AB Inbev: strijd en solidariteit lonen

Na twee weken actie voeren en een enorme solidariteit voor de arbeiders, is de directie van AB Inbev moeten terugkomen op haar cynische plannen om 300 jobs weg te “herstructureren” om zo de winsten verder te maximaliseren. Dit zou gigantische bonussen opleveren voor de top en de bestuurders. Twee weken lang werd actie gevoerd, de directie dreigde met dwangbevelen om de blokkade te breken, er was een lock-out, de lonen werden niet betaald en er waren drie mislukte verzoeningspogingen. Toch werd het herstructureringsplan van tafel geveegd. Strijd loont!

Artikel uit "De Linkse Socialist" door Luc en Sven (Leuven)

Dehaene en Inbev

De rol van Jean-Luc Dehaene (CD&V) als lid van de Raad van Bestuur van Inbev werd tijdens dit conflict betwist. Het feit dat een politicus 79.000 euro per jaar krijgt, naast 1.500 euro per bijgewoonde vergadering en aandelenopties met een meerwaarde van ongeveer 1,5 miljoen euro in het geval van Dehaene, maakt duidelijk hoe nauw de traditionele politici en de bedrijfswereld verbonden zijn. Zij vormen één front.

Het ACV en ABVV moeten de banden met de traditionele partijen doorbreken. Alle partijen doen mee aan de graaicultuur in de bedrijfswereld, zowel in de private als publieke sector. Bij Carrefour bijvoorbeeld zit Willy Claes (SP.a) in de raad van bestuur en de rel rond Daerden maakt duidelijk hoe ook PS’ers een graantje meegraaien. De vakbondsmilitanten hebben nood aan eigen politieke vertegenwoordigers en deze zullen ze niet vinden bij de traditionele partijen.


Enkele cijfers

  • Inbev maakte in 2009 2,8 miljard euro winst
  • De 13 leden van het directiecomité kenden zichzelf in de eerste helft van 2009 73 miljoen dollar toe aan lonen en bonussen, 92% meer dan in dezelfde periode in 2008
  • Met 73 miljoen euro kan je 804 werknemers een jaar lang in dienst houden aan een bruto maandloon van 2500 euro
  • De bierconsumptie nam voor Inbev in het derde kwartaal van 2009 af met 3,2% tegenover een jaar voordien, de nettowinsten daarentegen stegen in dat kwartaal van 837 miljoen dollar tot 1,13 miljard dollar
  • Topman Carlos Brito kreeg in 2007 een totaal loon van 4,25 miljoen euro
  • Het directiecomité zou voor 2014 9,3 miljoen euro aandelenopties krijgen als de schulden versneld worden afgebouwd

Internationale solidariteit

Een belangrijk element in de acties van Inbev was de internationale solidariteit. In Nederland en Luxemburg weigerden de arbeiders in de Inbev-vestigingen om Jupiler te brouwen. Er werden tevens acties gepland. Zelfs in Brazilië waren er solidariteitsacties. Van bij het begin van het conflict nam LSP contact op met haar Braziliaanse zusterorganisatie waarvan een aantal militanten syndicaal actief zijn bij AB Inbev in Jacarei, Sao Paulo. Zij stelden een solidariteitsbericht op en zorgden voor een breed gedragen steun onder de Braziliaanse arbeiders van AB Inbev. Dat werd bijzonder op prijs gesteld aan de piketten bij Inbev in ons land.

300 jobs onder vuur

Voor de werknemers van Inbev was al langer duidelijk dat er iets aan de hand was. In november en december werd er evenveel geproduceerd als in het hoogseizoen en externe depots werden tot de nok gevuld. Op een onderhoud midden december tussen vakbonden en directie inzake de werkdruk, werd de vraag gesteld of er iets zat aan te komen. De directie verklaarde toen dat er door de verkoop van 11 brouwerijen aan een investeringsmaatschappij genoeg geld was om de schulden die gemaakt waren voor de overname van Anhauser-Bush te betalen. Er viel volgens hen dus niets te vrezen. Plots kwam er dan op 7 januari een bijzondere ondernemingsraad. De poorten werden nog tijdens deze bijeenkomst geblokkeerd. Enkele uren later was er het verdict: 300 jobs weg in België, 800 in Europa.

Dit nieuws sloeg in als een bom. Bovendien werd het door veel arbeiders gezien als het begin van een reeks herstructureringsplannen. Inbev kondigde eerder aan dat het terug wil naar de core-business van het bierbrouwen waarbij alle andere taken zouden worden uitbesteed.

De verontwaardiging bij bet bekendmaken van het jobverlies was enorm en niet beperkt tot de arbeiders van Inbev zelf. Niemand begreep hoe een bedrijf dat in 2009 2,8 miljard euro winst maakte, overging tot het afdanken van honderden arbeiders.

Blokkade

De syndicale delegaties eisten de volledige intrekking van het herstructureringsplan en werkzekerheid. De blokkade werd verder gezet. De arbeiders bleven werken, maar er kon niets binnen of buiten het bedrijf.

Hierop dreigde de directie dat het naar de rechtbanken zou stappen om de blokkade te breken, maar op de personeelsvergaderingen van 12 januari bleek dat het personeel volledig achter de blokkade stond. Er werd meteen beslist dat een deurwaarder aan het piket zou leiden tot een algemene staking bij Inbev in ons land.

De directie stelde op een eerste verzoeningsvergadering dat het de plannen een tijdje wou bevriezen. Dat volstond uiteraard niet voor de arbeiders. Bovendien bleek dat de directie reeds onmiddellijk naar de rechtbanken was gestapt voor dwangbevelen om de blokkade te breken. In Leuven was dat zonder problemen gelukt, in Luik werd de vraag twee keer afgewimpeld en moest de directie in beroep gaan.

De dreiging van de syndicale delegaties om overal in staking te gaan indien een deurwaarder de blokkade zou verstoren, weerhield de directie ervan om dit instrument boven te halen. Na een tweede mislukte verzoeningspoging werd vervolgens beslist om de poorten dicht te houden. De directie sloot het personeel uit, een lock-out heet dat. Dit was in ons land niet meer voorgekomen sinds de jaren 1970 (met een lock-out op de Boelwerf in Temse). Daarnaast werd beslist om de lonen niet uit te betalen voor de dagen dat er geblokkeerd werd.

Directie moet plooien

De vakbonden eisten op de verzoeningsvergadering van 21 januari dat er pas kon gepraat worden indien de directie de garantie zou geven dat elke arbeider voor elke dag betaald zou worden. Die garantie kwam er en in de onderhandelingen gaf de directie toe. Alle plannen werden ingetrokken en er zal met een leeg blad aan tafel worden gezeten met de vakbonden om de toekomst van het bedrijf te bespreken.

De directie moest plooien omdat de acties een grote steun kregen van alle arbeiders bij Inbev en daarbuiten. De arbeiders hebben met hun vastberaden houding een veldslag gewonnen. Euforie is ongepast, na deze veldslag zullen er ongetwijfeld andere volgen. Brito en co zullen niet zomaar hun hebzucht inslikken of beperken. Iedere nieuwe aanval moet met strijd worden beantwoord!

Enkele lessen

De actiemethode van een blokkade was erg efficiënt: Inbev kon niets verkopen, maar de arbeiders verloren hun loon niet. Dit was belangrijk om te vermijden dat de directie een staking gewoon zou uitzitten tot de arbeiders het financieel te moeilijk kregen. De vakbonden maakten een correcte inschatting van de krachtsverhouding en hebben deze goed opgebouwd. De solidariteit voor deze strijd was erg groot: er was een komen en gaan van syndicale delegaties. De blokkade werd in Leuven afgesloten met een publieke filmvertoning van “Capitalism: A Love Story” van Michael Moore. Ook was er internationale solidariteit, die zeker verder moet worden opgevolgd aangezien Inbev ongetwijfeld verdere pogingen zal ondernemen om af te danken.

De steun voor de blokkade was immens. Zelfs de media konden er niet omheen en moesten een min of meer sympathieke positie innemen tegenover de actievoerders. De arbeiders speelden daar handig op in, onder meer met de aankondiging dat er een dag gratis bier werd uitgedeeld aan het piket in Jupille.

Vanuit alle regio’s kwam er steun voor de blokkade en waren er solidariteitsdelegaties. Dit werd veelal spontaan opgezet vanuit de basis. De enorme blijk van solidariteit ging jammer genoeg niet gepaard met een nationaal initiatief. Dit was voor de nationale structuren van de vakbond een ideale gelegenheid geweest om een offensief initiatief te nemen inzake syndicale rechten en vrijheden. Deze kans werd niet gegrepen.

De belangrijkste les van de acties bij Inbev is echter dat strijd loont. Overwinningen boek je niet door met de vakbonden constructief mee te besparen of anders te besparen, maar door georganiseerd verzet te plegen tegen iedere aanval op de arbeids- en loonsvoorwaarden.


Syndicaal Café: strijd tegen ontslagen en besparingen loont!

Delen:
Printen:
Voorpagina van De Linkse Socialist