Na alle besparingen volgen er nog meer… verzet blijft nodig!

De Nationale Bank kwam met alarmerende cijfers: als ons land in 2019 een begroting in evenwicht wil hebben, moeten alle regeringen samen 8 miljard euro extra besparen. De regering lijkt ervan uit te gaan dat de lat lager wordt gelegd, maar dan nog blijft het volgens minister Kris Peeters een moeilijke oefening die ongetwijfeld pijn zal doen.

Volgens de gouverneur van de Nationale Bank kan de regering beter effectief voor een begroting in evenwicht gaan. “Dat is nodig om voorbereid te zijn op de vergrijzing en om de betaalbaarheid van de zorg te garanderen,” verklaarde Jan Smets. Er wordt ons altijd wel een reden voorgeschoteld om de besparingen op de kap van de werkende bevolking af te schuiven: nadat jarenlang te weinig werd geïnvesteerd in zorg waardoor de tekorten steeds zichtbaarder worden (denk maar aan de 3-euromaaltijden in de bejaardenzorg), worden die tekorten nu net als reden gebruikt om ons nog verder de buikriem te laten aanhalen. Wat er niet bij vermeld wordt, is dat er tegelijk miljardencadeaus aan de grote bedrijven werden uitgedeeld.

Als het van de regering-Michel afhangt, komen er voor het einde van de legislatuur nog bijkomende cadeaus aan de grote bedrijven. Premier Michel wil in juli uitpakken met een groot akkoord waarin er voor elke regeringspartij een trofee zit. Zo wil Open VLD meer flexibiliteit op de werkvloer: zo wil de partij het systeem van flexi-jobs in de horeca uitbreiden naar andere sectoren. Laagbetaalde superflexibele jobs voor ons, vetbetaalde mandaten op basis van schimmige functie-omschrijvingen en een beperkt aantal vergaderingen voor zichzelf. N-VA wil een hervorming van de vennootschapsbelasting zodat niet alleen de grote bedrijven cadeautjes krijgen, maar ook de kleinere en middelgrote. Tegelijk wil de partij zo de groeiende problemen met uitzonderingsmaatregelen zoals notionele intrestaftrek en belastingakkoorden met grote bedrijven uit de weg ruimen. CD&V wil een nieuwe ‘taxshift’, waarbij de loonkost in de bouw en de e-commerce naar beneden gaat. CD&V zou in ruil voor een hervorming van de vennootschapsbelasting nog steeds een vermogenswinstbelasting willen, maar hoe hard Wouter Beke dat kan maken zagen we al meermaals.

De discussie binnen de regering lijkt met deze voorstellen verre van opgelost: alle elementen van het eerdere geruzie blijven aanwezig. Maar in essentie gaat de discussie over hoe en hoeveel er op onze levensstandaard wordt beknibbeld, het besparingsbeleid zelf wordt niet in vraag in gesteld. De regering komt hiermee weg omdat er onvoldoende actief ingegaan wordt tegen dit beleid. In het najaar van 2014 lag de nadruk veel meer op de eisen van de arbeidersbeweging toen die actief op straat het debat ging voeren. Het opbouwende actieplan met betogingen en stakingen werd toen niet doorgezet. Vandaag is er van acties geen sprake meer: de vakbondsleidingen lijken de volgende verkiezingen af te wachten in de hoop op beterschap. Om de regering effectief weg te krijgen, is het beter om de strijd te organiseren en een offensief alternatief naar voor te schuiven. Kijk naar de populariteit van Corbyn of Mélenchon met eisen die naadloos aansluiten bij de bekommernissen van tienduizenden vakbondsmilitanten bij ons.

Wachten op de verkiezingen is geen goede strategie. Dan bepaalt de rechterzijde de politieke agenda zonder voldoende sterke tegenstem. De vraag naar zo’n tegenstem is nochtans groeiend. Het blijkt onder meer uit de uitstekende resultaten voor de PVDA in de peilingen, vooral in Wallonië en Brussel (waar het schandaal van de vetbetaalde mandaten principiële verkozenen die aan een gemiddeld werknemersloon leven ongetwijfeld een grote extra steun zal opleveren). Een tegenstem opbouwen, kan het best op offensieve wijze. Corbyn liep in de Britse peilingen ver achter op de conservatieven tot hij zijn centrale eisen zoals hernationalisatie van het spoor en de energiesector, verhoging van het minimumloon, afschaffing van het inschrijvingsgeld, meer middelen voor zorg en onderwijs, … met grote meetings en een offensieve campagne naar buiten bracht. Voorheen gebeurde dit niet om de rechtse sociaaldemocraten niet voor de borst te stoten. Die rechtse Blairisten zagen nog liever May winnen dan Corbyn. Maar de populariteit van de eisen van Corbyn bezorgde het Britse establishment, met inbegrip van de Blairisten, nachtmerries. Dit is ook in ons land mogelijk. De vakbonden kunnen er een centrale rol in spelen en zouden met een offensieve informatie- en mobilisatiecampagne enthousiasme kunnen creëren. Het zou het geklaag over ‘de basis die niet meewil’ aan de kant schuiven. Waarop wordt nog gewacht?

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie