Repressie verder opgevoerd in Catalonië

Na een dagenlang offensief van de politie en het gerecht, besloot de Spaanse regering van de Partido Popular (PP) om met massale repressie het recht van de Catalanaanse bevolking om te beslissen over zijn toekomst onmogelijk te maken.

Verklaring door Esquerre Revolucionària (Catalonië)

Gisteren verdeelden we een pamflet van Esquerra Revolucionaria op een actie in Brussel voor het recht op een referendum in Catalonië.

De operatie deed denken aan de dagen van de Franco-dictatuur: leden van de rijkswacht arresteerden 14 vertegenwoordigers van de Catalaanse regering die verantwoordelijk zijn voor de organisatie van het referendum op 1 oktober (‘1-O’). Toen het nieuws van dit autoritair optreden bekend raakte, trokken duizenden jongeren en werkenden de straten van Barcelona en andere steden op. Ze protesteerden tegen de repressie en verdedigden de rechten en vrijheden van de Catalaanse bevolking.

Het in beslag nemen van pamfletten, invallen bij drukkers, het opleggen van een massale blackout in de media, het arresteren van jongeren die affiches plakken, de dreiging van strafrechtelijke vervolging van honderden burgemeesters die het referendum steunen, willekeurige inbeslagnames in de hoofdkwartieren van de Catalaanse regering, pogingen om de kantoren van de linkse CUP (Kandidatuur Volkseenheid) te bestormen, verbod op acties in Madrid, Gasteiz en Gijón die het recht op een referendum wilden ondersteunen, interventie in de financiën van de Catalaanse regering door de centrale regering, het inzetten van duizenden politieagenten in Catalonië om de bevolking te intimideren, … Dit alles komt neer op het opleggen van een noodtoestand. Dit is het recept van de PP, het staatsapparaat, het rechtse Ciudadanos en jammer genoeg ook de leiding van de sociaaldemocratische PSOE. Hiermee willen ze vermijden dat de Catalaanse bevolking gebruik maakt van het recht om te stemmen over de verhouding tussen Catalonië en de Spaanse staat, waaronder over het legitieme recht op onafhankelijkheid.

Deze aanval op democratische rechten en vrijheden is nooit gezien in de recente periode in Spanje. Het offensief van de politie werd op voorhand voorbereid door de regering. Premier Rajoy had woensdagochtend een ontmoeting met Pedro Sanchez en nadien met Albert Rivera, leiders van de PSOE. Zij hebben het Franquistisch offensief tegen de Catalaanse bevolking ondersteund. Wat een schandaal!

De medeplichtigheid van de huidige leiders van de PSOE zal de geschiedenis van de sociaaldemocratie ingaan als een van de meest beruchte gevallen van verraad. Het is een resultaat van het jarenlang omarmen van het Spaans nationalisme en de fusie met de heersende klasse op alle essentiële kwesties. De PSOE-leiding heeft niet alleen het socialistisch standpunt over de nationale kwestie verlaten, ze heeft zich aan de kant van Franco geplaatst die ontkende dat Catalonië een natie is. Socialisten hebben altijd het recht op zelfbeschikking erkend. De PSOE daarentegen is bereid om een nieuwe kruistocht te voeren op basis van geweld en staatsrepressie.

Het idee dat het referendum van 1 oktober een ‘staatsgreep’ is en ‘anti-democratisch’ want niet gesteund door de Catalaanse bevolking, is een van de grootste leugens die de media in opdracht van de Spaanse burgerij verspreiden. Het is absurd: indien de staat, de PP en de partijen die de PP steunen zo zelfzeker zijn dat de aanhangers van onafhankelijkheid een minderheid vormen, waarom dan geen referendum aanvaarden? Waarom een stembusgang onmogelijk maken? In Venezuela pleitten ze voor een referendum, maar in Catalonië kan het niet!

In een democratische stemming over zelfbeschikking kan al wie geen voorstander van onafhankelijkheid is dit duidelijk maken door er tegen te stemmen. Partijen als de PP, Ciudadanos of PSOE hebben veel middelen en invloed. Ze zouden een sterke campagne kunnen opzetten om hun argumenten rond onafhankelijkheid naar voor te brengen. De echte reden waarom de rechterzijde en de staat dit niet doen, is omdat ze de democratie niet verdedigen. Integendeel! Ze ontzeggen de bevolking van Catalonië het recht om te beslissen en om van Catalonië een natie te maken. De positie van de regering, de staat en hun aanhangers is niets anders dan de verderzetting van de historische positie van de Spaanse burgerij en de centrale staat waar de burgerij voor opkomt. Het heeft in het verleden geleid tot het militair neerslaan van de democratische nationale aspiraties van Catalonië, Baskenland en Galicië. Dat gebeurde onder de dictatuur van Franco. Elke vooruitgang op vlak van nationale rechten was het resultaat van massale mobilisaties.

In een persconferentie waarop hij geflankeerd werd door al zijn adviseurs wees Charles Puigdemont, de Catalaanse president, op de realiteit van de situatie: “De Spaanse staat heeft in de praktijk het zelfbestuur in Catalonië opgeschort en er wordt in de praktijk een noodtoestand opgelegd.” Het is ongelooflijk dat een burgerlijke nationalistische partijleider dit moet zeggen. Er is een situatie ontstaan waar de PP de meest elementaire democratische rechten met de voeten treedt. We zien nu waarom Rajoy en zijn partij altijd geweigerd hebben om de Franco-dictatuur te veroordelen. We zien ook wat de marxisten altijd hebben gesteld: het Spaanse staatsapparaat omvat oude fascistische en reactionaire elementen. De zogenaamde ‘transitie’ heeft hen niet verwijderd, maar beschermd en aangemoedigd.

In Catalonië zijn de elementen van zelfbestuur en autonomie in de praktijk opgeschort. Aangemoedigd door de media van de pro-Spaanse burgerij, hebben de PP en zijn partners de handen in elkaar geslagen om in naam van de democratie de wet op te leggen. Een partij die geteisterd wordt door tal van corruptieschandalen, die harde besparingen doorvoerde op onderwijs en gezondheidszorg, die miljoenen euro’s uitdeelde aan de banken, die mensen uit hun huis laat zetten, die ons veroordeelt tot onzekere jobs en lage lonen, die dictaturen zoals die van Marokko of Saoedi-Arabië steunt, die buitenlandse militaire interventies van het imperialisme aanmoedigt, die partij zou ons nu lessen in democratie willen geven?

Het enige antwoord moet massale mobilisatie van de werkenden en jongeren zijn: voor een algemene 24-urenstaking!

Het Franquistisch offensief moet op straat beantwoord worden door de Catalaanse bevolking. Het protest groeit dag na dag aan. Het is dringend nodig om deze strijd naar de werkende klasse te brengen, samen met de jongeren en delen van de middenlagen die al in strijd gegaan zijn. We moeten de strijd ook buiten Catalonië voeren. De aanval op de democratische vrijheden is een enorm gevaar voor de bevolking van heel de Spaanse staat, zeker voor de werkenden, jongeren en hun organisaties.

Equerra Revolucionària steunt de mobilisaties die nu bezig zijn in Catalonië en in de Spaanse staat. Maar als we een autoritaire ingreep door de centrale regering willen stoppen, moet de volledige linkerzijde in die strijd actief worden. De sociale bewegingen en de vakbonden moeten er deel van zijn. Wij willen bouwen aan een zo sterk mogelijke verenigde beweging. Dit kan bereikt worden door onmiddellijk een 24-urenstaking uit te roepen waarmee de economie en het sociale leven in Catalonië wordt platgelegd.

Een algemene staking in Catalonië moet gepaard gaan met een oproep tot mobilisatie van de werkenden en jongeren in de rest van de Spaanse staat om de Catalaanse bevolking en de democratische rechten te verdedigen. Het moet ook een keerpunt vormen voor de linkerzijde die de strijd moet aangaan om de leiding in dit proces te nemen waarbij het recht op zelfbeschikking wordt gecombineerd met een programma tegen besparingen. Een dergelijke mobilisatie zou een efficiëntere manier zijn om de confrontatie aan te gaan met de PP en het nationalistisch beleid.

Voor een Catalaanse socialistische republiek

De belangrijkste factor die er voor zorgt dat de woede tegen de sociaaleconomische omstandigheden nog niet in een sociale opstand is overgegaan, moet bij de linkse partijen gezocht worden. Die linkse partijen (CUP, can, Comu, Izquierda Unida in Catalonia) en de vakbonden gaan de strijd om de leiding van deze massabeweging niet aan. Ze slagen er niet in om een programma naar voor te brengen waarmee de strijd voor zelfbeschikking gekoppeld wordt met de economische en sociale eisen die zo sterk leven onder de meerderheid van de werkenden, jongeren en andere lagen.

