De staking op de luchthaven van Zaventem kon op de gewoonlijke reacties van de journalisten van De Morgen rekenen. Gisteren nog stelde het editoriaal van die krant dat het stakingsrecht zijn waarde verliest als het “buiten proportie” wordt gebruikt. Zodra er wordt gestaakt, is dat echter al “buiten proportie” voor de schrijvers van de voormalige socialistische krant. Vandaag – na de staking – verschijnt echter plots een artikel waaruit enige sympathie blijkt voor de stakers. Komt er een bocht aan?
We vermoeden dat het geen teken is van een bocht bij De Morgen, maar eerder een toevallige uitschuiver die toe te schrijven is aan de zomerperiode vol komkommers, maar zonder veel binnenlands nieuws. Na alle uithalen tegenover de stakers en de uitgebreide analyses over de “overlast” die de acties veroorzaakten, werd vandaag plots ruimte gevonden om het eens te hebben over de problemen waarmee het bagagepersoneel in Zaventem wordt geconfronteerd. Jammer dat dit tijdens de stakingsacties geen punt van actualiteit bleek te zijn voor zowat alle media.
De journalist van De Morgen lijkt oprecht geschokt te zijn en titelt: “De dwangarbeiders van de luchthaven”. Er wordt vastgesteld dat een vlucht lossen al snel betekent dat zo’n 2 tot 3 ton bagage moet worden gelost met een team van drie personen. Een ploeg doet makkelijk zeven tot acht vluchten per dag. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het veel werknemers hoog zit dat er een aanhoudend personeelstekort is waardoor de werkdruk maar blijft toenemen.
Er wordt zelfs een arbeider van Flightcare aan het woord gelaten die tegen het voorstel van de directie stemde: “Omdat ik niet geloof dat de directie haar beloftes zal nakomen. Dat heeft ze in het verleden nog nooit gedaan.” Het argument – gedeeld door De Morgen – dat de stakers egoïsten zijn die enkel aan zichzelf denken, werd eveneens weerlegd: “Als we enkel aan onszelf dachten, waren we nu nog aan het staken. (…) We zijn fier op wat we doen. Daarom werken we ons dag in, dag uit te pletter. Maar genoeg is genoeg. De rekker moest ooit breken.” Waarom hebben we dit standpunt – dat breed gedragen wordt door de arbeiders van Aviapartner en Flightcare – nog niet eerder aan bod gelaten in de media?
Een dag eerder verklaarde De Morgen: “Als de publieke opinie staking als stalking ervaart, ondergraaft dat het draagvlak voor een veel bredere tegenmacht”. Toen was het begrip beperkt tot een vorm van medelijden: “we willen best aannemen dat de mensen die in Zaventem de bagage afhandelen, geen leven hebben.” Je voelt de “maar” zo komen. En effectief: “In het gros van de bedrijven hebben velen die evenveel of zelfs meer druk ervaren niet eens de ultieme keuze waar werknemers bij spoor en luchtvaart wel af en toe naar grijpen. Ze hebben niet zo’n machtige tool die hun protest direct voelbaar maakt in de samenleving.” En dus moet het stakingsrecht maar beperkt worden. Dit is natuurlijk een cirkelredenering met de typische neoliberale “race to the bottom”. In sommige landen is er geen stakingsrecht, dus moeten we uit “solidariteit” met die arbeiders ook hier het stakingsrecht maar beperken.
Deze logica zien we ook op het vlak van de lonen: die moeten hier naar beneden omdat elders goedkoper wordt gewerkt. Vandaag wil Adidas een aantal Chinese vestigingen sluiten omdat “de loonkost” te hoog is. Na China volgen andere lageloonlanden en de vraag is dan: waar eindigt deze spiraal naar beneden?
Alleszins niet op de redactie van De Morgen. In naam van solidariteit en verzet tegen een “wild kapitalisme” wordt daar opgeroepen om vooral niet tot actie over te gaan. Die passiviteit is volgens de krant nodig om krachten op te doen om ooit wel eens iets te doen “voor die vele overgestreste werknemers die geen andere keuze meer hebben dan voort te werken en te zwijgen.” Wat en hoe daar iets tegen kan worden gedaan, laat de krant uiteraard in het midden. Alleszins moet het iets zijn waarbij geen reizigers worden gestoord. Een "staking" waarbij gewerkt wordt bijvoorbeeld.
Het is bizar dat een krant tijdens de acties van het personeel enkel oog heeft voor de “hinder” en zich zelfs uitspreekt tegen de staking (en bij uitbreiding het stakingsrecht op de helling wil plaatsen), om dan pas na afloop na te gaan waarom eigenlijk actie werd gevoerd.
