De eerste protestacties tegen het aantreden van president Trump waren fenomenaal groot in de VS. Het ging om de grootste actiedagen uit de Amerikaanse geschiedenis. Na de vrouwenmarsen in het weekend van zijn eedaflegging volgden onder meer spontane bezettingen van luchthavens. Sindsdien is het protest niet gaan liggen. Er waren grote acties rond diverse thema’s. Op 8 maart en 1 mei waren er actiedagen waarvoor ook over stakingsacties werd gesproken. Dat is een belangrijke stap, zelfs indien er nog geen sprake was van een algemeen opgevolgde stakingsoproep.
Op 1 mei waren er tienduizenden betogers. In veel steden ging het om de grootste acties op 1 mei sinds de historische ‘dag zonder migranten’ van 1 mei 2006. Toen werd eveneens geprotesteerd tegen een asociaal uitwijzingsbeleid dat werkenden met een migratie-achtergrond treft. Mochten de vakbondsleidingen dit jaar een ernstige stakingsoproep gedaan hebben, dan was het potentieel er voor een stakingsdag met miljoenen mensen. Dit gebeurde niet, maar het feit dat er over stakingsacties werd gesproken en dat een aantal vakbondsafdelingen dit in daden omzetten, was van groot politiek belang. Het werk neerleggen, is immers het sterkste wapen waarover we als werkenden beschikken. Als we dat wapen zorgvuldig en doeltreffend aanwenden, is het mogelijk om overwinningen op Trump te boeken.
Na de actiedag van 1 mei mag het protest niet gaan liggen: er is een zomer van verzet nodig. Hieronder enkele verslagen vanop 1 mei die op het potentieel wijzen.
California: Migranten nemen voortouw
door Rob Rooke, Oakland
In Oakland waren er op de jaarlijkse 1 mei-betoging 5.000 migranten en andere werkenden. De betogers keerden zich vooral tegen de regering-Trump. In de Latino-buurt van Fruitvale District bleven veel handelszaken dicht. Jong en oud riepen slogans tegen deportaties. Fastfood-arbeiders betoogden samen met Azteekse dansers en diverse socialistische groepen.
Eerder op de dag betoogden 7.000 mensen in San Francisco. Het waren vooral jongeren, maar ook vakbondsafdelingen en delegaties van ‘Fight for 15’. De optocht was erg militant en wellicht groter dan de acties in de maand april.
Socialist Alternative was op beide acties aanwezig met onze rode protestborden. Vooral die met de slogan “Sin Muro, Sin Redadas, Sin Guerra – No Walls, No Raids, No War” bleek erg populair. We verkochten al onze kranten en hadden ook een Spaanstalig pamflet waarin het verband werd gelegd tussen de historische oorsprong van 1 mei als strijddag en het verzet tegen Trump.
Seattle: duizenden betogers in de regen
door Manuel Carrillo, Seattle
Het weer was een spelbreker, maar toch waren er duizenden betogers in Seattle. De nadruk lag op de eerste 100 dagen van Trump als Amerikaans president. De rode protestborden met slogans als “No Walls, No Raids, No War,” “Black Lives Matter” en “Immigrant Rights are Workers Rights” waren overal in de betoging zichtbaar.
In vergelijking met vorige jaren was de vakbondsaanwezigheid dit jaar veel zichtbaarder. Er waren leden van verschillende vakbonden. De betoging hield onderweg drie keer halt om werkenden in actie te ondersteunen. Zo wordt aan de universiteit opgekomen voor de erkenning van de vakbond, het veiligheidspersoneel van het hoofdkwartier van Amazon eist dit eveneens en bij Swedish Medical Center is er een campagne voor betere contracten.
Voor de start van de betoging spraken Leticia Parks en gemeenteraadslid Kshama Sawant van Socialist Alternative. Ze benadrukten de nood om het verzet tegen Trump op te voeren doorheen een eengemaakte massabeweging. Ook stelden ze dat we lokaal en nationaal nood hebben aan een onafhankelijke politieke kracht.
De acties op 1 mei toonden aan dat het verzet nog maar begonnen is. Werkenden en migranten zullen blijven strijden tegen Trump en de klasse van miljardairs.
