Chocoladefabrikant Godiva maakt sinds 2007 deel uit van de groep Ulker, een grote Turkse voedingsmultinational. Sinds deze overname heeft Godiva haar kosten met 24 miljoen dollar verminderd. In 2010 wil het bedrijf nogmaals 10 miljoen dollar besparen. Niet dat het moederbedrijf geen winsten boekt, Ulker was in 2006 goed voor een zakencijfer van 7,4 miljard dollar en het ziet er niet naar uit dat de winsten onder druk staan. In 2008 was er een zakencijfer van 10,9 miljard. Bij Godiva zal de verkoop in 2010 met maar liefst 10-15% toenemen.
Door Nico (Brussel)
LSP voert solidariteitscampagne
We trokken door de wijk rond Godiva met affiches en een petitie. Hierdoor werd de solidariteit meer zichtbaar. We hebben dit gekaderd in onze campagne voor lokale jongerenmarsen voor werk. 34% van de Brusselse jongeren is werkloos. De desindustrialisatie beperkt de mogelijkheden om werk te vinden. De 90 jobs die bij Godiva verdwijnen, zullen dat enkel nog versterken.
De aangekondigde herstructurering had maar één doel: het personeel laten opdraaien voor de nooit eindigende zoektocht naar steeds meer winst. De directie maakte eerder al bekend dat het de verpakkingsafdeling in Koekelberg wou sluiten waardoor 87 arbeiders en 3 bedienden hun job zouden verliezen. De verpakkingsafdeling zou worden overgenomen door een beschutte werkplaats. Daar wordt goedkoper gewerkt omdat het “toch maar gehandicapten” zijn… Beperkingen worden gebruikt om de lonen en arbeidsvoorwaarden onder druk te zetten, in de beschutte werkplaatsen wordt het werkritme opgevoerd terwijl de lonen lager liggen, wat dan weer wordt uitgespeeld om andere lonen onder druk te zetten.
Lock-out: aanval op het stakingsrecht
De aankondiging van het sociale bloedbad leidde meteen tot acties. De productie werd vertraagd. De directie schreeuwde moord en brand en deed er alles aan om het personeel te criminaliseren. Er werd gesproken over een veiligheidsprobleem op de werkvloer en volgens de directie kwam het personeel haar contractuele verplichtingen niet na. Die 90 jobs die moesten verdwijnen, hadden uiteraard niets met “contractuele verplichtingen” te maken.
De directie schakelde een versnelling hoger en ging over tot een lock-out van de fabriek. Het personeel kon niet meer binnen in de fabriek en had geen recht op loon. Hiermee werd meteen ook het stakingsrecht ondermijnd. De arbeiders reageerden met een piket aan de fabriekspoort zodat de directie de stocks niet zou kunnen leeghalen.
Oplossing voor het conflict?
De directie weigerde iedere onderhandeling over de sluiting van de verpakkingsafdeling. Toch werd een compromis bereikt op voorstel van het kabinet van het ministerie van arbeid. De mogelijkheid van brugpensioen vanaf 52 jaar en interne overplaatsingen vermijdt naakte ontslagen. Dit voorstel werd op 13 april aanvaard.
Er zullen verdere onderhandelingen nodig zijn om het akkoord uit te voeren, de overplaatsing van 12 arbeiders naar andere werkposten in het bedrijf moet nog worden bekeken. Het is ook nog niet duidelijk op welke werkposten de 65 arbeiders staan die zullen gebruik maken van het vervroegde brugpensioen. Het feit dat er hierover nog geen duidelijkheid bestaat, neemt niet weg dat de verpakkingsafdeling meteen wordt gesloten en dat de 90 jobs niet gered worden.
De strijd was van meet af aan gericht op het openhouden van de verpakkingsafdeling. Het compromis heeft enkel de naakte ontslagen vermeden. De onderhandelaars van het ministerie hebben op geen enkel ogenblik de sluiting van de verpakkingsafdeling in vraag gesteld. Voor de regering heeft het patronaat steeds het recht om personeel af te danken. We moeten ons nochtans de vraag stellen of de gemeenschapsmiddelen niet beter kunnen worden aangewend om een sociaal bloedbad te vermijden in de plaats van voor het afkopen van het patronaat door deze middelen te gebruiken voor de uitkeringen van arbeiders die moeten vertrekken.
Bij Inbev werd een overwinning behaald met een strijdbare opstelling, waarbij ook de solidariteit van andere delegaties en bredere lagen van de bevolking een belangrijke rol speelde. Door de solidariteit uit te bouwen en de strijd te verbreden, werd een krachtsverhouding uitgebouwd waarmee een overwinning werd geboekt.
De strijdbaarheid was er zeker bij Godiva en het enthousiasme over het compromis is niet bepaald groot. We mogen niet bedrijf per bedrijf de strijd aangaan, het isolement moet worden doorbroken. Naar aanleiding van de lock-out, een aanval op het stakingsrecht van ons allemaal, was een veralgemening van de strijd zeker noodzakelijk. Een veralgemeende strijd is van cruciaal belang om onze verworvenheden te verdedigen.
