Harde besparingen na de verkiezingen?

Alle traditionele partijen zijn het erover eens: de economische crisis zal de komende jaren voor een flink gat in de begroting zorgen. Belastinginkomsten dalen en de liberaal Reynders zorgt er op Financiën wel voor dat bedrijven niet “teveel” bijdragen aan de overheidsinkomsten. Terwijl van de meeste werkende mensen perfect gecontroleerd kan worden hoeveel ze verdienen, laat de regering toe dat bedrijven tientallen jaren “creatief” met hun belastingen omspringen. De gewone man en vrouw zullen wel betalen.

Peter Delsing

De inkomsten voor de regering worden minder, de uitgaven voor werkloosheid en de sociale zekerheid stijgen snel. Volgens schattingen zou het tekort in de sociale zekerheid dit jaar oplopen tot bijna 2 miljard euro. Maar zoals zoveel economische voorspellingen de laatste tijd, zou die schatting er wel eens een flink eind naast kunnen zitten. Als de kapitalisten hun lastenverlagingen niet zagen opklimmen tot 5 à 6 miljard euro per jaar, zou de sociale zekerheid er allicht een stuk gezonder uitzien. Maar ook hier, net als bij de miljardensteun voor de banken, geldt: de winsten voor de private sector, de lasten voor de gemeenschap.

Keer op keer wordt de regering Van Rompuy I gedwongen haar vooruitzichten voor de economie naar beneden te herzien. Ze ging er enkele weken geleden nog vanuit dat de economie dit jaar met 1,9% zou krimpen. Dat lijkt vandaag al te optimistisch. Volgens het IMF belanden we in “een diepe recessie” en zal de groei negatief zijn met -2,5%. De banken KBC en ING hebben er nog minder een goed oog in: hun analisten rekenen op een terugval met 3,2% en 2,7% van de economie.

Premier Van Rompuy (CD&V) zelf houdt voor de verkiezingen de lippen stijf op elkaar. Maar anderen tekenen nu al gitzwarte scenario’s uit over de nood aan toekomstige besparingen. De Hoge Raad van Financiën schat dat de tekorten op de begroting de komende jaren tot 4,5 of 5% van het BBP zullen oplopen. Dat komt neer op 15 tot 17 miljard euro. Volgens De Standaard staan we voor “de moeder aller saneringsplannen”. De Hoge Raad adviseert om verschillende jaren na elkaar tot 3,7 miljard euro te besparen. Dat zou een veelvoud moeten worden van het Globaal Plan van Dehaene. Mogelijk zal de regering vanaf het najaar reeds beginnen om deze saneringen door te drukken.

Dit tegen een achtergrond waarbij ons sociale stelsel reeds voor velen tot een minimum werd herleid. De armoede in België, vandaag op 15%, verdriedubbelde sinds de jaren ‘80. Wordt dat binnen een aantal jaren 20 of 25%? Gaan we dat laten gebeuren? In de pers werd door sommige commentatoren reeds het optrekken van de pensioenleeftijd tot 67 jaar gesuggereerd. En dat op een moment dat peilingen uitwijzen dat 47% van de Belgische werknemers last heeft van stress omwille van een te hoge werkdruk!

21% van de gepensioneerden in ons land is arm. Valt er op die pensioenen nog te besparen? Ze zouden integendeel tot een leefbaar niveau moeten worden opgetrokken. Maar dat vereist dat je de politieke keuze maakt om het geld te zoeken waar het zit: bij de rijke kapitalisten en grote aandeelhouders, die de helft van ‘s lands vermogen in handen hebben.

Ook de uitgaven in de gezondheidszorg zullen door kapitalistische saneerdrift worden getroffen. Nu reeds betalen we een derde van onze ziektekosten uit eigen zak. Wordt dat binnenkort nog een pak meer? In de plaats van de gezondheidszorg en het onderwijs degelijk te financieren, zien we dat de toegang tot deze diensten steeds meer wordt beperkt tot de rijkere mensen. De besparingen in het onderwijs, met als architect de “socialist” Frank Vandenbroucke (SP.a), zetten onderwijsinstellingen tegen elkaar op. Ze worden gedwongen om te concurreren voor de schaarse middelen! Sommige Master-na-Masters aan de universiteit kosten duizenden euro’s aan inschrijvingsgeld. Wordt dit het soort afgekochte diploma’s die wel nog uitzicht bieden op een job met een degelijk loon? Als er zwaar bespaard zal moeten worden door de regeringen, zullen dan ook de gewone Masters qua inschrijvingsgeld de hoogte ingaan? Wordt ons onderwijs zo een privilege voor de rijken, direct ten dienste van de bedrijfswereld en niet van de algemene ontwikkeling van individu en maatschappij?

Discussies over een communautaire splitsing van de sociale zekerheid zullen enkel dienen om nog forser te besparen, tegenover een verdeelde arbeidersbeweging. Kijk naar de achteruitgang en de besparingen in het “gesplitste” Franstalige en Vlaamse onderwijs. De arbeiders en hun gezinnen mogen zich niet aan deze communautaire rookgordijnen laten vangen. We mogen ons niet laten meesleuren in een nationalistisch gevecht om de tekorten, product van een kapitalisme in crisis.

Rudy De Leeuw, topman van het ABVV, zegt: “een kei kan je niet stropen”. De arbeidersbeweging moet de massieve besparingsplannen die de regeringen ons de komende jaren op alle niveaus zullen opleggen, verwerpen. De vakbondsleidingen moeten stoppen met praten over hoe de achteruitgang van onze levensstandaard kan worden “begeleid”. Een actieplan, gekoppeld aan een ideologisch antwoord op het afgeleefde kapitalisme, is nodig om een terugkeer van de jaren ‘30, van massale werkloosheid en verarming, te vermijden.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie