In de regionale verkiezingen in Brussel zullen Nederlandstalige leden en sympathisanten enkel op LSP/PSL kunnen stemmen door een stem op de Franstalige kartellijst PC-PSL-LCR-PH. Dat kan in principe wel door voor de regionale verkiezingen voor de Franstalige taalrol te kiezen. Maar onze Nederlandstalige leden uit Brussel kunnen niet op die lijst kandideren indien ze zich ooit al voor de Brusselse gewestverkiezingen kandidaat hebben gesteld voor een Nederlandstalige lijst of dat ooit nog zouden willen doen. Ze moeten ook (op tijd) over een Franstalige identiteitskaart beschikken.
Het toont de absurde logica van taalscheiding in de hoofdstad van België. Hoewel hier gemeenschappen uit de hele wereld aanwezig zijn, hoewel er hier een groot pak “gemengde” gezinnen zijn, hoewel we inwoners zijn van hetzelfde kleinste gewest in België, … wordt het partijen nagenoeg onmogelijk gemaakt gemengde lijsten in te dienen.
Nochtans worden alle inwoners van Brussel met een laag of gemiddeld inkomen geraakt door dezelfde problemen: hoge werkloosheid en wijdverspreide armoede, samen met een aanbod van huurwoningen dat veelal een hoge prijs combineert met een lage kwaliteit. Nochtans pleiten Brusselaars in opiniepeilingen steeds opnieuw voor gemeenschappelijke diensten zoals gemengd tweetalig onderwijs en sturen steeds meer anderstalige Brusselaars hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs, niet als een “keuze voor de Vlaamse Gemeenschap”, maar voor de tweetaligheid die zo verkregen kan worden en in de Franstalige scholen door gebrek aan middelen nauwelijks geboden wordt. Nochtans maakte het personeel van de Nederlandstalige buurt- en cultuurcentra, jongerenwerk, werk met nieuwkomers, … al enige jaren door acties duidelijk dat de ééntalig Nederlandstalige aanpak die van bovenaf wordt opgelegd niet het meest efficiënte is om de doelgroepen ook effectief te bereiken.
De Brusselse bevolking heeft nooit om die gesplitste diensten, noch om gesplitste lijsten gevraagd. LSP/PSL denkt dat enkel Franstalige en enkel Nederlandstalige lijsten moeten kunnen, maar dat ook tweetalige lijsten mogelijk moeten zijn voor partijen die ervoor kiezen om de belangen van de werkende en arme bevolking te verdedigen, ongeacht hun taal. Door gesplitste verkiezingen stimuleert men immers gesplitste organisaties en partijen, die dan ook steeds meer denken in termen van “de belangen van de gemeenschap” i.p.v. de belangen van hun sociale klasse.
In sociaaleconomische dossiers is er nochtans nauwelijks enig verschil tussen de gemeenschappen te merken – ondanks de enorme mediapropaganda – in de belangen noch in de eisen van vakbonden, sociale organisaties en groepen die met arme lagen van de bevolking werken. Partijen die zich op die breuklijn vestigen en in de nationale kwestie eenheid van de werkenden pleiten tegen het patronaat en hun regeringen aan beide zijden van de taalgrens wordt het nagenoeg onmogelijk gemaakt zich ook op die manier te profileren.
De traditionele partijen en de Brusselse regering (PS-CDH-Ecolo-Open VLD-SP.a-CD&V) spelen op alle mogelijke verdeeldheid in. Niet alleen worden mensen tegen elkaar opgezet op basis van taal en afkomst, maar met het idee van “Brusselse jobs voor Brusselaars” wordt ook het idee gecreëerd dat het de vele pendelaars zijn die schuld hebben aan de torenhoge Brusselse werkloosheid. Maar de werkloosheid heeft te maken met het beleid van die politici: afbouw van de tewerkstelling in de openbare diensten; aanvaarding van het kapitalistische principe dat winst belangrijker is dan tewerkstelling; onderwijs van lage kwaliteit, ondanks de inspanningen van het personeel, door een gebrek aan middelen;…
LSP/PSL ziet de verdediging van alle werkenden en armen, ongeacht taal, origine, sekse, geloof, papieren of niet,… als haar taak. Onze vijanden zijn niet te vinden bij de “andere” werkenden en armen, maar bij de rijke elite die zoveel rijkdom afroomt dat er niet voldoende overblijft om aan de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking te voldoen. De enige lijst voor de Brusselse gewestverkiezingen die ons vandaag de kans biedt die opstelling te behouden, is het kartel tussen de Parti Communiste, Parti Socialiste de Lutte (de Franse naam van de nationale partij LSP/PSL, die onderdeel uitmaakt van het CWI, een internationale organisatie die vecht voor en werkt aan de opbouw van een nieuwe echte Internationale van de arbeidersklasse), de Ligue Communiste Révolutionnaire en de Parti Humaniste. LSP/PSL neemt als nationale partij deel aan dit kartel en roept haar leden en sympathisanten, ook de Nederlandstaligen, op voor die lijst campagne te voeren.
We hebben er dan ook voor gekozen niet een aparte Vlaamse lijst in te dienen en al onze kracht in te zetten om die lijst te ondersteunen, waarmee we hopen ook op andere vlakken dan het electorale de krachten te kunnen bundelen voor de tussenkomst in de strijd die nu al in diverse bedrijven wordt gevoerd over wie de rekening van de crisis moet betalen. Met de politiek die wordt gevoerd door de diverse regeringen, waarbij zowat alle traditionele partijen ergens wel in de macht delen, is het de onbemiddelde meerderheid van de bevolking die de broekriem moet aanhalen. Niets van wat de verzamelde in het parlement vertegenwoordigde oppositie (groenen, rechtse populisten en extreem-rechts) voorstelt, zou daar overigens een fudamentele verandering in aanbrengen.
We willen ons met deze samenwerking ook voorbereiden op de strijd die binnen afzienbare tijd zal losbarsten over wie voor de opnieuw snel stijgende staatsschuld zal moeten opdraaien. Zo’n twintig jaar lang hebben de werkenden en uitkeringsgerechtigden geleden en hun koopkracht gestaag zien dalen door opeenvolgende besparingsplannen. Naast steeds toenemende “kleine” besparingen hebben we hiervoor het Sint-Annaplan en het Globaal Plan over ons hoofd gekregen, met nog een staartje in het Generatiepact. We zullen de eenheid tussen Vlaamse, Waalse, Brusselse en Duitstalige arbeiders, van Belgische of van buitenlandse afkomst, nodig hebben om nog een hardere besparingpolitiek op onze rug tegen te gaan.
