Dit is de titel van een artikel in Knack over Duitsland (25/08/’04). Het besparingspakket van Schröder is niets minder dan een sociaal bloedbad. Duitse langdurig werklozen zullen vanaf januari terugvallen op een uitkering van minder dan 350 euro!
Anja Deschoemacker
En België moet volgen. De burgerij heeft haar schaakstukken klaargezet: voor de CAO-onderhandelingen hebben de patroons een indrukwekkende lijst van eisen voorgelegd. De diverse regeringen zullen proberen ons zware sociale herstructureringen op te leggen. Beiden met één doel: het doen stijgen van de winsten op de rug van werkenden en uitkeringsgerechtigden.
Als een groep werkende mensen de regeringsmacht in de schoot geworpen zou worden, zou ze op basis van de berichtgeving van de laatste weken een ernstig actieplan opstellen. Ze zou zich terecht schamen dat in een van de rijkste landen ter wereld maar liefst 66% van de gepensioneerden het met minder dan 1000 euro per maand moet stellen; 39% zelfs met minder dan 750 euro. Het minimumpensioen ligt 34% onder het Europese gemiddelde. Ze zou een einde stellen aan de politiek van lastenverlagingen voor de patroons, dat ons hele sociale zekerheidsstelsel ondermijnt.
Maar het zijn geen arbeiders in de regering. Het zijn mensen die in een specifiek milieu leven. Zo kan Bruno Tobback (SP.a) zeggen dat er geen probleem is met de pensioenen, behalve dat “in de toekomst” gepensioneerden “niet langer” ieder jaar een reis naar Afrika kunnen ondernemen. Over welke gepensioneerden heeft hij het? Of beter: op welke planeet leeft hij?
Problemen genoeg om op te lossen. Als je de media volgt, is het echte probleem in België er echter één van de andere gemeenschap. Het meest waarschijnlijke perspectief is dan ook dat de regering valt over zoiets als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Over de noodzaak tot een hard offensief op het terrein van de arbeidsreglementering, de openbare diensten en de sociale zekerheid zijn alle partijen het aan beide kanten van de taalgrens eens. De ene weet het misschien iets beter te verpakken dan de ander, maar laat dit duidelijk zijn: als de arbeiders niet zelf op straat hun naoorlogse verworvenheden zullen verdedigen, gaan ze allen voor de bijl.
We hopen dat de Belgische arbeiders zich zo min mogelijk zullen laten afleiden door het communautaire gekwebbel. Als Vandenbroucke stelt dat hij federaal niet verder kon gaan met zijn besparingen en zijn aanval op de werklozen, en het daarom maar in Vlaanderen komt doen, dan is dat omdat hij hoopt in Vlaanderen het offensief wel te winnen om het op een later tijdstip nationaal op te leggen. Die chantagepolitiek helpt de Franstalige partijen in hun besparingspolitiek, “we moeten immers wel”.
En terwijl die nationale kwestie door de media naar het voorplan wordt geschoven, vinden we achter de schermen het patronaat en hun regeringen samen, in volledige overeenstemming dat de “welvaartstaat” onbetaalbaar is geworden en dus afgebroken moet worden. En als wij dan niet het Franse, Spaanse, Italiaanse en nu ook Duitse voorbeeld van verzet volgen, dan zullen ze daar in slagen ook!
