De actiedag in de publieke sector op 10 oktober is meer dan nodig. Na jarenlang besparen stapelen de tekorten zich op. Er zijn te weinig personeelsleden, het materieel en de infrastructuur raken verouderd, … Dit leidt tot ongenoegen bij zowel personeel als gebruikers. Er vallen immers steeds meer gaten in wat vroeger openbare dienstverlening was. In het geval van de watervoorziening is dit letterlijk te nemen en niet beperkt tot Brussel: per 100 liter drinkwater in Vlaanderen gaat 17,8 liter verloren door lekken. Het waternet herstellen, is volgens de directeur van AquaFlanders “economisch niet verantwoord.”
Edito door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Aan redenen voor de actiedag van 10 oktober ontbreekt het niet. De regering stelt zich agressief op met een premier die het geschreeuw over ‘gijzeling van reizigers’ voor het eerst niet aan de gevestigde media overlaat, maar het spreekkoor zelf inzet. Samen met de aanhoudende aanvallen die de regering maar blijft doorzetten op pensioenen, statuut, levensstandaard, … kan dit ervoor zorgen dat de actiedag van 10 oktober ondanks een gebrekkige voorbereiding toch een succes wordt.
Aan de basis is er heel wat scepsis. De actiedag van ACOD op 10 oktober werd plots via de media bekend gemaakt, dezelfde die onze stakingsacties stelselmatig afkraken. Via deze weg vernamen we de onenigheid tussen de leiders van de verschillende vakbonden. Ondertussen vroegen veel leden en militanten zich af wat het doel van de actiedag was en hoe we dat doel het best kunnen bereiken.
De roep om het verzet ernstig te organiseren wordt groter. Sommigen, niet alleen bij het ACV, trekken daar de verkeerde conclusie uit dat beter niet gestaakt wordt op 10 oktober. Het is echter in actie dat we de krachten voor de strijd zullen verzamelen. Maar er is inderdaad nood aan een ernstige organisatie van die strijd. Hoe kan dat? We zullen een aantal tradities moeten heropbouwen: brede betrokkenheid van onderuit, vertalen van onze bekommernissen in eisen en voorstellen, populariseren van onze eisen, uitbouw van een breed en inclusief politiek alternatief, …
Het ernstig organiseren van ons verzet begint met het formuleren van eisen en voorstellen die enthousiasme creëren bij bredere lagen van de collega’s en de bevolking in het algemeen. Woede tegen genomen maatregelen is uiteraard een belangrijke drijfveer, een alternatief kan die woede kanaliseren in een strijd van langere adem. Waarom geen informatiecampagne rond enkele centrale voorstellen zoals de 30-urenweek, pensioen terug naar 65 jaar, minimumloon van 15 euro per uur, minimumpensioen van 1.500 euro netto, …? Met informatiecampagne bedoelen we niet eenmalig een onleesbaar pamflet uitdelen, maar een intensieve campagne met aangepast materiaal waarmee militanten op de werkvloer actief zijn maar ook daarbuiten: op markten, aan stations, … De brede passieve steun die voor onze eisen bestaat omzetten in actieve deelname is de beste manier om vooruit te gaan. Bij gebrek aan een nationale campagne zijn er nuttige stappen in deze richting op lokaal vlak. We publiceerden eerder het voorbeeld van de Brusselse ziekenhuizen waar 10 oktober wordt gebruikt als opstap naar een langdurige campagne met ook offensieve eisen.
Tijdens het oplopend actieplan eind 2014 benadrukten wij het belang van personeelsvergaderingen waar over de acties werd gestemd. Dit versterkt de betrokkenheid en het engagement van de collega’s, maar het stelt ook de vraag wie beslist over acties. Het biedt bovendien mogelijkheden om het algemene eisenplatform te verfijnen met voorstellen specifiek voor de eigen sector en werkplaats. Regionale en nationale militantenbijeenkomsten en strijdmeetings kunnen de ervaringen bijeenbrengen en bijdragen aan een grotere betrokkenheid en bijhorende democratische controle op beslissingen over acties en campagnes.
Het doel van ons verzet moet duidelijk zijn: het einde van deze regering en van dit beleid. Daartoe zullen we ook een eigen politiek alternatief nodig hebben. De goede peilingen voor de PVDA, zeker in Wallonië, tonen het potentieel hiervoor. Een inclusief initiatief, gebaseerd op actie, is nodig om iedereen politiek voor te bereiden via open en democratische discussies, maar ook om het programma dat een overwinning mogelijk maakt te verdedigen en te populariseren. Gedurfde en mobiliserende initiatieven kunnen dit versterken, kijk hoe France Insoumise het vakbondsverzet tegen Macron versterkt met een nationale betoging. Politieke discussie en betrokkenheid zijn noodzakelijk om te reageren op de onvermijdelijke pogingen van het establishment om elke stap vooruit voor de werkenden en hun gezinnen in de kiem te smoren. Democratisch socialisme is het antwoord op het gebrek aan ruimte voor een andere politiek binnen het kapitalisme.