De formele leiding van de strijd tegen de Spaanse staat en de PP-regering wordt overgelaten aan de PDeCat (Catalaanse Europese Democratische Partij). De burgerlijke politici van die partij kunnen zich voordoen als de slachtoffers van het autoritaire beleid van de Spaanse rechterzijde. Dit leidt tot negatieve verdeeldheid onder de werkende klasse. De leiding van het ‘proces’ door de PDeCat heeft de beweging niet versterkt, zoals de leiders van CUP en ERC (Republikeins Links in Catalonië) beweren. Het heeft de beweging verzwakt. Zelfs vanuit het standpunt van de verdediging van nationale rechten, hebben de leiders van PDeCat elk excuus aangegrepen om geen referendum te houden. Uiteindelijk was het enkel de druk van onderuit en het vooruitzicht op een zware verkiezingsnederlaag die maakten dat de partij toch tot een referendum opriep.

De rechterzijde probeert de feiten te manipuleren en de media spelen daar een grote rol in, maar desondanks zijn miljoenen jongeren en werkenden die niet stemden in het raadgevend referendum van 9 november 2014 of niet deelnamen aan de ‘nationale dagen’, geen tegenstander van het recht van de Catalaanse bevolking om over zijn toekomst te beslissen. De overgrote meerderheid van deze laag werd gemobiliseerd tegen alles waar de PP voor staat: besparingen, uithuiszettingen, corruptie. Als ze niet dezelfde actieve steun voor het referendum tonen, is dit vooral omdat de leiding van het ‘proces’ wordt overgelaten aan Puigdemont en Palau, de vertegenwoordigers van de Catalaanse kapitalisten. Dit zijn dezelfde figuren die steeds aan de kant van de PP stonden als de werkenden aangepakt werden, als er hervormingen van de arbeidsmarkt werden doorgevoerd of als er bespaard werd op onderwijs en gezondheidszorg.

Dit kan nu echter veranderen. De repressie van de PP is een schok voor miljoenen werkenden en jongeren uit de arbeidersbuurten van Catalonië. De beelden van de Guardia Civil die mensen oppakt en Rajoy die arrogant opschept over de repressieve maatregelen, hebben een impact op het bewustzijn van miljoenen mensen. Het doet denken aan wat de oudere generaties zagen onder Franco, zowel in Catalonië als daarbuiten. We mogen niet vergeten dat de democratische rechten die vandaag bestaan, waaronder het herstel van de Generalitat en elementen van zelfbestuur, het resultaat waren van massamobilisaties van werkenden in Catalonië, waaronder veel migranten die met hun families naar de ‘rode bolwerken’ van Barcelona en andere steden trokken.

De voorwaarden om de reeds massale protesten verder te doen aangroeien, zijn aanwezig. Velen willen het referendum verdedigen, waaronder veel mensen die wantrouwig staan tegenover PDeCat. Als de leiders van de linkerzijde in Catalonië en in de Spaanse staat samen met de vakbonden oproepen tot een algemene staking om de werkende klasse, de jongeren en brede lagen van de samenleving te mobiliseren in Catalonië, en daarbuiten, dan is het mogelijk om de repressie te breken en de strijd te koppelen aan verzet tegen de besparingen en privatiseringen. Daartoe moeten ze duidelijk opkomen voor het recht op zelfbeschikking en moeten ze zich duidelijk distantiëren van de PDeCat. Het zou de mogelijkheid van een linkse regering vestigen, een linkse regering in een socialistische republiek Catalonië.

De CUP zou een dergelijke strijd onmiddellijk moeten voorstellen en het parlementaire pact met de Catalaanse rechterzijde verbreken. De enige manier om het recht op zelfbeschikking effectief te bekomen, is door de overgrote meerderheid van de bevolking onder leiding van de werkende klasse te verenigen rond een programma waarin het recht op zelfbeschikking gekoppeld wordt aan strijd tegen het kapitalisme. Als het aan de Catalaanse burgerij wordt overgelaten, komt er geen echte sociale en nationale bevrijding van Catalonië.

Esquerra Revolucionària roept de werkenden en jongeren van Catalonië op om voor het referendum te strijden en voor het recht om over de eigen toekomst te beslissen, tegen de autoritaire coup van de PP en de staat. We vechten voor het recht om te beslissen en te stemmen, maar ook voor een Catalaanse socialistische republiek die een einde maakt aan besparingen, die honderdduizenden degelijke jobs creëert, een einde stelt aan uithuiszettingen en overgaat tot de nationalisatie van de banken en grote bedrijven om de bestaande middelen te richten op de noden van de meerderheid van de bevolking.

Een Catalaanse socialistische republiek zou een brede steun krijgen onder de werkenden in de rest van de Spaanse staat. Die hebben immers dezelfde burgerij als vijand en ze gaan gebukt onder dezelfde aanvallen. Het zou ook steun krijgen onder de werkenden in andere Europese landen en het zou de weg openen voor sociale verandering.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie