Van een economische crisis was er weinig sprake tijdens de verkiezingscampagne. Elke partij pakte uit met een reeks beloften zonder in te gaan op de financiering ervan. De meeste openlijke liberalen, VLD en MR, waren de grootste verliezers. Diegenen die beweerden een sociaal bloedbad te vermijden, konden de schade beperken. Maar in essentie kregen we telkens een variante van het neoliberalisme voorgeschoteld.
Door Bart Vandersteene
Rechts beleid
Ook Groen en Ecolo schaarden zich meer dan ooit achter de vrije marktlogica. Groen stelde zich zelfs letterlijk voor als de groene variant van het establishment. Ecolo en Groen verklaarden bereid te zijn in een coalitie te stappen met MR, CDH en VLD, CD&V. Daarmee werd een stem voor de groenen een stem in de richting van een rechtse coalitie. SP.a en PS zien geen graten in een nieuwe deelname aan de regionale regeringen, ook al zullen de regeerakkoorden meer dan ooit neoliberaal zijn.
De maatregelen die jaarlijks cadeau’s uitdeelden aan de grote bedrijven, zoals de vele lastenverlagingen, notionele intrest, fiscale amnestie,… zullen blijven bestaan. Het is integendeel in de sociale uitgaven en openbare diensten dat zal worden geschrapt. Een extra kinderbijslag in Vlaanderen kan misschien de illusie wekken van een sociaal regeerakkoord, maar het zal een mager schaamlapje vormen.
Geen enkele partij in het parlement kiest resoluut de kant van de werkenden en hun gezinnen. In tegenstelling tot een heel wat Europese landen is er in België geen electoraal sterke linkse oppositie. Meer dan ooit is een politieke stem nodig voor diegenen niet verantwoordelijk zijn voor de crisis, maar er wel voor zullen opdraaien.
Links bij de verkiezingen
Erik De Bruyn van SP.a Rood had electoraal de makkelijkste campagne te voeren. Hij riep op tot een stem voor het minste kwaad met een linkse toets in de vorm van een voorkeurstem voor hem. Hij haalde op de 11e plaats in de provincie Antwerpen de vijfde meeste voorkeurstemmen. Hij was het afgelopen jaar ook minstens de vijfde meest gemediatiseerde kandidaat op die lijst. De roep naar een linksere koers zal bij de partijleiding na de verkiezingen even weinig gehoor vinden als voor de verkiezingen. Waarom in een partij blijven die neoliberale dogma’s blijft verdedigen en uitvoeren?
De PVDA wou electoraal scoren in deze verkiezingscampagne. Het verkiezingsbudget ging fors de hoogte in, onder meer om een reclamebureau in te schakelen en een ludieke campagne te voeren. De media-aandacht en reacties naar aanleiding van de clowneske campagne deden veel PVDA’ers en linkse sympathisanten even zweven. De hoop op een doorbraak werd niet waargemaakt. In Vlaanderen ging PVDA+ met slechts 0,1% vooruit in vergelijking met 2007 en in enkele electorale bastions was er zelfs achteruitgang tegenover 2007. Langs Franstalige kant was er lichte vooruitgang.
De PVDA heeft zichzelf overschat en verkeerde keuzes gemaakt. Het stalinistische discours van vroeger wordt overboord gegooid, maar tegelijk verdwijnen veel elementen van een fundamentele systeemkritiek om plaats te maken voor makkelijke goed klinkende populaire ideeën. Het valt af te wachten welke conclusies de PVDA uit het resultaat zal trekken. We vrezen echter dat de ingeslagen weg van electoralisme en “haalbare” ideeën gewoon zal worden verder gezet met het oog op de verkiezingen van 2011 en nadien 2012.
Verder verloor de Parti Communiste langs Franstalige kant verder terrein. Regionaal was het beste resultaat dat van de Brusselse eenheidslijst PC-PSL-LCR-PH (0,5%). Europees haalde de PC minder stemmen dan het kartel LCR-PSL. LSP kon in deze campagne geen electorale score neerzetten. Dat wisten we op voorhand. Een aantal sympathisanten stemden PVDA vanuit de hoop dat daarmee een doorbraak voor een linkse lijst mogelijk werd. Anderen stemden voor CAP omdat we daar in 2007 zelf intensief campagne voor voerden. Op de media moesten we niet rekenen. Voor onze campagne beschikten we over enkele tienduizenden gesprekken, pamfletten en affiches. Op dat vlak was onze campagne succesvol: we hebben socialistische ideeën gepropageerd, geïnteresseerden ontmoet,…
Nieuwe arbeiderspartij blijft nodig
Een nieuwe arbeiderspartij blijft nodig. Een dergelijke partij kan enkel ontwikkelen na een belangrijke breuk tussen delen van de georganiseerde arbeidersbeweging en de “bevoorrechte” politieke partners van CD&V, SP.a, PS, CdH en Ecolo. Zo’n breuk kan zijn oorsprong vinden in een strijdbeweging tegen het asociale beleid van de politieke partners.
LSP roept alle strijdbare syndicale militanten op om de discussie over de nood aan een nieuwe strijdbare politieke formatie voor de werkenden en hun gezinnen nu reeds op te starten in syndicale delegaties, centrales en andere syndicale middens.
Zolang er geen nieuwe arbeiderspartij ontwikkelt, kan enkel een electoraal blok van bestaande linkse krachten voldoende geloofwaardigheid aan de dag leggen om op relatief korte termijn de uitdaging van de kiesdrempel aan te gaan. Een eerste stap in die richting zagen we met de eenheidslijsten PC-PSL-LCR-PH in Brussel en LCR-PSL voor de Europese verkiezingen langs Franstalige zijde.
