In het kader van de neoliberale aanvallen in het Zomerakkoord besliste de regering-Michel om de toepassing van de flexi-jobs uit te breiden. Dat speciale statuut werkt als volgt: de werkgever stelt een werknemer een contract voor zonder een welomschreven arbeidstijd, zonder uurrooster en zonder de normale verloning in de sector. Deze contracten laten de werkgevers toe om pas op het laatste moment personeel in te zetten en dit aan een loon van minstens 9,88 euro per uur. Als kers op de taart wordt slechts 25% werkgeversbijdrage betaald. Anders gezegd: het is een blanco cheque voor de werkgevers zonder enige garantie op arbeidsvoorwaarden of inkomsten voor de werkende.
Artikel door Baptiste (Bergen)
Jobs, jobs, jobs?
Deze flexi-jobs bestaan sinds 2015 in de horeca. Het kan toegepast worden op mensen die minstens 4/5e werkten in de voorafgaande periode. Vanaf 1 januari 2018 wordt het mogelijk om ook in de detailhandel met deze contracten te werken en om er gepensioneerden mee aan te werven. De regering-Michel geeft aan dat dit slechts het begin is. Volgens staatssecretaris van Fraudebestrijding Philippe De Backer (Open VLD) is de maatregel gericht op het bestrijden van zwartwerk in de horeca. In werkelijkheid gebruikt de regering het probleem van zwartwerk in de horeca om onzekere en slecht betaalde contracten te formaliseren. Daarmee wordt bijgedragen aan de uitbouw van een lageloonsector.
Deze flexi-jobs leveren geen enkele nieuwe job op. Integendeel: gewone contracten komen onder druk door deze sociale dumping. In de horeca en de handel zijn de meeste jobs deeltijds omdat dit een grotere flexibiliteit inzake uurroosters mogelijk maakt. Met de flexi-jobs hebben de werkgevers er geen belang bij om iemand vast aan te werven of om de bestaande contracten te verbeteren.
Wij zijn geen wegwerp-personeel!
Zonder algemene strijd tegen de regering-Michel beperkte het antwoord van de vakbonden zich tot een procedure voor het Grondwettelijk Hof om de flexi-jobs in de horeca te betwisten. Er werd onder meer gewezen op een discriminatie tussen werkenden op dezelfde werkplaats. Deze betwisting werd verworpen. Het zwakke antwoord van de vakbonden versterkt de agressie van de regering die er nu nog een schep bovenop doet.
Juridische procedures mogen nooit in de plaats van strijd komen. Strijd is de enige manier om nieuwe sociale verworvenheden af te dwingen. Recent was er voor het eerst in de Britse geschiedenis een staking bij McDonald’s. In twee vestigingen werd gestaakt tegen de onhoudbare arbeidsomstandigheden met nulurencontracten (het soort contract waar de regering hier met de flexi-jobs naartoe wil) en lage lonen. De stakers eisen het einde van de nulurencontracten en een minimumloon van 10 pond per uur. Dergelijke offensieve eisen laten toe om solidariteit op te bouwen onder het personeel van andere vestigingen om zo een sterkere krachtsverhouding te krijgen.
De flexi-jobs zijn een zware aanval op de arbeidsomstandigheden. Deze maatregel kan enkel door strijd gestopt worden. Een mobilisatiecampagne in de horeca en de handel is noodzakelijk. Zo kunnen we solidariteit opbouwen en samen in actie gaan voor echte contracten. Het kan ook bijdragen aan de heropstart van de algemene strijd tegen deze regering.
