Tentoonstelling. Frida Kahlo in Bozar

RECENSIES op SOCIALISME.be

Boek

  • “Jean-Marie Dedecker. De buffel” door Raf Sauviller
  • “Cuba na Castro, een eiland in omwenteling" door Lode Delputte
  • “Stalin’s Terror of 1937-1938. Political Genocide in the USSR” door Vadim Z Rogovin
  • “Das Kapital van Karl Marx” door Francis Wheen
  • “Het andere Duitsland. De voormalige DDR 20 jaar na de val van de Muur” door Jeroen Kuiper
  • "De beschavingsmachine. Wij en de islam” door Ico Maly
  • "Grenzeloos India. De achterkant van de globalisering" door Patrick De Vos
  • “Luisteren naar de sprinkhanen” van Arundhati Roy

Film

  • Avatar. Als de aandeelhouders de wereld verslinden
  • "The People Speak" van Howard Zinn
  • "Het Titanic-syndroom" van Nicolas Hulot
  • "District 9" van Neill Blomkamp
  • "Capitalism: A love story" van Michael Moore

Muziek

  • Veertig jaar geleden: de split van de Beatles
  • Anti-Flag: “The people or the gun” en Interview met de drummer van Anti-Flag

De herdenking van de 200e verjaardag van de onafhankelijkheid en de 100ste verjaardag van de Mexicaanse Revolutie is de context voor een unieke tentoonstelling van werken van Frida Kahlo.

Kahlo leefde in een tijd van sociale strijd in Latijns-Amerika. Gedurende 25 jaar schilderde ze tegen de achtergrond van politieke onrust. Ze was zelf activiste en sloot in 1927 aan bij de Communistische Partij toen ze trouwde met de revolutionaire kunstenaar Diego Rivera. Beiden werden uitgesloten toen ze zich identificeerden met de Linkse Oppositie en de ideeën van Leon Trotski.

In vele opzichten vloeit het wrange karakter van haar werk voort uit de constante fysieke pijn waar ze mee werd geconfronteerd. Kahlo kreeg op zesjarige leeftijd polio wat haar rechterbeen permanent beschadigde. Op 18 jaar overleefde ze nipt een busongeval waarbij haar ruggegraat op drie plaatsen brak, net als haar rechterbeen, bekken en sleutelbeen. Later zei Kahlo: “Ik dronk om mijn pijn te verdrinken, maar die verdomde pijn leerde zwemmen.”

Kahlo’s werk is soms moeilijk te verteren. Sommigen voelen zich ongemakkelijk bij het bekijken van de werken. Soms lijkt het erop alsof de artiest de pijn van de hele wereld persoonlijk belichaamt. Maar de pijn en haar constante zoektocht zal veel bezoekers, vooral vrouwen, raken. Frida Kahlo wordt vandaag nog steeds gezien als een symbool voor het feminisme. Haar vrijgevochten geest was een voorbeeld voor vrouwen wereldwijd.

Ook op het vlak van de politieke strijd betaalde ze een prijs in haar peroonlijk leven. Ze verliet Mexico voor een hele tijd na de moord op Leon Trotski, met wie ze een affaire had. Het stimuleerde haar tegelijkertijd om verder het politieke karakter van haar werk te onderzoeken.

Frida blijft een inspiratiebron voor veel activisten in Mexico en zelfs wereldwijd. Recent vernoemde de Britse band Coldplay hun recente album naar één van haar werken, Viva La Vida.


De tentoonstelling loopt tot 18 april 2010 in de Bozar. Meer info vind je op: www.bozar.be

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie