Op 9 september werd in de Nigeriaanse senaat een wet gestemd om de vakbonden aan banden te leggen. Slechts 36 van de 109 senatoren waren aanwezig, maar toch werd het wetsvoorstel van president Obasanjo gestemd. Zelfs de voorzitter of de leden van de commissie werkgelegenheid en arbeid van de Senaat, waren niet aanwezig. Met een nooit geziene snelheid raakte dit voorstel nu reeds door de Senaat.
Robert Bechert
Een aantal van de ergste elementen uit het oorspronkelijke voorstel van Obasanjo zijn weggelaten, bijvoorbeeld de bevoegdheid van de minister van arbeid om toe te zien op het oprichten van vakbonden. Maar de versie die gestemd werd, blijft een erg ondemocratisch voorstel dat ingaat tegen de rechten van vakbonden. Er is bijvoorbeeld een verbod op stakingspikketten opgelegd en het wordt verboden om te staken in de zogenaamde essentiële diensten, met inbegrip van het onderwijs, gezondheidszorg, elektriciteitssector, luchtvaartcontrole, communicatie en de watersector. Om een strikte naleving van de wet af te dwingen, wordt bij overtreding een gevangenisstraf van 6 maanden en/of een geldboete van 10.000 Naira (65 euro) opgelegd. Het wetsvoorstel wordt pas definitief als het ook door de Kamer van Volksvertegenwoordigers raakt.
De Nigeriaanse vakbondsfederatie Nigeria Labour Congress (NLC) organiseerde verschillende protestacties tegen dit wetsvoorstel. In een aantal regio’s werden de acties geconfronteerd met brutale politierepressie. De vakbondsleiding heeft echter weinig ondernomen om haar basis in te lichten van de maatregelen en om een serieuze mobilisatie te organiseren. Het waren hierdoor meestal beperkte acties. De NLC-leiding vertrouwt erop dat het voorstel in de Kamer zal afgewezen worden.
President Obasanjo lanceert deze aanval na de algemene staking en het protest georganiseerd door de NLC tegen de verhoging van de brandstofprijs in juni. Dat was de vierde algemene staking op vier jaar tijd en de regering besliste om acties te ondernemen tegen de vakbonden die het haar moeilijk maakten om haar neo-liberaal beleid door te voeren.
Toen vice-president Atiku Abubakar in Europa op bezoek was, klaagde hij erover dat de NLC het belangrijkste obstakel vormt voor het economisch beleid van het regime. Adolphus Wabara, de voorzitter van de Senaat, herhaalde dit punt en stelde dat de algemene stakingen en protestacties geleid door de NLC ertoe leiden dat geen schuldherschikkingen worden toegestaan. Het wetsvoorstel is een poging om de vakbonden te breken en protestacties moeilijker te maken. Het is echter niet duidelijk of het regime er ook in zal slagen om deze wetgeving effectief door te voeren. Bij iedere algemene staking, konden de protestacties rekenen op de steun van de overgrote meerderheid van de Nigerianen. Een wetswijziging kan de massa’s van arbeiders, armen en jongeren niet tegenhouden als ze in actie willen komen.
Het verzet tegen dit wetsvoorstel zal aanhouden. Dit leidde er eerder reeds toe dat de Senaat een aantal van de meest repressieve en anti-democratische voorstellen moest schrappen. Een vastberaden campagne zou de volledige aanval kunnen afslaan. Het organiseren van een nationale protestdag zou een volgende stap moeten zijn. Het is echter duidelijk dat zowel het impe-rialisme als de heersende klasse in Nigeria opnieuw in de aanval zullen gaan aangezien zij terecht beseffen dat de arbeidersbeweging het belangrijkste obstakel is voor hun beleid en een potentiële rivaal vormt voor de macht. Aangezien ze er niet in slagen om Nigeria te ontwikkelen, moet beroep gedaan worden op repressie om hun beleid op te leggen. Het antwoord van de arbeidersbeweging moet bestaan uit het verdedigen van de democratische rechten en een socialistisch programma dat breekt met het kapitalisme.
