De Ierse premier Enda Kenny wilde met de nodige plechtigheden en nietszeggende schouderklopjes zijn ontslag in het parlement afronden. Dat was buiten Ruth Coppinger van Solidarity gerekend. Het socialistische parlementslid greep de gelegenheid aan om het asociale anti-abortusbeleid in Ierland aan te klagen. In de decennia dat Enda Kenny in het parlement zat en in de jaren dat hij premier was, is er op dat vlak amper vooruitgang geboekt. Deze week raakte bekend dat een zwangere tiener opgesloten werd omdat ze hulp vroeg voor abortus.
Hieronder de video van de tussenkomst van Ruth in het Ierse parlement gevolgd door een vertaling ervan.
Ruth Coppinger: “Premier, eerlijkheid is belangrijk in politiek. Ik zal dan ook niet meedoen aan valse schouderklopjes. Ik feliciteer je omdat je je eigen toespraak geschreven hebt. Ik was aangenaam verrast dat je Michael Davitt vermeldde, een revolutionair en een socialist. Maar dat laten we even terzijde.
“In het samenvatten van je bewind, premier, kan ik nadruk leggen op zes jaar van nooit geziene besparingen waarbij de meerderheid van de bevolking gebukt ging onder lasten die dienden om een kleine minderheid te redden. Ik kan het hebben over de massale dakloosheid en de gezondheidscrisis die je achterlaat. Of over de crisis bij de politie en in de staat.
“Maar de tijd is beperkt en gezien de actualiteit wil ik iets aanhalen dat goed samenvat voor welk soort land jij en het establishment dat je zo goed vertegenwoordigt staat in de vijf decennia dat je in het parlement zat. Meer bepaald wil ik het hebben over de arrestatie, internering en gevangenzetting van een kwetsbare zwangere tiener die abortus vroeg en hulp wilde.
“We weten nog maar weinig over de omstandigheden, maar dit weten we: een zwanger kind mag niet verplicht worden om zelf een kind te hebben. Een zwanger kind is wettelijk gezien een verkracht kind. De zwangere persoon weet zelf best hoe ze tegenover die zwangerschap staat. Premier, mensen in het land vergelijken deze schande met een aflevering van de TV-reeks ‘The Handmaid’s Tale.’
“Vijfentwintig jaar geleden protesteerde dit land tegen de opsluiting van een verkrachte tiener, maar het gebeurt vandaag nog steeds omdat je niets gedaan hebt om te vermijden dat het opnieuw zou gebeuren.
“De veel geprezen wet over de Bescherming van het Leven tijdens de Zwangerschap waarover jij en de Labour partij zo over opscheppen, maakt het voor mensen met zelfmoordneigingen onmogelijk om toegang te hebben tot abortus omdat ze door een inquisitie moeten. Hun gevoelens worden genegeerd en hun recht op autonomie over lichaam en geest wordt aan de kant geschoven. Dit gebeurde vorig jaar. We weten niet wat er met dit meisje gebeurde, of ze uiteindelijk abortus kreeg of als ze gedwongen zwanger bleef.
“Premier, we hebben een geschiedenis in dit land van het opsluiten van zwangere vrouwen en meisjes. We dachten dat dit tijdperk voorbij was, maar veel mensen zijn woedend over wat ze de afgelopen uren hoorden, met name dat een psychiater de macht heeft om naar eigen goeddunken te beslissen dat een meisje schuldig is aan de misdaad van niet zwanger te willen zijn.
“Het lijkt alsof de vraag naar abortus behandeld wordt als een ziekte waarvoor je opgesloten wordt. En niet enkel dat, premier, het ziet ernaar uit dat een rechter deze zaak heeft gehoord en een voogd toekende aan het meisje en, nu komt het, ook voor de foetus. Nu…”
Kamervoorzitter Seán Ó Fearghaíl: “Ik wil me niet moeien met de tussenkomst van leden vandaag. Maar ik vrees dat je je op een terrein begeeft dat totaal vreemd is aan de kwestie die hier vandaag wordt besproken.”
Ruth Coppinger: “Met de politieke erfenis van de premier?”
Seán Ó Fearghaíl: “Je hebt het over een specifieke zaak waarvan niemand hier de volledige informatie heeft.”
Ruth Coppinger: “Ok, dank u, voorzitter. Ik zal er rekening mee houden. Ik baseer me op de informatie die we hebben en veralgemeen. Er was dus niet alleen dat, premier, een rechter besliste in de zaak zoals ik al zei. Nu de premier verdwijnt, hoop ik dat zijn reactionaire beleid met hem verdwijnt. Dat de achterlijkheid die jongeren in dit land zoveel decennia werd opgelegd eveneens verdwijnt. Uw tijd is gekomen, hopelijk komt er nu een andere tijd.
“Het is logisch dat er zeker onder jongeren een verlangen naar een ander soort samenleving is. Tenslotte premier, hoop ik dat we een beweging zullen kennen die de scheiding tussen kerk en staat realiseert en het soort wetgeving waardoor mensen het recht hebben om zelf te beslissen. Hopelijk laat die beweging niet lang op zich wachten.
“We zullen wel horen wat je opvolger te zeggen heeft, maar ik zou mensen willen aanmoedigen om er zelf actief voor op te komen dat het gebeurt omdat we de mensen in dit parlement niet kunnen vertrouwen om ervoor te zorgen dat deze gevallen zich niet meer voordoen.”
