We publiceren een vertaling van een uitgebreid standpunt dat wordt verspreid door onze zusterorganisatie in Israël, de Socialistische Strijdbeweging (Tnu’at Maavak Sotzyalisti / Harakat Nidal Eshteraki). Wereldwijd is er een enorme woede tegenover de barbaarse brutaliteit van de Israëlische regering op de Gazastrook en de gevolgen van de willekeurige raketaanvallen op Israëlische burgers. Net als in Libanon in 2006 gaat de Israëlische luchtmacht over tot het doden van hele families in naam van de “vrede”.

Het is duidelijk dat de poging van de Israëlische regering om het regime van Hamas in Gaza omver te werpen door te bombarderen en de Gaza af te sluiten, niet tot het gewenste resultaat leidt en voorlopig zelfs Hamas versterkt. Dat bereidt de weg voor naar meer wanhopige maatregelen, zoals de grondinvasie die nu kan uitbreiden tot een bredere oorlog.

Socialisten verzetten zich tegen deze aanval, maar geven geen politieke steun aan Hamas dat, ondanks een anti-imperialistische en anti-corruptie retoriek, voor een reactionair theocratische politiek staat die uiteindelijk een stap achteruit betekent voor de strijd voor Palestijnse bevrijding. Vandaag kan Hamas op een bredere steun rekenen omdat zijn leiders als minder corrupt worden gezien dan de collega’s van de PLO. Bovendien spreken ze hardere taal tegen de Israëlische agressie. De hypocrisie van de Israëlische regering in het demoniseren van Hamas wordt helemaal duidelijk als je weet dat het de Israëlische geheime diensten waren die steun gaven voor de oprichting van Hamas in een poging om de toen veel sterkere rivaal, de seculiere PLO, te ondermijnen.

De Palestijnen hebben het recht om zich te verdedigen, met gewapende acties indien nodig. Deze defensieve acties moeten evenwel onder democratische controle van de bevolking staan, en dit via comités in de wijken en op regionaal vlak in de plaats van via geheimzinnige en gesloten milities die vaak eindigen als criminele groepen die bovendien makkelijk infiltreerbaar zijn voor de Israëlische veiligheidsdiensten. De politiek van Hamas om raketaanvallen en zelfmoordaanslagen tegen Israëlische burgers te steunen, zal de Palestijnen niet verdedigen en zal onder de Joodse arbeiders de steun opdrijven voor de heersende elite.

Er zijn wereldwijd protestacties om het einde van de oorlog te eisen. De Israëlische aanvallen worden uiteraard gesteund door Bush, maar ook stilzwijgend door Obama. De vrees voor een escalatie van het conflict op regionaal vlak kan de druk op de Israëlische regering opdrijven om de militaire campagne te stoppen. Alleszins is het duidelijk dat de Amerikaanse en andere imperialistische regeringen niet bepaald bezorgd zijn om de Palestijnse massa’s. Tegelijk zien we dat de leiders van de Arabische Liga zwijgen of, zoals het geval is met Egypte, medeplichtig zijn. De Verenigde Naties heeft eens te meer aangetoond dat het niet ingaat tegen het beleid van de grootmachten, en zeker niet tegen het VS-imperialisme.

Er moeten dringend meer protestacties komen tegen deze aanval om het einde van de oorlog in Gaza te eisen. Als socialisten stellen wij dat enkel de arbeidersbeweging met een socialistische politiek een uitweg uit dit moeras en de schijnbaar eindeloze reeks van oorlogen kan bieden. Daartoe moeten Palestijnse en Israëlische arbeiders samen in actie komen om de strijd aan te gaan tegen onderdrukking en kapitalisme.

Hieronder vind je een vertaling van het Hebreeuwse standpunt dat op het begin van de oorlog (op 30 december) werd gepubliceerd door onze zusterorganisatie in Israël. Dit standpunt wordt publiekelijk verspreid in Israël tegen een achtergrond van een erg sterke reactionaire golf van militarisme en nationalisme onder de Joodse bevolking.

Stop de slachtpartij in Gaza vanuit Israël. Neen aan de oorlog in Gaza

Honderden doden, duizenden gewonden en nog steeds geen veiligheid of toekomst voor Israëlis of Palestijnen

Standpunt door Tnu`at Maavak Sotzyalisti/Harakat Nidal Eshteraki

De honderden doden van de afgelopen dagen zullen geen vrede brengen, maar meer woede en doden. Tnu`at Maavak Sozialisti / Harakat Nidal Eshteraki heeft zich altijd verzet tegen het afvuren van Qassam-raketten en aanslagen op de families van arbeiders en armen in Israël, de Palestijnse gebieden en het Midden-Oosten. Het huidige offensief is op geen enkele wijze een defensieve actie en is er niet op gericht om rust te brengen voor de inwoners van het zuiden van Israël. Zoals in de tweede Libanese oorlog, waartegen wij ons ook verzet hebben, zien we dat er niet alleen geen oplossing wordt aangeboden, maar dat er zelfs een verergering van de problemen is. De huidige regering is verantwoordelijk voor de escalatie en haar gevolgen. Deze aanval brengt geen oplossing en toont nogmaals aan dat het grootste gevaar voor de veiligheid van de inwoners van Israël en de regio komt van de heersende elite in Israël.

Met meer dan 365 Palestijnse doden, 1.600 gewonden en 4 Israëlische Joden en Arabieren die omkwamen, was dit de meest omvangrijke luchtaanval ooit op de Palestijnse gebieden. In de eerste tien uur van de aanval werden tienduizenden ton explosieven op Gaza gegooid. De regering en het leger wisten heel goed dat het afvuren van projectielen, waarbij het slechts af en toe om echte raketten gaat, zou toenemen als reactie op de aanval. Ze schatten dat het aantal projectielen zou toenemen tot 100 per dag tijdens de operatie. Zoals te verwachten viel, leidde de aanval tot woede in de hele regio en versterkt het de nationale polarisatie tussen Joden en Arabieren.

De ware bedoeling van de aanval is niet om rust te brengen, net zomin als dit de bedoeling was bij de operatie “Warme winter” in februari 2008 of bij de vorige oorlog in Gaza (de operatie “zomerregen”) die parallel werd gevoerd met de tweede Libanon-oorlog in 2006. We verzetten ons ook tegen die aanvallen die leidden tot 550 doden. Net als toen vormt de oorlog nu een verderzetting van de regeringspolitiek maar dan met militaire middelen. Het doel van de aanval is niet om de aanvallen met projectielen te stoppen, maar om de Hamas-regering op de Gazastrook te beschadigen en tegelijk om de indruk te wekken dat de regering inspanningen levert om een oplossing te vinden voor die aanvallen. Voor de Israëlische elite zijn de prestigespelletjes tegenover Hamas belangrijker dan de veiligheid van de inwoners van het zuiden van Israël die nu als gijzelaars worden gebruikt. Deze schandalige zet wordt uitgevoerd op een ogenblik dat er verkiezingen zitten aan te komen in Israël en op een ogenblik dat er in de VS een overgang is tussen twee regeringen. De elite hoopt zich te kunnen ontdoen van het nederlaag-imago die aan de regering vasthangt sinds de tweede Libanon-oorlog. Tegelijk wordt hiermee duidelijk gemaakt dat de elite bereid is om een nieuwe bloedige confrontatie aan te gaan met Iran en Hezbollah.

Een oorlog voor de verkiezingen is een klassieke tactische zet voor falende regeringen. Deze regering was betrokken bij erg bloedige en omvangrijke militaire operaties. Nu wordt een nieuwe militaire zet gedaan om de partijen Kadima en Avodah van hun neergang te redden. Daartoe wordt de veiligheid van de inwoners van Gaza, Sderot, Ashkelon, Netivot en andere steden in de regio op het spel gezet.

De veiligheidsminister en miljonair Barak heeft al aangekondigd dat hij zijn verkiezingscampagne stopzet. Dat is geen verrassing aangezien hij ook wel begrijpt dat de militaire campagne op zich zijn verkiezingscampagne vormt. Alle gevestigde partijen profiteren op korte termijn van de gevolgen van dit militaire initiatief en het moet ook dienen om de aandacht af te leiden van de wereldwijde economische crisis. Geen enkele gevestigde partij heeft een oplossing dat de jobveiligheid of de levensstandaard van de werkenden kan verdedigen, net zoals ze geen oplossing hebben voor het Israëlisch-Palestijnse conflict en de problemen die dit met zich meebrengt.

In de beste tradities werd de militaire operatie een cynische naam gegeven – Cast Lead (uit een Hanukah lied) – als ware het om aan te tonen dat er onder de Israëlische heersers elementen zijn die de hele operatie zien als niets meer dan een spel of een avontuur. Dit militaire avontuur heeft al een hoge tol geëist, in de eerste uren nam het dodenaantal sterk toe tot een aantal dat heel wat hoger ligt dan het totaal aantal Israëlische doden die vielen onder raketaanvallen vanuit de Gazastrook.

Dit avontuur is nog niet afgelopen, de regering weigert een wapenstilstand en blijft een opening behouden om een bijkomend front te openen tegen Hezbollah in Libanon. Duizenden reservesoldaten werden opgeroepen. De aanval zal moeilijk blijken te zijn en zal de problemen in het Midden-Oosten enkel maar verergeren. Zoals Barak het stelde: “Het zal niet makkelijk zijn en niet van korte duur.”

De regering saboteerde de “kalmte”

De Israëlische regering weigerde om de “kalmte” (Tahadiya / Regi`a) te versterken en het om te vormen tot een echte wapenstilstand. Dat zou ten minste de dagelijkse levens van de Israëli’s en Palestijnen hebben verbeterd, zelfs indien het geen echt einde zou vormen voor het conflict. Integendeel, gedurende de maanden van “kalmte” bleef de regering haar provocaties gewoon verder zetten. Zo werd op 4 november, de verkiezingsdag in de VS, overgegaan tot een reeks luchtbombardementen. Barak stelt nu dat de militaire operatie gedetailleerd werd voorbereid gedurende maanden. Op de Westelijke Jordaanoever en aan de Gazastrook gingen de militaire operaties gewoon door. De regering weigerde een volledige uitwisseling van gevangenen waardoor de gevangen genomen soldaat Gil’ad Shalit niet kon terugkeren naar zijn familie.

In de periode van “kalmte” ging de economische en militaire belegering van de Gazastrook gewoon verder en dat met de medewerking van de grootmachten, Egypte, Fatah en de rest van de regimes van de Arabische Liga die nu op hypocriete wijze protesteren tegen de doden. Abbas (Abu-Mazen) en Mubarak’s dictatoriale regime in Egypte hebben de rest zelfs voorbijgestoken toen ze impliciet steun gaven aan de aanval op een meer uitgesproken manier dan een aantal Arabische leiders bij het begin van de tweede Libanon-oorlog. Minister van buitenlandse zaken, Livni, werd twee dagen voor de oorlog nog uitgenodigd voor een speciaal bezoek aan Cairo.

Deze collaboratie heeft de Arabische massa’s in het Midden-Oosten woedend gemaakt. Het versterkt de haat tegenover de corrupte regimes in de Arabische regimes die, net zoals het Israëlische regime, niet vertrekken van de belangen van de arbeiders en armen maar van de uitbuiting en repressie van de arbeiders en armen. De woede die nu tot ontploffen komt, kan de heerschappij van het verzwakte regime van Mubarak in Egypte sneller beëindigen en kan Abbas verder verzwakken aangezien hij wordt gezien als een schoothondje van de Israëlische regering.

De nieuwe situatie maakt van de “Annapolis onderhandelingen” nog meer een grap. Die vredesonderhandelingen werden opgeschort omwille van de oorlog en ze werden in Israël, de Palestijnse gebieden en de rest van de wereld terecht omschreven als niet-ernstig.

Sinds de terugtrekking van de vestigingen en het leger uit Gaza in 2005, heeft het Israëlische bewind in de praktijk het gebied omgevormd tot een reusachtige gevangenis. Na de overwinning van Hamas bij de verkiezingen van januari 2006 ging de Israëlische regering, met de steun van de grootmachten, over tot het opdrijven van de aanvallen op de inwoners van Gaza. Hamas won de verkiezingen van 2006 vanuit een protest tegen de corrupte leiders van Fatah en tegen de achtergrond van het failliet van de Palestijnse organisaties die zich ooit socialistisch noemden.

Hamas is absoluut geen socialistische beweging en vormt een hindernis in de strijd van de Palestijnse massa’s voor nationale bevrijding. Het biedt geen strategie voor een ernstige oplossing voor de problemen van de Palestijnse massa’s en uiteraard is Hamas niet in staat om steun te verwreven onder de Israëlische arbeiders en armen. Als gevolg van de corruptie en het verraad van Fatah en eveneens als gevolg van de acties van de Israëlische regering wordt Hamas versterkt. De meerderheid op de Palestijnse straten, net zoals op de Israelische straten, zijn de bestaande grote politieke partijen beu en er is een grote honger naar een alternatief.

Net voor het begin van de oorlog maakte de Israëlische regering op cynische wijze gebruik van de humanitaire crisis waar het zelf voor verantwoordelijk was. De grenzen werden tijdelijk open gesteld voor een beperkte invoer van voedsel en medicijnen. Na het begin van de aanval stelden regeringsverantwoordelijken dat dit bewust werd gedaan om het verrassingseffect van de aanval te maximaliseren. De generaals en politici van alle gevestigde partijen rechtvaardigen het beleid van collectieve afstraffing van de inwoners van de Gazastrook als antwoord op het afvuren van projectielen op Israëlische inwoners in dorpen langs de Gazastrook. Dat is een hypocriete zelfrechtvaardiging. De zelfde regering en militaire woordvoerders spelen cynisch in op de angsten, bezorgdheden en problemen van de inwoners van het Westerse Negev maar stellen als antwoord enkel een verergering en verdieping van het probleem en conflict voor.

De prijs voor het conflict zal uiteindelijk betaald worden door de massa’s van families van Israëlische en Palestijnse arbeiders en armen, niet door de elite die nu de beslissingen neemt en politiek voordeel wil halen uit het nationale conflict. Het afvuren van projectielen is slechts een symptoom van de situatie waar het Israëlische regime grotendeels voor verantwoordelijk is, ook al werken de woordvoerders van buitenlandse zaken en het leger dag en nacht om dat feit te verdoezelen. De balans van het aantal doden is een uitdrukking van het feit dat het conflict absoluut niet symmetrisch verloopt.

Jarenlang heeft de regering de bezetting en de systematische onderdrukking van de Palestijnse massa’s versterkt door middel van vernielingen, uithongering en massamoorden. De afgelopen maanden koos de regering ervoor om de inwoners van de Gazastrook uit te hongeren waardoor de overgrote meerderheid in extreme armoede leeft met grote tekorten aan levensmiddelen, voedsel, medicijnen en elektriciteit. Dat leidt tot verzet. De militaire slachtpartijen vandaag zullen leiden tot verzet als de Palestijnen zichzelf willen verdedigen. Zelfverdediging is gerechtvaardigd, maar het is belangrijk om duidelijk te maken dat socialisten zich verzetten tegen het willekeurig afvuren van projectielen waarbij burgers omkomen en waarbij de Israëlische regering nog meer argumenten kan gebruiken om haar acties te rechtvaardigen en er steun voor te zoeken. Zolang er nationale onderdrukking is, zal het nationale conflict en het bloedbad worden verdergezet.

Het conflict is ultiem een sociaal probleem

Er zijn rechtse religieuze Palestijnse organisaties, zoals Hamas, die proberen te concurreren op het vlak van het ombrengen van burgers, zelfs indien dit op een veel kleinere schaal gebeurt dan door de Israëlische regering. Daarmee willen ze de indruk wekken dat ze een strijd tegen de aanvallen leiden. In werkelijkheid is het afvuren van projectielen vooral een methode van wraak die tegen een achtergrond van wanhoop en honger een zekere steun kan krijgen. Dit soort acties is echter niet in staat om de belegering van de Gazastrook te beëindigen (wat met de massale uitbraak langs de Egyptische grens wel het geval was) en evenmin ondermijnt het de militaire onderdrukking. Het leidt enkel tot het verwonden van burgers langs de grenzen van de Gazastrook en in die zin is het een politiek cadeau aan de Israëlische kapitalistische elite die het conflict traditioneel gebruikt om met argumenten inzake “veiligheid” de eigen steun te vergroten. Diezelfde steun wordt steeds meer ondermijnd als gevolg van de aanhoudende economische aanvallen op de arbeiders en armen in Israël en de daarbijhorende dringende sociale problemen.

Dat is ook de reden waarom de propaganda van het establishment een kunstmatige scheiding maakt tussen sociale problemen en veiligheid. Maar het Israëlisch-Palestijnse conflict is ook een sociaal probleem en we kunnen niet vertrouwen op de partijen die de economische oorlog tegen de meerderheid van de Israëlische bevolking steunen of voeren, om de belangen van dezelfde meerderheid van de bevolking te verdedigen als het op de kwestie van veiligheid aankomt. Geen enkele gevestigde partij heeft een oplossing voor het conflict en de problemen die ze zelf creëren.

Dat is waarom de gevestigde partijen in elkaars armen vallen in tijden van oorlog en geen enkel alternatief naar voor schuiven. Dezelfde partijen die in de zogenaamde oppositie zitten, worden deel van een bredere coalitie net zoals ze dat op een meer bedekte wijze doen rond economische thema’s. Hierdoor zagen we Benjamin Netanyahu van Likoed en Haim Oron van Meretz met eenzelfde stem spreken. De gevestigde media vormt het spreekkoor dat de aanvallen verdedigt en bevestigt haar rol als waakhond van het kapitalistische establishment.

Meretz beschrijft zichzelf als een onderdeel van het “vredeskamp”. De partij riep echter op tot actie in Gaza nog voor de oorlog begon. Eerder steunde het de tweede Libanon-oorlog. Nu werd de partij op voorhand verwittigd door de regering. In een poging om stemmen over te winnen van de Arbeiderspartij, gaat Meretz verder met haar historische rol om het regeringsbeleid goed te praten, ook al gaat het in tegen de belangen van de meerderheid van de bevolking.

Een socialistisch alternatief

De veiligheid van de Joods-Israëlische bevolking zal nooit bereikt worden indien het ten koste gaat van de veiligheid van andere bevolkingen in de regio. De Joodse en Palestijnse arbeiders en armen hebben dezelfde belangen in echte veiligheid en vrede. Om een einde te brengen aan het afvuren van projectielen en de onderdrukking van de Palestijnse massa’s, is er nood aan een brede sociale beweging om een alternatief naar voor te brengen op de permanente oorlog en de aanhoudende bloedvergieten. Arbeidersorganisaties en vakbonden, waaronder ook de federatie Histadrut, moeten steun geven aan de opbouw van een arbeidersbeweging die de belangen van de arbeiders centraal stelt.

Het gebrek aan een sterke arbeidersbeweging en een sterke socialistische beweging die actief is onder zowel de Joodse als Arabische bevolking in Israël en de Palestijnse gebieden, zorgt ervoor dat de massa’s slachtoffers zijn van gebeurtenissen waar ze zelf geen controle over hebben. De arbeidersklasse is momenteel niet echt georganiseerd. Met arbeidersorganisaties zou het mogelijk zijn om in te gaan tegen de zogenaamde veiligheidsvoorstellen van de regering. Een meerderheid vindt geen oplossing op de vraag wat er kan gedaan worden om tot verbetering te komen. De regering zou veel kunnen doen, maar verkiest een aanval.

Met een brede en georganiseerde socialistische beweging zou het mogelijk zijn om de regering te dwingen tot een echte wapenstilstand, het einde van de belegering en de onderdrukking van de Palestijnse bevolking en het organiseren van een uitwisseling van gevangenen. Een socialistische beweging zou actief zijn in zowel de Palestijnse gebieden als Israël om daar op te komen voor een alternatief op de bestaande grote politieke partijen. Dat zou betekenen dat zo’n beweging zich zou verzetten tegen alle agressiedaden van de Israëlische regering en tegen het afvuren van projectielen.

Zonder een brede socialistische beweging van Joden en Arabieren in Israël en in de Palestijnse gebieden, kunnen politieke krachten die enkel opkomen voor een verdieping van het conflict aan steun winnen. Dat gebeurde de afgelopen jaren. Er kunnen en moeten dringende stappen worden ondernomen om de basis te leggen voor een brede socialistische beweging. De anti-oorlogsbeweging moet breder worden en opkomen voor een alternatieve oplossing waarbij echte vrede en veiligheid voor zowel Israëli’s als Palestijnen wordt geboden. De gezamenlijke betogingen van Joden en Arabieren tegen de oorlog moeten versterkt worden met een duidelijk verzet tegen iedere repressie van gelijk welke actie tegen de oorlog en met steun aan het idee van zelfverdediging van de betogers tegen georganiseerde aanvallen of provocateurs die de strijd willen afleiden.

Een andere stap in de opbouw van een brede beweging is het organiseren van discussies over de aanvallen en haar gevolgen in alle arbeidersorganisaties, studentengroepen, wijkcomités of andere formaties die opkomen voor sociale verandering en voor het verdedigen van de arbeiders en armen. Dit omvat ook de groep “Stad voor ons allemaal” in Tel Aviv en de organisatie “Macht aan de arbeiders”. Bij dergelijke discussies is het belangrijk dat Joodse en Arabische arbeiders en activisten samenkomen om een gezamenlijke analyse te maken van de situatie, oplossingen naar voor te schuiven en acties te organiseren tegen de oorlog.

De groep “Kol Akher” (Andere Stem) werd opgezet door tientallen Israëlische en Palestijnse inwoners van Negev en de Gazastrook. Dit maakt duidelijk wat de lokale bevolking kan doen, zelfs indien er geen brede sociale beweging bestaat. De groep voert nu campagne voor een nieuwe periode van “kalmte” en tegen de oorlog. Honderden inwoners van het zuiden van Israël hebben hun petities reeds ondertekend. De groep organiseert rechtstreekse discussies tussen Israëli’s en Palestijnen, wat op zich opvallend is gezien het niveau van opsplitsing in de gevestigde media.

Het doel van de directe onderhandelingen is om een groter begrip van de gezamenlijke belangen te verkrijgen en te komen tot een oplossing. De groep “Strijders voor vrede” (van voormalige soldaten en Palestijnen die deelnamen aan de strijd tegen de bezetting) organiseert gelijkaardige dialogen. Een brede socialistische beweging zou dergelijke bijeenkomsten op een grotere schaal organiseren in het kader van comité’s voor vrede en verzoening, wat de deur zou kunnen openen voor formele discussies over de kwestie van veiligheid en de oorzaken van het conflict.

Zowel in Israël als de Palestijnse gebieden is er nood aan de ontwikkeling van grote socialistische partijen van de arbeiders en armen. Deze partijen zouden een beweging kunnen leiden die een einde maakt aan het kapitalisme in Israël, de Palestijnse gebieden en het Midden-Oosten. Het zou kunnen leiden tot een socialistisch Israël naast een onafhankelijk socialistisch Palestina als onderdeel van een democratische socialistische federatie in de regio.

