de kerstvakantie nog toen tienduizenden vakbondsleden betoogden tegen de nieuwe aanvallen op de pensioenen.
De gevestigde partijen willen geen kiescampagne waarin het asielbeleid centraal staat. Ze vrezen dat dit de N-VA met het imago van zorgvuldig ‘opgekuist racisme’ ten goede zou komen. Het gaat hier echter enkel over imago’s en beeldvorming: ook over het asociale asielbeleid zijn ze het allemaal eens. Dat bevestigde Louis Tobback (SP.a): “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” Daarmee vatte hij de zwakte van de oppositie samen. Wie een beetje verder terugkijkt, weet dat Tobback ook effectief veel van wat Francken doet heeft gedaan. Hij moest als minister ontslag nemen toen zijn repressief asielbeleid tot een dode had geleid, met name Semira Adamu. De enige kritiek van Tobback op Francken luidt als volgt: “Hij geniet er te veel van.”
Breken met het asociale asielbeleid dat mensen veroordeelt tot oorlog, foltering en extreme uitbuiting hier, is niet evident. Het vereist een breuk met het kapitalisme waarin de concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met groeiende ellende en bijhorende tegenstellingen onder de rest van de bevolking, neokoloniale plunderingen en de gevolgen daarvan, … Een sociaal asielbeleid moet vertrekken van maatregelen die ertoe leiden dat mensen niet meer hoeven te vluchten en van maatregelen die ervoor zorgen dat migranten hier niet uitgespeeld kunnen worden tegen andere werkenden. Zo’n breuk met de winstlogica van het kapitalisme is echter niet aan de gevestigde politici besteed.
Francken is betrapt op een leugen. Hij is daarmee eerder de regel dan de uitzondering in deze regering. Zo wordt met grote trom verwezen naar de nieuwe jobs, zonder erbij te zeggen dat er amper voltijdse degelijke jobs bijkomen. Ook dit zal Michel wellicht goedpraten als “onvolledige informatie” in plaats van leugens? Er wordt gezegd dat we er allemaal op vooruit gaan, terwijl cijfers aangeven dat de reële koopkracht en de reële lonen in ons land achterop lopen tegenover de buurlanden (vandaar wellicht dat we niets meer horen van die ‘loonhandicap’ waar ze vroeger zoveel over spraken?). Gisteren nog in Het Nieuwsblad: “Maar liefst 1 op 20 Belgen kan zijn huis niet genoeg verwarmen. Dat blijkt uit cijfers van Eurostat. Slechts acht Europese landen doen het slechter.” Deze regering heeft ons voorgelogen over onze pensioenen, lonen, openbare diensten, … Zoals Gwendolyn Rutten zegt: “Wie de waarheid één keer geweld aandoet, zal ook de volgende keer in vraag gesteld worden.” Of Wouter Beke: “Over alles wat nu gezegd wordt, zijn we niet meer zeker of het waar is of niet.” Het besparingsbeleid treft de meerderheid van de bevolking en gaat gepaard met het bewust zaaien van verdeeldheid, waarbij niet op een leugentje meer of minder wordt gekeken.
Als de regering hiermee wegkomt, is het door de zwakte van de oppositie. De parlementaire oppositie beperkt zich grotendeels tot opmerkingen over de leugens van Francken en ze benadrukt het belang van een onderzoek naar de situatie in Soedan, ongetwijfeld een onderzoek door de eigen parlementaire kringen. Het feit dat de regering al vechtend over straat rolt, moet aangegrepen worden om actief te mobiliseren tegen alle asociale maatregelen – of de regering er nu over gelogen heeft of niet. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.
Ondertussen in Soedan
Afgelopen weekend waren er overal in Soedan protestacties tegen de hoge broodprijzen. De autoriteiten hebben dit protest repressief de kop ingedrukt: kranten werden in beslag genomen, een prominente oppositieleider opgepakt en bij het politiegeweld op betogers viel in Geneina een dode. De broodprijzen stegen sterk nadat de regering als onderdeel van een neoliberaal programma besliste om vanaf dit jaar, in opvolging van de aanbevelingen van het IMF, geen subsidies meer te geven voor brood. Enkele jaren geleden was er al massaal protest toen de brandstofprijzen stegen. Volgens Amnesty International vielen er in 2013 maar liefst 185 doden bij repressie tegen het protest. Dit verlamde het protest, maar nu zijn er de eerste tekenen van een hernieuwde beweging. In september 2017 waren er ook al studentenacties.
