Op 8 november 2016 verstomde de wereld toen bleek dat Donald Trump de nieuwe president van de Verenigde Staten zou worden. Een jaar later is er nog steeds schrik voor wat zijn bewind zal en kan teweegbrengen in de VS en wereldwijd.
Artikel door Bart Vandersteene
Onvoorspelbaar en onpopulair
Het regime onder Trump was het voorbije jaar soms onvoorspelbaar maar vooral heel reactionair. Hij dreigde met een oorlog tegen Noord-Korea wat een gigantische menselijke kost met zich mee zou brengen. Hij wierp het idee van een militaire interventie in Venezuela op. Hij opende de aanval op migranten, de LGBT gemeenschap, vrouwenrechten, milieubescherming, de progressieve aspecten van de Amerikaanse gezondheidszorg, … Als reactie hierop werd hij geconfronteerd met massale protesten van de bevolking die hem op elk terrein deden terugkrabbelen. Trump heeft de laagste steun die een president ooit genoot één jaar na de verkiezingen. Miljoenen Amerikanen willen hem liefst zo snel mogelijk weg.
Trump wordt gehaat omwille van zijn agressieve racistische en seksistische beleid ten dienste van de superrijken. Maar ook grote delen van het establishment hebben schrik voor de gevolgen van zijn soms roekeloze politiek als machtigste politicus ter wereld. De klasse van miljardairs, het politieke establishment en de legerleiding zijn allen gewoon om de politieke dynamiek in de VS strak onder controle te hebben. Nu worden ze geconfronteerd met een onstabiele, oncontroleerbare narcist die het systeem verder destabiliseert. Hij is zelf het resultaat van een diepe crisis van de politieke kaste in de VS en dreigt deze crisis nog te verdiepen.
Zowel de Republikeinse als de Democratische partij zijn diep verdeeld. En ze staan verder van de gewone Amerikaan af dan ooit. Uit een recente peiling bleek dat 58% van de Amerikanen meent dat Donald Trump geen voeling heeft met de gewone bevolking. De Republikeinse partij heeft volgens 62% geen voeling met de gewone bevolking en voor de Democratische partij is dat de inschatting van maar liefst 67%. Wie zich nog afvroeg waarom Hillary Clinton de verkiezingen verloor, vindt hier een antwoord. De vraag is dan ook niet enkel hoe we van Trump kunnen afraken. Als we het politieke toneel overlaten aan partijen die beide gehaat worden door een grote meerderheid van de Amerikanen, dan kunnen er nieuwe reactionaire populisten opstaan die van het ongenoegen gebruik zullen maken.
De leiding van de Democraten en de klassieke partijen wereldwijd komen ons vertellen dat we de agenda van Trump best kunnen stoppen door de volgende verkiezingen af te wachten. Maar het zou een grote fout zijn om daarop te rekenen. Het verzet in de VS en de rest van de wereld moet nu verder uitgebouwd worden. Er zijn massaprotesten nodig zoals de Million Women’s Marches van 21 januari 2017. Toen kwamen vele miljoenen vrouwen en mannen op straat in wat waarschijnlijk de grootste protestdag ooit uit de Amerikaanse geschiedenis was.
Het zou verkeerd zijn om de beweging te onderwerpen aan de leiding van de Democraten en de eisen te beperken tot wat voor hen aanvaardbaar is. De Democraten hopen slechts op een verzwakte Trump om zelf electoraal te scoren. Een beweging die de agenda van Trump kan stoppen, wil de Democratische leiding niet. Daar beseft men immers ook dat men zelf het volgende doelwit van deze beweging wordt.
Bernie zou hebben gewonnen
In een ophefmakend boek heeft Donna Brazile het verhaal bevestigd dat de leiding van de Democraten hemel en aarde heeft verzet om Clinton de voorverkiezingen bij de Democraten in 2016 te laten winnen. Brazile werd in juli 2016 interim-voorzitter van het DNC (Democratic National Committee), toen voorzitter Debbie Wasserman Schultz ontslag moest noemen nadat Wikileaks bewijs had geleverd dat ze haar positie had misbruikt om Clinton te doen winnen. Brazile bevestigt nu niet enkel het verhaal, ze geeft ook verdere details over hoe de hele verkiezingsprocedure werd gemanipuleerd met maar één doel: Bernie Sanders stoppen.
Sanders had de verkiezingsstrijd tegen Trump gewonnen. Daar twijfelen weinigen aan. Zijn politieke ideeën vormden echter een bedreiging voor de klasse van miljardairs en dus moest de geplande kroning van Hillary Clinton kost wat kost worden uitgevoerd.
Veel activisten geloven of hopen nog steeds dat de Democratische Partij kan hervormd worden. Een aantal linkse kandidaten vanuit het netwerk “Our Revolution” rond Bernie Sanders raakten verkozen. Maar de dominantie van de establishmentvleugel binnen de Democratische partij blijft voorlopig intact. De interne regels worden zo aangepast om het de Berniecrats (die Democraten die Bernie steunen) zo moeilijk mogelijk te maken om reële invloed te hebben in de partij. Het is zo goed als uitgesloten dat het establishment één van haar partijen, de Democratische Partij, zomaar zal overleveren aan de beweging.
Ook socialistische kandidaten deden het goed bij lokale verkiezingen, zoals Ginger Jentzen van onze zusterorganisatie Socialist Alternative, in Minneapolis. We zien sinds enkele jaren reeds de opgang van antikapitalistische en socialistische ideeën. Socialist Alternative pleit om kandidaten die onafhankelijk zijn van het establishment naar voor te schuiven bij verkiezingen. Deze campagnes kunnen de basis vormen om de krachten bij elkaar te brengen die een partij voor de 99% kunnen oprichten, om zo op het politieke terrein de macht van Wall Street, de klasse van miljardairs en haar twee partijen uit te dagen.
