Rechts stoppen door sociaal verzet en alternatief op besparingen
Premier Michel klopte zichzelf op de borst tijdens zijn beleidsverklaring. Zo zei hij dat zijn regering de belofte van “jobs, jobs, jobs” gehouden heeft met 130.000 nieuwe, vooral voltijdse, jobs. Hij beweerde dat de nettolonen stijgen, dat we de beste gezondheidszorg ter wereld kennen, dat de gepensioneerden beter af zijn door de verhoging van de minimumpensioenen, … De waarheid ziet er helemaal anders uit.
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Cijfers weerleggen leugens
De nieuwe jobs zijn hoofdzakelijk deeltijds en superflexibel: alle cijfers geven aan dat slechts een vierde tot een derde voltijdse jobs zijn. Michel baseert zich op de cijfers van de Nationale Bank om aan 130.000 te komen. De RSZ-cijfers, op basis van de bijdragen, geven aan dat het aantal tewerkgestelde werknemers van het derde kwartaal van 2014 tot het eerste kwartaal van 2017 toenam met 90.000, waarvan 76.700 in de private sectoren. Van die nieuwe banen waren er slechts 19.200 voltijds.
Om zijn retoriek te onderbouwen, wijst Michel op de dalende uitgaven voor werkloosheidsuitkeringen. Dat meer werklozen geschorst worden en beroep doen op een leefloon vertelt hij er niet bij. In 2016 waren er 140.143 leefloners in ons land, tegenover 127.898 in 2015. Met de vele cadeaus aan de grote bedrijven zijn de nieuwe jobs bovendien erg duur: de Nationale Bank gaat uit van 64.500 nieuwe jobs door de taxshift, wat neerkomt op een kost voor de overheid van 102.000 tot 146.000 euro per job! Anders geformuleerd: de gemeenschap, wij dus, betalen voor de nieuwe jobs en moeten er meteen een rijkelijke fooi bijgeven aan de bedrijven.
De hogere nettolonen waar Michel over spreekt, worden volledig opgesoupeerd door hogere taksen op van alles en nog wat (van brandstof over suiker tot energie). Het minimumpensioen voor wie een volledige loopbaan had, wordt licht opgetrokken. Maar de voorwaarden voor een volledige loopbaan zijn strenger geworden. Hierdoor vallen meer mensen terug op de Inkomensgarantie voor Ouderen (IGO). Daarvoor is het pensioenbedrijf opgetrokken van 701,72 euro naar 708,03 euro voor een samenwonende en van 1.052,58 naar 1.062,05 euro voor een alleenstaande. Een kleine 10 euro waar premier Michel veel grote woorden aan besteedt…
Verhalen van de werkvloer doorprikken goednieuwsshow
Meer nog dan de cijfers overtuigen de verhalen vanop de werkvloer. Wie neemt de verklaring van Michel over de “beste gezondheidszorg ter wereld” nog ernstig na de schokkende reportage van Pano over de commerciële rusthuizen? Ouderen worden misbruikt voor de winsten van private aandeelhouders, met bedrijven als AB InBev die hun onbelaste winsten investeren in zorgcentra. Dit gaat ten koste van verzorging en levenskwaliteit. Het personeel gaat eronderdoor: de werkdruk is onhoudbaar. Een bejaarde op 10 minuten uit bed halen, wassen en laten ontbijten is onmogelijk. Ouderen zelf klagen over slecht eten (omdat er op bespaard wordt) en maaltijden die te snel op elkaar volgen. Ondervoeding kent een opmars. Dat is hoe onze oude dag eruit ziet als het van de private aandeelhouders afhangt.
De reportage van Pano leverde veel gespreksstof op: iedereen kent wel iemand die hiermee te maken kreeg of in de sector werkt. Het probleem beperkt zich niet tot de zorg: een dokter die een jaar met de bus reed, formuleerde een aanklacht van de werkomstandigheden in een boek. In de aanleiding naar de staking van de publieke sector op 10 oktober publiceerden wij eveneens getuigenissen vanop verschillende werkplaatsen. De gemeenschappelijke vaststelling: er is een gebrek aan personeel om degelijke diensten aan te bieden. Michel mag dan wel leugenachtige praatjes verkopen in het parlement, de waarheid is nog steeds concreet.
Sociaal verzet nodig
Het is geen toeval dat Michel in zijn beleidsverklaring zo hard uithaalde naar de vakbonden en de actiedag van het ACOD op 10 oktober. Deze regering stoppen, zullen we niet doen door te wachten op verkiezingen of te hopen op onderhandelingen die iets opleveren. We moeten en kunnen met de arbeidersbeweging zelf de politieke agenda bepalen. Daartoe moeten we onze strijd ernstig organiseren.
Doorheen acties en verzet kunnen we bovendien alternatieven op het neoliberale afbraakbeleid ontwikkelen en populariseren. Een breuk met het besparingsbeleid vereist een echt socialistisch programma.
