De Britse correspondente van de VRT, Lia van Bekhoven, gaat met een opiniestuk op Knack.be serieus de mist in. Het stuk is getiteld: “De meltdown van Labour: ‘Jeremy weet dat hij het niet kan’.” Volgens van Bekhoven kan Corbyn een “electorale afstraffing op 8 juni” niet meer afwenden. Het stuk werd op 30 mei gepubliceerd, op een ogenblik dat Corbyn in de peilingen een groot stuk van de achterstand op de Tories had ingelopen.
Reactie door Geert Cool
Toch wel opmerkelijk dat er wordt gesproken over de “meltdown” van een partij die op enkele maanden tijd groeide tot één van de grootste van West-Europa. Voor Corbyn voorzitter werd, telde de partij 292.505 leden. Momenteel zijn dat er meer dan een half miljoen. Dat is een pak meer dan de 150.000 leden van de conservatieve Tories, meer nog: Labour telt meer leden dan alle andere Britse partijen samen. De meetings van Corbyn trekken overal veel volk. En in de peilingen heeft Corbyn een forse achterstand ingehaald. Alle recente peilingen geven aan dat de Tories van Theresa May hun meerderheid in het parlement zullen kwijtspelen. Waar haalt van Bekhoven het dan om te spreken over de meltdown van Labour, terwijl we eigenlijk de meltdown van de Tories zien plaatsvinden? Waarom schrijft ze dat Corbyn op weg is om “Labour op de electorale klippen te storten” terwijl de partij meer zetels zal hebben dan voor de verkiezingen?
Misschien is de journaliste teveel afgegaan op wat in kringen van gevestigde media en het establishment gezegd en vooral gehoopt wordt. “Buiten de eigen parochies waar hij voor preekt, wordt Corbyn gezien als zwak, inefficiënt en zelfs lachwekkend,” schrijft van Bekhoven. Elk televisieoptreden van Corbyn leverde hem extra stemmen op, zijn ‘parochies’ omvatten immers de meerderheid van de bevolking. Zelfs bij de conservatieven groeit de kritiek op May. Dat is niet verwonderlijk: de laatste peilingen geven aan dat de Tories zetels zullen verliezen. Een aantal parlementsleden ziet hierdoor een parlementair mandaat nodeloos met drie jaar ingekort. De premier die eerst beloofde geen vervroegde verkiezingen te zullen organiseren, maar dit vervolgens wel deed, heeft gegokt en kan daar wel eens een zware prijs voor betalen. In de perceptie van veel Britten is May, althans diegenen die niet tot haar ‘parochies’ behoren, geen ‘sterke en stabiele’ figuur, maar een labiele en wereldvreemde besparingspolitica.
Volgens van Bekhoven is Corbyn enkel populair bij de eigen leden. “Je kunt op handen gedragen worden door een half miljoen partijleden, maar dat garandeert geen succes bij 45 miljoen kiezers.” Het is een beetje bizar om op deze manier de interne partijstrijd te ontkennen: de rechtse Blairisten in Labour zijn ziedend over de steun die Corbyn krijgt. Ze zien nog liever May winnen dan Corbyn, het beleid van May ligt dan ook meer in de lijn van wat Blair deed. May stemde met Blair voor de oorlog in Irak, Corbyn stemde tegen en betoogde met miljoenen Britten tegen de oorlog. May wil net als de rechterzijde van Labour hard besparen, Corbyn wil dit stoppen. De explosie van voedselbanken en de aanvallen op de levensstandaard van de gewone Britten, maken dat de boodschap van Corbyn aanslaat. Dat is de echte reden voor de groeiende steun voor Labour die in de peilingen steevast terrein op de conservatieven heeft ingelopen. Schreef van Bekhoven haar opiniestuk dat op 30 mei gepubliceerd werd te vroeg in de campagne waardoor ze de belangrijkste trend ervan niet opmerkte?
In tegenstelling tot wat van Bekhoven beweert ligt Corbyn nu voor onder jongeren en in enkele regio’s, waaronder Wales en Londen. Op 22 mei verscheen de eerste peiling waarin Labour de Tories in Wales voorbijstak, dat is 8 dagen voor het verschijnen van het opiniestuk waarin nog gesteld wordt dat Labour in geen enkele regio en onder geen enkele bevolkingsgroep beter zou scoren dan de Tories. Hierdoor vallen de beweringen in het opiniestuk onder de noemer ‘alternatieve feiten.’
De kritieken op Corbyn in het opiniestuk zijn opmerkelijk apolitiek. Zo wordt gesproken over de “beperkte kennis en al even beperkte interesse” van de “onwaarschijnlijke popster van links” onder wiens “chaotische leiderschap een samenhangende strategie en effectief partijbestuur weggesmolten zijn.” De ‘samenhangende strategie’ en het ‘effectief partijbestuur’ van de Blairisten smelten inderdaad weg. Vooral omdat deze neoliberale strategie onpopulair is bij steeds bredere lagen van de bevolking die doorheen deze kiescampagne kennis maken met een alternatief op de neoliberale eenheidsworst die ze jarenlang voorgeschoteld kregen. De gevestigde media dachten dat ze Corbyn het genadeschot zouden geven door zijn programmavoorstellen breed uit te smeren. “Onverkiesbaar”, “radicaal”, … luidde hun oordeel. De realiteit draaide anders uit: de voorstellen bleken razend populair en deden de kiescampagne kantelen. Waarom zou enkel een neoliberale strategie ‘samenhangend’ zijn?
Het realiseren van het kiesprogramma van Corbyn zal niet evident zijn. Van Bekhoven merkt terecht op dat Labour verdeeld is met een groep parlementsleden en ‘prominenten’ die Corbyn’s bloed lusten. Zo verwijst ze naar Neil Kinnock die meent dat Corbyn “het gewoon niet kan.” Kinnock was van 1983 tot 1992 partijleider en won geen enkele parlementsverkiezing. Kon hij het gewoon niet? Ook wijst van Bekhoven terecht op de vrees onder veel kiezers dat Labour het kiesprogramma uiteindelijk niet zal realiseren. Er zal inderdaad nog veel strijd nodig zijn na de verkiezingen: zowel in Labour als tegen de rest van het establishment. Maar dat was duidelijk niet het punt dat van Bekhoven wilde maken in haar opiniestuk.
