Lezersbrief: vakantie en mensenrechten

We kregen een stukje toegestuurd van een lezer uit Turkije. Terwijl velen genieten van een verdiende rust en op vakantie trekken naar landen als Turkije, blijft de situatie in dat land niet bepaald positief op het vlak van de mensenrechten. Onze lezer brengt enkele opvallende cijfers en feiten over het vakantieland Turkije…

Lezersbrief door Dikili

Vakantie … oef, eindelijk zullen velen zeggen. Twee of drie weken uit de dagelijkse sleur. Eindelijk vrij van bazen en stress. Je eens laten gaan. Ja, we hebben het nodig.

Velen gaan op reis naar Turkije. Een prachtig land, vriendelijke bevolking, gastvrijheid, zon en zee, betoverende landschappen en geen regen maar altijd zonneschijn in de vakantiemaanden.

Wie zeker zal genieten van de vakantiedagen is Kenan Evren, de generaal die op 12 september 1980 overging tot een staatsgreep. De man is intussen 92 en vele straten dragen zijn naam. In Kula is er zelfs een museum aan hem gewijd.

Dankzij de grondwet van 1982, opgesteld door de plegers van de staatsgreep en nog steeds voor het grootste stuk van kracht, is het onmogelijk de coupplegers te veroordelen. Volgend jaar is dit zelfs totaal onmogelijk want dan zijn de feiten verjaard. Dus laat Kenan Evren maar genieten van zijn oude dag. Daar ligt Europa niet wakker van.

Misschien is het goed om even te herinneren wat die staatsgreep dan wel betekende.

  • Op twee jaar tijd (1980-82) werden 650.000 personenen gearresteerd en velen onder hen gefolterd en/of verkracht
  • 210.000 politieke processen kwamen voor militaire hoven
  • Er werden tegen 1.683.000 personen dossiers geopend
  • 6.353 personen werden met de doodstraf berecht waarvan 50 effectief werden geexecuteerd terwijl 21.764 personen hele zware gevangenisstraffen kregen
  • 348.000 personen verloren het recht op hun paspoort
  • 15.509 personen verloren hun job aan de universiteiten
  • 18.000 ambtenaren, 2.000 rechters, 4.000 politie-officieren, 2.000 leger-officieren en 5.000 leerkrachten verloren hun job
  • 113.607 boeken werden verbrand (samen met kranten en tijdschriften 39 ton)
  • tegelijk werden politieke partijen verboden, was er censuur en kwam er een nieuwe grondwet die onder andere verbood dat de leiders van de coup ooit zouden worden veroordeeld.

Vandaag is er het Ergenekon dossier. Vorig jaar ontdekte men een munitieopslagplaats en sindsdiens zijn de poppen aan het dansen. Ergenekon is een geheime organisatie, die opgericht is uit Nato-Gladionetwerk (waar heel toevallig Kenan Evren de baas van was) en die zich tot doel stelt het systeem te ondermijnen en staatsgrepen voor te bereiden.

Los van de wijze waarop het dossier door justitie is aangepakt, kan niemand ontkennen dat hier de fundamenten van een smerig netwerk naar boven komen. Een reeks onopgeloste moorden kan aan dit netwerk worden toegeschreven. Daarnaast wordt ook steeds meer de rol van de JITEM duidelijk, een illegale organisatie binnen de gendarmerie die ettelijke moorden heeft gepleegd (hoofdzakelijk op Koerden verdacht van sympathie met de PKK).

Een van de leiders van het netwerk, gepensioneerd generaal Ersoz, werd om gezondheidsredenen vrijgelaten uit voorhechtenis. De mensenrechten moeten immers – heel terecht – gerespecteerd worden.

Maar de vraag is, gelden die mensenrechten voor iedereen. Ook voor hen die de zon niet kunnen zien en achter de tralies zitten?

Hier volgt het verhaal van Zere Güler (gebaseerd op verklaringen van haar advocate en het netwerk bianet), een tragisch verhaal waarvan de afloop nog niet bekend is, maar waarschijnlijk zal zij niet – zoals Kenan Evren – van het zonnetje kunnen genieten.

In juni dit jaar vraagt de openbare aanklager van Adana om Güler Zere, een 37-jarige (politieke) gevangene te laten onderzoeken door het Medisch Forensisch Instituut van Adana. Op 22 juni stelt het Instituut dat ‘Zere zwaar ongeschikt is bevonden, haar leven serieus in gevaar is en ze totaal afhankelijk is van de zorg en observatie van anderen. Het is bovendien onmogelijk haar de noodzakelijk intensieve behandeling te geven, behandeling die ook voorziet in bestralingen, onder gevangenisomstandigheden. Het is aangewezen haar straf op te schorten tot ze beter is.’

Zere heeft kanker in de vierde graad en haar overlevingskansen worden op 30% geschat.

Op 25 juni vraagt de openbare aanklager of de gevangenis in het hospitaal van Adana geschikt is voor haar behandeling en krijgt een negatief antwoord. Op eigen initiatief besluit hij haar door te verwijzen naar het Medisch Forensisch Instituut van Istanbul. Om deze reden diende de advocatenliga een klacht in tegen betrokkene.

Toen Zere van de gevangenis van Adana naar Istanbul werd overgebracht (zo’n 1000 km) wilde men haar na een lange en vermoeiende dagreis die veertien uur duurde aan een lichaamsonderzoek onderwerpen alvorens ze naar haar cel werd gebracht. Ze weigerde zich te ontkleden en werd tijdelijk in een geïsoleerde cel gestoken en mocht geen contact hebben met medegevangenen. Een van de dokters van het Forensisch Medisch instituut onderzocht haar nauwelijks (enkel de pols- en hartslag werden gecontroleerd) en er volgde een negatief advies om haar voorlopig in vrijheid te stellen.

Het derde gespecialiseerde comite wordt voorgezeten door dokter Nur Bilgen. Deze geneesheer kreeg van de Turkse Medische Raad een schorsing opgelegd van zes maanden omdat ze een duidelijk geval van marteling niet had gerapporteerd. Betrokkene is door haar werkgever, het Ministerie van Justitie, vrijgesteld van de schorsing! En dit comite stelde dat mevrouw Zere kan behandeld worden in de gevangenis van het hospitaal van Adana!

Zere ligt in een geïsoleerde kamer in het hospitaal, een cel, slechter dan een normale gevangenis. Het raam, op twee meter hoogte, is voorzien van tralies. Voor de deur staan gewapende soldaten. Ze krijgt nog enkele vloeibare sondevoeding.

Dagelijks wordt zij naar oncologie gebracht om 10 minuten bestraald te worden. Als zij buitenkomt wordt ze omringd door gendarmes die ervoor zorgen dat zij niet kan gezien worden en zelf ook niemand kan zien. Ze mag zelfs niet wuiven naar vrienden of familie!

Om haar te bezoeken dient eerst een verzoek ingediend bij de procureur in Adana, dan bij de dokters daar. Daarna moet een toelating getekend worden door de juridische dienst van het hospitaal, dan door de administratie, daarna door een dokter als die te vinden is. Eens de handtekeningen gezet, kan ze wekelijks 15 minuten bezoek ontvangen. Deze procedure geldt eveneens voor haar advocate en haar vader, die dag en nacht in de buurt van het hospitaal blijft om een glimp van zijn dochter op te vangen!

Zere is niet het eerste geval. Vorige week stierf Ismet Ablak in de gevangenis van Erzurum aan kanker en dit nadat hij reeds dertig operaties had ondergaan! Volgens mensenrechtenorganisaties zijn tussen 2000 en 2009 al 306 gevangenen in soortgelijke omstandigheden gestorven.

Nochtans heeft Turkije alle internationale verdragen inzake mensenrechten en rechten van gevangenen of veroordeelden ondertekend!

De president van Turkije, Abdullah Gül, is gevraagd om tussenbeide te komen maar stelt dat hij dit enkel kan doen op voorwaarde dat de geëigende forensische medische rapporten aan hem worden bezorgd. De vraag is, van welke forensische dienst?

Blijkbaar is het in Turkije beter een gepensioneerd generaal te zijn, verdacht van het leiden van een geheim terreurnetwerk, dan een gewone gevangene. Net zoals het bij ons beter is een bankier te zijn die met de centen van de werknemer speelt dan een gewone werknemer die moet vrezen voor zijn job. Maar hiermee houdt de vergelijking dan ook op. Alleen, waarom twee maten en twee gewichten?

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie