Geen blijvende oplossing zonder democratische rechten voor iedereen
Er valt dezer dagen opnieuw niet meer aan BHV te ontsnappen. De hele discussie zal de meeste mensen totaal boven hun hoofd gaan. Hetzelfde geldt zonder enige twijfel ook voor het compromis dat Dehaene zal proberen uit zijn hoed te toveren. Hij wordt in de media voorgesteld als de enige die daar een kans toe maakt, want “als Jean-Luc het niet kan…”
Dehaene wordt opgehemeld als de ultieme “staatsman”. Hetzelfde geldt voor de huidige EU-president Van Rompuy. Na nu al enkele jaren van communautaire gehakketak, chaos en blokkages op alle mogelijke vlakken, kunnen dit soort politici een verademing lijken. Maar het zijn zij die in de geschiedenis van België het ene rotte compromis na het andere hebben ineengebokst. Ieder compromis van dat soort legde de basis voor nieuwe discriminatie en verdeeldheid. Dat zal nu niet anders zijn.
Het nationale vraagstuk in België
> Lees hier onze brochure over het nationale vraagstuk in België
Een andere “oplossing” is binnen het huidige systeem niet mogelijk. De complexe machtsdeling tussen Vlamingen en Franstaligen binnen België heeft immers geen einde gemaakt aan de verdeeldheid, ze heeft ze juist geïnstitutionaliseerd. De burgerlijke partijen hebben die verdeeldheid bovendien steeds opnieuw gebruikt om de sociale uitgaven te drukken, staatshervormingen kaderden nagenoeg altijd in besparingsoperaties.
Als de pers dan stelt dat het voorstel waarop Dehaene werkt ook gaat over de “grote” staatshervorming, met o.a. de aanpassing van de financieringswet, dan moet dat ons allesbehalve geruststellen. Die staatshervorming zal immers draaien rond hoe ze de schamele resten van de welvaartstaat – afgedwongen met decennialange strijd van de arbeidersbeweging – nog verder kunnen afbouwen. Zoals Van Rompuy als EU-president stelt: er wacht de burgers nog “veel onpopulaire maatregelen”…
We hebben het reeds meerdere malen gesteld en ook uitgebreid behandeld in ons document “De nationale kwestie in België – een antwoord van de arbeidersbeweging is nodig!” (zie kader hiernaast): er is geen oplossing te vinden via het verschuiven van ondemocratische en discriminerende behandeling van mensen. De ene discriminatie kan niet worden opgelost door ze te vervangen met de andere.
Wij komen binnen België op voor het recht op werk en diensten in eigen taal. De taalwetgeving mag geen uitsluiting betekenen op gronden waarop de werkenden en hun gezinnen geen enkele invloed hebben. Franstalige werklozen mogen niet individueel worden gestraft omdat ze het Nederlands niet machtig zijn door de gebreken die inherent zijn aan een ondergefinancierd onderwijs. Talen leren is bij uitstek iets dat quasi onmogelijk wordt in de te grote klassen met te weinig leerkrachten die beschikken over te weinig middelen.
De ultieme schuldige van die situatie is het patronaat dat de staat nu al 30 jaar onder druk zet om te besparen om hun winsten hoog te houden en een groter deel van de maatschappelijk geproduceerde rijkdom voor zichzelf op te eisen. Nationalisering van de kosten, privatisering van de winsten. Het is dit mechanisme, onontloopbaar onder het kapitalisme, zeker in tijden van crisis, dat maakt dat men vandaag niet over de middelen beschikt om democratische rechten – o.a. diensten en werk in eigen taal – voor iedereen te garanderen.
Aan dit mechanisme zal Dehaene echter niet raken. De “oplossing” die uit zijn hoed zal komen, zal dan ook slechts een tijdelijke pleister zijn terwijl de problemen en de frustratie verder zullen woekeren.
De arbeiders en hun gezinnen kunnen dan ook niet rekenen op Dehaene en al evenmin op de communautaire hardslijpers aan beide zijden van de taalgrens – de enige kracht die aan de basis van dit probleem, aan de strijd voor de tekorten, iets kan wijzigen, is de arbeidersklasse zelf. Ze heeft daarvoor een eigen partij nodig die onafhankelijk is van het patronaat. Die moet in de eerste plaats opkomen voor het recht op een degelijke job voor iedereen, ongeacht zijn of haar taal of nationale afkomst.
