Het schandaal rond Samusocial maakte dat de Brusselse burgemeester Yvan Mayeur (PS) op 8 juni ontslag moest nemen. Het schandaal is het zoveelste op rij. Wat de woede rond de affaire-Samusocial versterkte, was het feit dat het om geld voor de armsten ging. Samusocial is een organisatie die daklozen hulp biedt.
Een systeem met twee snelheden
De affaire-Publifin vormde in zekere zin een dijkbreuk. Sindsdien doken er heel wat schandalen op waarin de gevestigde partijen betrokken zijn. Er is natuurlijk Kazachgate waardoor Armand De Decker (MR) ontslag moest nemen, maar het schandaal dreigt hogerop te gaan tot Didier Reynders en Olivier Chastel. Er was ook de affaire-Telenet waarin Kamervoorzitter Siegfried Bracke betrokken was. Er zijn de vele goed betaalde mandaten die door politici worden uitgeoefend: de Antwerpse N-VA-schepen Koen Kennis is goed voor 17 betaalde mandaten die hem samen ruim 7.000 euro per maand opleveren. In Brussel was er ook nog ophef over mandaten bij het Brugmann-ziekenhuis, de Brusselse keukens, …
Het aantal affaires is niet meer te tellen. Het gaat om meer dan enkele rotte appels. Er is sprake van een heel systeem van zitpenningen, nutteloze vergaderingen, weinig transparant beheer, hoge vergoedingen en soms gewoon van het achteroverslaan van publieke middelen, nepotisme en vriendjespolitiek. Het kleine wereldje van gevestigde politici blijkt een milieu van inhaligheid en machtshonger te zijn.
De schandalen volgen na jaren van besparingen waarbij ons gevraagd werd om de broeksriem aan te halen onder het excuus dat de gemeenschapskassen leeg zijn. Om zichzelf te bedienen, bleken de kassen niet leeg te zijn. Om de grote bedrijven steeds meer cadeaus te geven, was er altijd geld. De gevestigde politici verdedigden de belangen van de grote bedrijven en trokken de neoliberale logica door naar de publieke sector: hoge lonen voor de topmanagers, een neerwaartse spiraal voor het gewone personeel. De politici zelf vergelijken zich uiteraard steeds met topmanagers en niet met gewone hardwerkende mensen. Ze gebruiken het argument dat ze hard werken bij de uitoefening van hun mandaat. We willen dat gerust aannemen, maar een hardwerkende keukenhulp in de horeca verdient met 11 euro per uur ongeveer duizend keer minder dan de toppoliticus die voor een uurtje Publifin-vergadering 10.000 euro vangt. Zocht iemand naar de kloof tussen burger en politiek?
Teruggeven wat aan ons toekomt!
ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) in Brussel verspreidde een pamflet onder de titel “Geen middelen? Geen geld? Niet voor iedereen!” De vakbond schrijft: “Dit systeem van persoonlijke verrijking op de rug van de gebruikers en het personeel van de openbare diensten moet onmiddellijk ophouden. (…)Het zijn trouwens diezelfde mensen die rond de onderhandelingstafel durven te herhalen dat er geen geld is, geen begrotingsbudget voor de verbetering van onze arbeidsvoorwaarden!” ACOD-LRB eist een herwaardering van de lonen, een verbetering van de arbeidsomstandigheden, aanvullende toezeggingen en de daadwerkelijke opname van het welzijn op het werk, afschaffing van onzekere contracten en een totale transparantie van de bezoldigingen van de politieke mandaten.
Het ongenoegen onder de bevolking is groot. Laten we dit omzetten in een actieve mobilisatie om onze openbare diensten te verdedigen en uit te breiden, om een echte transparantie op te leggen door een centrale betrokkenheid van het personeel en zijn organisaties in het beheer en de controle op de diensten. Wie kan beter een einde stellen aan de verspilling en aan de vanuit de private sector geïmporteerde vetbetaalde managementpraktijken die niets gemeen hebben met de belangen van de gebruikers en het personeel van de openbare diensten?
Een neoliberaal systeem van ongelijkheid zal steeds leiden tot gegraai: dat zit in het DNA van dit systeem. We moeten breken met het systeem en gaan voor een socialistisch alternatief: een samenleving beheerd en gecontroleerd door de meerderheid van de bevolking, geen elite aan de top die regeert via politieke marionetten van diverse gevestigde partijen.