Chicago: grootste 1 mei in decennia
door Nick Wozniak, Chicago
Er waren ongeveer 20.000 betogers die een krachtige boodschap van verzet tegen het regime van Trump gaven. Dit is veel meer dan op 1 mei-activiteiten vorige jaren. Na de recente betogingen tegen Trump met honderdduizenden aanwezigen in Chicago werd nogmaals duidelijk dat er een breed verzet is tegen Trump en zijn beleid. De betogers keerden zich tegen de volledige Republikeinse agenda. Ze riepen slogans als “Rechten van migranten en van vrouwen, zelfde strijd.” Dat vatte de sfeer samen: er is een roep naar eenheid van verschillende bewegingen.
Heel wat lokale vakbondsafdelingen sloten dit jaar aan bij het protest op 1 mei. De lerarenvakbond CTU (Chicago Teachers’ Union) had zijn leden opgeroepen om een dag verlof te nemen. De overkoepelende Chicago Federation of Labor (CFL) organiseerde een centrale meeting in het stadscentrum, tevens het eindpunt van de betoging.
Het zorgde ervoor dat deze 1ste mei de grootste in Chicago was sinds 2006. Overal in de stad waren er acties en activiteiten. Zo was er aan de jeugdgevangenis een meeting van Black Lives Matter waarop CTU-voorzitster Karen Lewis sprak. De vele acties toonden dat het protest drie maanden na de eedaflegging van Trump nog breed gedragen wordt. Het was een belangrijke actiedag om de beweging een dynamiek te geven. De vraag die zich nu stelt, is hoe we het verzet over de zomer kunnen tillen.
We kunnen verder bouwen op de ervaring van de massabetogingen om bij elke nieuwe aanval van Trump te protesteren. Er zijn thema’s genoeg: gezondheidszorg, rechten van migranten, … Maar we moeten onze strijd ook opbouwen. De miljoenen mensen die al deelnamen aan protest moeten een meer georganiseerd verzet tegen de rechtse machine van Trump vormen, zeker nu de regering het door interne verdeeldheid zelf moeilijk heeft.
Het werk neerleggen, is ons krachtigste wapen. De meeste organisaties hadden voor 1 mei niet opgeroepen om te staken. Maar toch was het een onderdeel van de discussies in Chicago. Een aantal werkenden, waaronder heel wat leerkrachten, staakte wel op 1 mei. Veel jonge werkenden hebben geen ervaring met stakingen of strijd op de werkvloer. Vakbonden en activisten moeten de discussie aangaan om de beweging voor te bereiden op grootschaliger stakingsacties.
De vakbonden hebben de organisatie en de middelen om de strijd tegen Trump te voeren. Veel militanten zijn betrokken bij de acties. Maar de vakbondsleiders hebben geen uitgewerkte strategie. Dat leidt tot verwarring. De lerarenvakbond CTU besloot om niet te staken op 1 mei. Er was onzekerheid onder de basis over de wijze waarop dit deel zou vormen van een algemene strategie tegen de aanvallen. Een staking zou bovendien illegaal zijn in dit geval. Veel leden stelden zich nog vragen bij het falen van de leiding om wel te staken op een ogenblik dat het wel legaal kon en toen het om de contracten van de leraars ging.
Andere vakbonden verwezen naar de leiding van de Democratische Partij die wacht op de verkiezingen van 2018. Dit laat miljoenen mensen erg kwetsbaar voor de aanvallen van Trump vandaag. De vakbondsleiders zouden beter de geldstroom naar de Democraten stoppen om te bouwen aan een onafhankelijke beweging die opkomt voor de belangen van de werkenden.
Er is ook nood aan een programma van politieke verandering. Er was op 1 mei een grote steun voor socialistische antwoorden. Socialist Alternative voerde net als andere radicale organisaties, waaronder de Democratic Socialists of America en migrantenrechtenorganisaties, wekenlang campagne in de hoofdzakelijk Mexicaans-Amerikaanse wijk Pilsen. Dit leidde tot een erg strijdbare optocht vanuit deze wijk rond eisen als de stopzetting van uitwijzingen, een minimumloon van 15 dollar per uur, gezondheidszorg voor iedereen en het breken van de macht van de miljardairs.
