Massale betoging tegen Tories en Britse besparingsbeleid

Foto: Paul Mattson

Afgelopen zaterdag was er in Londen een grote betoging onder de noemer ‘Tories Out.’ De betoging toonde de woede en de vastberadenheid van brede lagen van de bevolking om de zwakke Tory-regering ten val te brengen. Tienduizenden mensen namen deel aan het protest om hun verzet te tonen tegen de Tories, coalitiepartner DUP en het volledige besparingsbeleid.

Verslag door Sarah Wrack

De Socialist Party had een grote impact op de betoging. Je kon niet naast onze vlaggen, protestborden, pamfletten, spandoeken en krantenverkopers kijken. We zijn de cijfers nog aan het verzamelen, maar er werden honderden kranten verkocht en we haalden veel financiële steun op waarmee we de strijd verder kunnen voeren. Op de betoging maakten we vijf nieuwe leden en tientallen anderen gaven hun gegevens op om met ons in discussie te gaan.

Op verschillende punten van de betoging sloten honderden jongeren aan bij het levendige ‘rode blok’ van de Young Socialists -Generation Socialist. We organiseerden een podium met open micro op het begin van de betoging waarbij mensen aanschoven om te zeggen waarom zij aanwezig waren.

De ondertussen bekende ‘Oh Jeremy Corbyn’ weerklonk doorheen de betoging. Het was echter geen blinde heldenverering. De mensen willen afdwingen wat Corbyn beloofde in zijn verkiezingsprogramma. Onze affiches met de slogan ‘Organiseren, staken, strijden voor Corbyn’s programma’ vlogen uit onze handen op de vertrekplaatsen van de betoging. Ook het protestbord met ‘Kapitalisme doodt’ tegen de achtergrond van een foto van de uitgebrande Grenfell Tower was populair.

Aan het eindpunt van de betoging was er een podium van het National Shop Stewards Network. Toen een delegee uit de zorgsector het had over een strijd op zijn werkplaats en zei dat er een staking komt, juichten alle voorbijgangers.

Het was een levendige en mooie betoging, maar de opkomst was slechts een fractie van wat mogelijk was indien de vakbonden zich volledig achter de betoging hadden gezet en van overal bussen hadden ingelegd. Het was indrukwekkend dat zoveel mensen op eigen kracht met de trein vanuit het hele land naar Londen kwamen om te betogen. Zoals we in het edito van ons weekblad schrijven, is dit slechts het begin.


Edito van The Socialist, nummer 955. Na de betoging: hoe verder?

Foto: Paul Mattson

“Jarenlang voerden we campagne rond het idee dat een andere wereld mogelijk is,” zei John McDonnell op de betoging van 1 juli van de People’s Assembly. “Maar nu,” zei hij onder groot applaus, “kunnen we zeggen dat een andere wereld in zicht is.”

Er was een feestelijke stemming op de betoging en dit werd weerspiegeld in de toespraken. Zowat elke spreker benadrukte op verschillende manieren dat de Tories zwak staan en dat er een vooruitzicht is voor een regering onder leiding van Corbyn. Jeremy Corbyn zelf vertelde de betogers dat niet alleen de Tories het moeilijk hebben, heel het besparingsbeleid ligt onder vuur en de economische argumenten voor dat beleid worden betwist.

Jammer genoeg was er onder de sprekers minder duidelijkheid over wat de volgende stappen zijn waarmee we deze regering weg kunnen krijgen of hoe we de krachten kunnen opbouwen die nodig zijn voor de onvermijdelijke oppositie van het kapitalistische establishment tegen een regering onder leiding van Corbyn.

Foto: Mary Finch

De algemeen secretaris van de ambtenarenvakbond PCS, Mark Serwotka, sprak terecht over de nood aan een gecoördineerde staking van de volledige publieke sector tegen de loonstop. Die concrete oproep stond in schril contrast met wat de andere sprekers zeiden. De algemeen secretaris van de overkoepelende vakbondsfederatie TUC, Frances O’Grady, kwam niet verder dan vage slogans.

“Elke werkende verdient opslag,” zei ze. Wie kan het daarmee oneens zijn? Maar ze zei niets over wat het TUC voorstelt om dit te bekomen, zelfs niet over hoe het TUC de nieuwe politieke situatie kan gebruiken voor een massale campagne van syndicalisering van werkenden.

Dit volstaat niet. Het TUC als overkoepeld orgaan dat meer dan zes miljoen werkenden organiseert, is een tegenmacht tegen de regering. Als het TUC leiding geeft, is het mogelijk om Theresa May op enkele maanden tijd weg te krijgen. Het was een politieke fout van de organisatoren van de People’s Assembly om de betoging niet te gebruiken om het TUC tot handelen op te roepen.

Hetzelfde geldt voor de Labour-gemeenteraden. Ook die kunnen potentieel een tegengewicht vormen tegen de regering. Een activist die meer middelen voor onderwijs eist, had het over het tekort van 3 miljard pond in het onderwijs en de nefaste gevolgen van de besparingen voor personeel en jongeren. Er kwam hier geen afdoende antwoord op, ook niet van een lid van de nationale leiding van de onderwijsvakbond NUT en voortrekker van de People’s Assembly, Alex Kenny. Hij zei: “We weten niet wanneer de volgende verkiezingen vallen, maar we weten dat er in november een begroting komt. Als je in een buurt woont met een parlementslid van Labour, Liberal Democrat of Greens of met gemeenteraadsleden van die partijen, kan je met hen samenwerken om de druk op de Tories op te voeren.”

Waarom zouden gemeenteraden, zeker die onder leiding van Labour, moeten wachten op de begroting in november om nu een oplossing voor het gebrek aan middelen voor onderwijs te eisen? Ze hebben de mogelijkheden om beroep te doen op leningen en reserves om de middelen voor onderwijs in hun gemeente op te krikken en de afdankingen meteen te stoppen.

Wat kan de regering doen? Als het de gemeentebesturen die lokale openbare diensten verdedigen aanvalt, kan dit mogelijk nieuwe verkiezingen dichterbij brengen en daarmee ook het einde van de regering. Het besparingsbeleid moet ook in daden bestreden worden, niet enkel in woorden.

Eén van de sprekers, Sian Berry die namens de groenen in het Londense regionale parlement zit, wees op het rampzalige beleid van Labour op vlak van sociale huisvesting. Grenfell Tower is voor velen een symbool van ‘Tory Britain’, maar Sian Berry merkte terecht op dat de meeste Labour-gemeentebesturen hetzelfde beleid van privatiseringen, deregulering en kostenbesparingen voert. Deze kritiek werd niet vijandig onthaald door het publiek.

Deze bemerkingen werden niet verder uitgewerkt en er werd niet gewezen op de nood om de Blairisten uit Labour te verdrijven om de partij te kunnen omvormen tot een echte anti-besparingsbeweging. Sian Berry bood niet de steun van de groenen aan Jeremy Corbyn aan om daarbij te helpen. Tenslotte hebben groene gemeenteraadsleden die in een machtspositie zaten evenmin een antwoord geboden op de besparingsagenda.

De betoging toonde een veranderde sfeer en de gewekte verwachtingen sinds de verkiezingscampagne van Corbyn. Maar het was een gemiste kans van de organisatoren om niet op volgende stappen te wijzen. Deze gemiste kans is een uitdrukking van de politieke aanpassing van de organisatoren aan de rechterzijde binnen de arbeidersbeweging.

Er waren terechte oproepen voor meer betogingen. Lindsey German van de Stop the War Coalition zei: “We kunnen niet op de volgende verkiezingen wachten. Als we op drie weken tijd zoveel mensen op de been krijgen, beeld je dan in met hoeveel we aan het congres van de Tories in oktober kunnen zijn.”

Maar over de belangrijke taak om de arbeidersbeweging klaar te stomen voor de komende strijd, om de Blairistische overblijfselen en de Tories een nederlaag toe te brengen, daarover werd geen woord gezegd.

Jeremy Corbyn sloot de meeting af. “Het zijn de idealen van sociale rechtvaardigheid en van eenheid, van mensen die samenkomen tegen racisme en alles wat ons verdeelt, het zijn deze idealen die opgang kennen.” Hij zei niet expliciet dat het enkel met een socialistisch beleid is dat we deze idealen kunnen bereiken. Het leidde tot wat frustratie op een betoging waar tienduizenden zich de vraag stellen wat de volgende stap zal zijn.

De Corbyn-revolte consolideren

Foto: Paul Mattson

In de juli-editie van ‘Socialism Today’, het magazine van de Socialist Party, staat een artikel waarin we Corbyn oproepen om de Blairisten die het partij-apparaat van Labour controleren aan de kant te schuiven en zijn voorstellen voor een hervormde partij rechtstreeks aan de leden en de aanhangers binnen de vakbonden voor te leggen.

In dat artikel stelt Peter Taaffe: “de burgeroorlog binnen Labour is niet opgelost met het succes van Corbyn in de parlementsverkiezingen en daaropvolgende gebeurtenissen zoals de brand in de Grenfell Tower. De meeste parlementsleden van Labour zitten nog vast bij de ideeën van Blair, van Labour dat binnen het kader van het kapitalisme blijft en ze zijn bereid om te buigen voor de druk van het systeem.

“Als Corbyn niet handelt, kan zijn overwinning na verloop van tijd vervagen. Hij moet stoutmoedig optreden, zoals hij dit deed met het verkiezingsprogramma. Hij stapte over de hoofden van de rechterzijde heen en kreeg steun voor zijn radicale voorstellen. Zo plaatste hij de rechterzijde voor een voldongen feit.

“Hij moet hetzelfde doen door zijn eigen democratische voorstellen aan alle leden van Labour voor te leggen met daarin ook een verplichte herselectie van parlementsleden en de vervangen van de bureaucratische machine, zodat de macht in handen komt van de leden, in het bijzonder de nieuwe leden en de vakbonden. Het zou ook moeten vertrekken van een federale aanpak waarbij alle uitgesloten socialisten en organisaties terug deel van Labour kunnen worden.

“Een dergelijke benadering zou de plannen van de rechterzijde voor een achterhoedegevecht doorkruisen. De rechterzijde wil de reële betrokkenheid van werkenden en jongeren in een nieuwe socialistische Labour partij vermijden.”

In Socialism Today wordt overigens ook teruggekeken naar de Syriza-regering in Griekenland twee jaar na het referendum van juli 2015 waar massaal gekozen werd voor verzet tegen besparingen, maar waarna de regering er niet in slaagde om tot een overwinning te komen.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie