RECENSIES op SOCIALISME.be
- "Blackwater, opkomst van ‘s werelds machtigste huurlingenleger" door Jeremy Scahill
- "De rode vlag" door David Priestland
- "Dokter in overall" door Karel Van Bever
- Which side are you on?
- "Het islamdebat" door Sami Zemni
- Varmints: boek, film en CD
- "Onze kant van het bed" door Marc Reynebeau
- Tentoonstelling: Frida Kahlo in Bozar
- “Jean-Marie Dedecker. De buffel” door Raf Sauviller
- “Cuba na Castro, een eiland in omwenteling" door Lode Delputte
- Avatar. Als de aandeelhouders de wereld verslinden
- "The People Speak" van Howard Zinn
- “Stalin’s Terror of 1937-1938. Political Genocide in the USSR” door Vadim Z Rogovin
- “Das Kapital van Karl Marx” door Francis Wheen
- “Het andere Duitsland. De voormalige DDR 20 jaar na de val van de Muur” door Jeroen Kuiper
- "De beschavingsmachine. Wij en de islam” door Ico Maly
De film “Un amour à taire” (verkrijgbaar op DVD met Nederlandstalige ondertitels) is één van de weinige films over de deportatie en vervolging van holebi’s onder het nazisme. De centrale figuren in de film zijn Jean en Philippe die van elkaar houden. In het Parijs van 1942 was dat een misdaad. Het volstond om met een roze driehoek te worden gebrandmerkt en vervolgd.
Op Socialisme 2010 is er op zondag 25 april tussen 13u en 15u30 een commissie over de strijd voor holebirechten.
De film van Christian Fauré brengt een verhaal over het verzet, de collaboratie en de verschrikkingen van de concentratiekampen. De film wordt gedragen door sterke acteurs en brengt ook een mooi liefdesverhaal.
Toen de nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, werden al snel wetten ingevoerd tegen “erfelijke rampen”. Daarbij werd onder meer overgegaan tot het steriliseren van homoseksuelen. Deze vervolging begon meteen na 1933. In de eerste twee jaar van de nazimacht werden volgens Albert Knoll (archivaris in Dachau) 50.000 tot 63.000 mensen veroordeeld wegens homoseksualiteit. Uiteindelijk werden meer dan 100.000 homoseksuelen naar concentratiekampen afgevoerd.
De wrede vervolgingen door de nazi’s zorgden ervoor dat het aantal sterfgevallen onder holebi’s in de kampen erg hoog lag: zowat 60%. In de film wordt getoond hoe één van de hoofdpersonages zich verzet als een gevangene met roze driehoek door een bewaker in elkaar wordt geslagen. Dit verzet wordt beantwoord door hem naar een ander kamp te sturen en te vergassen. De politie had een uitgebreid overzicht van alle homoseksuelen in Frankrijk gemaakt en bood dit overzicht aan de nazi-bezetters aan. Jean en Philippe werden slachtoffers van de collaboratie van het Vichy-regime.
De Franse wet waarmee homoseksualiteit strafbaar werd gesteld, bleef ook na de oorlog bestaan. Deze wet werd pas in 1981 afgeschaft en pas in 2001 werd de deportatie van homoseksuelen officieel erkend door de overheid.
Ook in andere landen bleef de vervolging van holebi’s na de Tweede Wereldoorlog dagelijkse kost. In de Sovjetunie werd homoseksualiteit verboden onder Stalin, die met de wet van 7 maart 1934 holebi’s met vijf jaar werkkamp in de Goelags bestrafte. Die positie werd ook overgenomen door Cuba, waar de laatste homofobe wetten pas in 1997 werden afgeschaft.
Vandaag zijn er nog steeds zeven landen waar op homoseksualiteit de doodstraf staat. In 2005 werden twee jonge Iraniërs openbaar geëxecuteerd omwille van hun geaardheid. In een zestigtal landen zijn er andere bestraffingen voor homoseksualiteit. In 2009 nog werd in Oeganda een wetsvoorstel ingediend om de doodstraf voor holebi’s in te voeren. De strijd is duidelijk nog niet gestreden.
