Op een ogenblik dat de roep om fietsveiligheid wellicht nooit zo luid klonk in Antwerpen, lanceert de politie plannen om “asociaal fietsgedrag” aan te pakken en wordt aangekondigd dat fietsers voortaan van de Meir zullen geweerd worden. Daarmee zet het stadsbestuur nog eens de puntjes op de i: als er een probleem van fietsveiligheid is, dan komt dit door de fietsers zelf. Met de aankondiging rond het weren van fietsers van de drukke winkelstraat die de Meir is, wordt verdeeldheid gestimuleerd tussen voetgangers en fietsers.
De aankondiging van het Gemeenschapsonderwijs dat er beter positief omgesprongen wordt met de moedertaal van kinderen in plaats van deze te verbieden op de speelplaats en in de klas, werd meteen aangegrepen door N-VA-voorzitter De Wever. Hij vroeg zich af of het om een vervroegde aprilgrap ging en zei dat het Nederlands de enige taal mag zijn die op school gesproken wordt. Op sociale media kreeg hij veel medestanders mee, de ene opmerking werd al in beter Nederlands geformuleerd dan de andere. Missie geslaagd voor de N-VA: verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen doet het altijd goed voor de rechterzijde.
Er zit in beide gevallen een systematiek: een bestaande problematiek wordt niet opgelost, maar overgoten met verdeeldheid om het niet over oplossingen te moeten hebben. Om iets fundamenteel aan de verkeersveiligheid in de stad te doen, is er een drastische verandering nodig en moet zwaar geïnvesteerd worden. Er is een grote uitbreiding van het openbaar vervoer nodig en een zware investering in infrastructuur die aangepast is voor meer en beter openbaar vervoer en voor een toegenomen aantal fietsers. Dergelijke investeringen komen er niet, de vrienden van de vastgoedlobby eisen immers alle aandacht op.
Hetzelfde met onderwijs: er is dringend nood aan meer middelen. Zeker, maar niet alleen, het taalonderwijs heeft daar dringend behoefte aan. Kleinere klassen met meer begeleiding kunnen wonderen doen. Nu bevestigt het onderwijs in grote mate bestaande sociale ongelijkheid. Dat ligt niet aan de inzet van het personeel, maar aan het gebrek aan middelen. De in schabouwelijk Nederlands opgestelde commentaren op sociale media zijn overigens een bevestiging van die nood aan meer middelen voor onderwijs. Maar dat kunnen we niet verwachten van dit bestuur en deze regeringen. Het is gemakkelijker om er een ‘wij-zij-verhaal’ van te maken met migranten in de rol van tegenstander. De enige gekleurde gastarbeider waar voor extreemrechts niet aan geraakt mag worden, is Zwarte Piet. En zo is meteen de aandacht afgeleid van het beleid dat onze openbare diensten zoals onderwijs, zorg, openbaar vervoer, … ondermijnt.
Wie de aandacht vestigt op het asociale beleid van het establishment en de tentakels van de vastgoedlobby in beeld brengt, kan op harde repressie rekenen. Een kritische stem over het bouwbeleid die het aandurft om op televisie te spreken? Twee dagen later is het ontslag van de kritische stem een feit. Een alternatieve nieuwssite die camerabeelden maakt van een ontmoeting tussen het stadsbestuur en verantwoordelijken van bouwpromotoren die op een opmerkelijke welwillendheid van datzelfde bestuur kunnen rekenen? Er volgt meteen een nieuwe juridische klacht. Overigens opmerkelijk dat daarbij het argument van privacy wordt ingeroepen terwijl het stadsbestuur zelf overal camera’s hangt met het argument dat wie niets verkeerd doet ook niets te verbergen heeft. Terzijde: deze zomer stippelde stadsdichter Maarten Inghels ‘The Invisible Route’ uit: de laatste route door de stad zonder gezien te worden door camera’s. Misschien een tip voor een volgende ontmoeting?
Het rechtse beleid toont waar het voor staat: sociale afbraak en verdeeldheid van de slachtoffers van die sociale afbraak. Gebrek aan publieke investeringen in sociale noden en verdeeldheid van wie daaronder te lijden heeft. En ondertussen wordt de rode loper uitgerold voor de aasgieren die uit zijn op grote winsten in de vastgoedsector. Om deze rode loper extra glans te geven, is er een weigering om te investeren in sociale huisvesting en die weigering wordt beargumenteerd met de reeds vermelde verdeeldheid. Een eerlijke slogan van N-VA – of zou de kracht van de verandering niet zo ver gaan? – zou dus iets in deze zin kunnen zijn: “Weg met de fietsers, weg met de migranten, leve de vastgoedlobby.”
Er is een fundamentele breuk met dit beleid nodig. Een stad op mensenmaat betekent een massaal publiek investeringsplan in openbare diensten, sociale huisvesting en infrastructuur. Een stadsbeleid moet vertrekken van de sociale noden en niet van de budgettaire beperkingen die door dit systeem opgelegd worden. Dat er geen middelen zijn voor een sociaal beleid, maak je ons na de Paradise en andere Papers niet meer wijs.