Zware repressie tegen anti-oorlogsbetogingen

Er waren in verschillende steden van Israël, de Westelijke Jordaanoever en het Midden-Oosten betogingen tegen de oorlog, vaak met een grote opkomst. Op de Gazastrook slaagden betogers er nogmaals in om door de grens met Egypte te breken in een gerechtvaardigde poging om de belegering te doorbreken. De betogers werden onthaald met geweervuur van de Egyptische grensbewakers. Vanuit de Arabische gemeenschap in Israël werd een commerciële staking afgekondigd en een gelijkaardige oproep circuleert op de Westelijke Jordaanoever. Betogingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem werden hard onderdrukt. Onder het mom van de oorlog gebruikte de politie en het leger forse repressie tegen betogers. In het dorp Ni’lin op de Westelijke Jordaanoever werden twee betogers dood geschoten. Op alle Israëlische universiteiten werden betogingen uit elkaar gejaagd door de politie.

De repressie tegen de betogers gaat gepaard met een intensieve mediapropaganda tegen de Arabische bevolking. Daarmee wordt de repressie ondersteund en worden anti-oorlogsacties omschreven als “verstoringen van de openbare orde”. Het volledige establishment wordt betrokken in het stilzwijgen van de oppositie en de protestacties. De extreme rechterzijde roert zich en lanceert racistische oproepen om de democratische rechten van Palestijnse inwoners van Israël te beperken.

Tegen de achtergrond van een erg militaristische atmosfeer s er ook een druk op arbeidersstrijd om een stap achteruit te zetten. Het arbeiderscomité bij de elektriciteitsmaatschappij schortte de acties tegen de geplande afdankingen op toen de oorlog uitbrak. Die aankondiging werd echter doorkruist door het bericht dat de directie van haar kant de aanvallen niet zou opschorten. De arbeiders zagen hoe er werd geprobeerd om hen te bedriegen en de acties werden verder gezet.

Zaterdagavond (27 december) kwamen honderden Joodse en Arabische activisten – waaronder leden van Tnu’at Maavak Sotzyalisti – samen om te betogen voor het veiligheidsministerie. Wij riepen slogans als: “Barak: minister van veiligheid, je zal je heerschappij niet kopen met bloed”, “Joden en Arabieren, weiger om elkaars vijand te zijn”, “Geen bloedvergieten voor het prestige van de ministers”, “Geen vrede, geen veiligheid, weg met de heerschappij van het kapitaal”, “Geld voor onderwijs en jobs, niet voor oorlog en bezetting”, “De regering heeft een ramp gecreëerd in Gaza en Ashkelon”, “In Gaza en Sderot willen de kinderen leven”,…

Op de vooravond van de aanval organiseerden wij nog de conferentie Socialisme 2008. er waren tientallen aanwezigen waaronder inwoners van de stad Negev alsook centrale leiders van recente arbeidersstrijd. Op de bijeenkomst waarschuwden we voor het gevaar van het “veiligheids”beleid van de regering en de gevestigde partijen. We stelden dat er geen vertrouwen kan zijn in de partijen die geen economische veiligheid kunnen aanbieden. De heerschappij van het kapitaal zal geen echte vrede of veiligheid brengen. Op de bijeenkomst verklaarde onze organisatie zich solidair met de Joodse en Arabische families die het slachtoffer worden van het geweld in Sderot, Ashkelon, de Gazastrook en andere steden.

De media moet reeds erkennen dat de bevolking in het Westelijke Negev kwaad is omwille van de slechte huisvestingsvoorwaarden in de regio. Net zoals destijds bij de tweede Libanon-oorlog zal de nationalistische golf geen stand houden, steeds meer mensen zullen inzien dat ze werden bedrogen. Zonder een brede socialistische beweging die een alternatief aanbiedt, kunnen rechtse populisten zoals Lieberman de woede tegen de elite uitbuiten om hun eigen positie te versterken. Dat vormt een reëel gevaar en maakt nogmaals duidelijk dat de opbouw van een socialistisch alternatief een dringende noodzaak is.