Op zaterdag 20 mei vindt de Belgian Pride plaats. Deze 22e editie kadert in een festival van twee weken met als doel om ‘‘de beproevingen die de LGBTQI-vluchtelingen doorstaan zowel in het land van afkomst als bij hun aankomst in België’’ ter sprake te brengen. Vorig jaar deden zo’n 60.000 mensen mee aan de stoet.
Artikel door Clément (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Criminalisering van LGBTQI-mensen
Het eisenpakket van het organiserende platform van de Pride legt uit: “Ruim een derde van alle landen beschouwt in 2016 consensuele homoseksuele handelingen als criminele daden. In heel wat landen is het aanpassen van de geslachtsaanduiding op officiële documenten onmogelijk of gaat deze mogelijkheid gepaard met inbreuken op de rechten of de waardigheid van personen.”(1) De vervolgingen waarvan de LGBTQI-gemeenschap in bepaalde landen slachtoffer is, werden begin april overigens op ranzige wijze duidelijk. Een Russisch tijdschrift openbaarde het bestaan van concentratiekampen voor mensen met een “niet-traditionele seksualiteit” in Tsjetsjenië. Ondervraagd over die kampen en martelingen die er plaatsvinden, antwoordde de woordvoerder van de Tsjetsjeense president Ramzan Kadirov simpelweg dat “er geen homoseksuelen bestaan in Tsjetsjenië” en dat het bestaan van zulke gevangenissen dus een verzinsel was.
In Turkije bleek in 2016 hoe de rechten van LGBTQI-mensen geschonden werden toen een militante voor transrechten werd vermoord. Eerder was er repressie tegen meerdere Prides onder het mom van de handhaving van de openbare orde of schending van de goede zeden. De verandering van genderidentiteit blijft er verbonden met psychiatrisering en gedwongen sterilisatie. Het gerecht negeert bijna systematisch misdaden tegen transpersonen: meer dan 1993 moorden sinds 2008. (2) Geweld en misbruik vanwege de politie is er dagelijkse kost: 89% van de transgender vrouwen verklaart slachtoffer te zijn geweest van geweld tijdens een hechtenis. (3) En dan spreken we nog niet over de dagelijkse discriminatie op het werk, op de woonmarkt, in de publieke ruimte, …
Het is niet in de cultuur of religie dat dit homofobe beleid wortel schiet, maar in de klassennatuur van repressieve en autoritaire staten. Religie is daar slechts één van de vele instrumenten van de machthebbers of andere conservatieve krachten. Onmachtig om zich op een brede sociale basis te stoelen, gebruiken ze repressiemiddelen en sociale controle op alle minderheden om zo bepaalde groepen te marginaliseren, verzetshaarden te verzwakken, verdeling tussen de verschillende lagen van de bevolking te voeden en zo hun eigen autoriteit te vestigen. Verdeeldheid stimuleren om beter te kunnen heersen, is ook wat Theo Francken – verdedigd door Charles Michel – doet wanneer hij christelijke en islamitische migranten tegenover elkaar plaatst en op Facebook zakelijk vraagt welke vluchtelingen gered mogen worden …
Migratiebeleid verslechtert het probleem
Niet kunnen leven volgens de eigen seksuele oriëntatie of de eigen genderidentiteit in het thuisland is een belangrijke reden tot migratie. Daarnaast vluchten veel LGBTQI-personen ook voor oorlog en honger. Onvermijdelijk zullen zij geconfronteerd worden met de repressieve migratiepolitiek van de Europese Unie of andere staten. Sommigen kunnen beroep doen op een vluchtelingenstatus, maar moeten daarvoor hun seksuele oriëntatie en de daaruit volgende vervolgingen “bewijzen” aan een ambtenaar die ze niet kennen. (4) Anderen moeten dan weer hetzelfde lot ondergaan als de overige asielzoekers, vooroordelen en homofoob geweld inbegrepen. Voor diegenen die zonder papieren en dus zonder rechten eindigen, wordt de situatie nog benarder: een studie uit de VS toont aan dat LGBTQI-personen zonder papieren ongeveer 3,5 keer meer kans hadden om fysiek of seksueel geweld te ondergaan.
Gelijkheid voor allen vereist systeemverandering
Zolang het beleid van Fort Europa bestaat, zullen vele LGBTQI-mensen er de prijs voor betalen. De traditionele politici verklaren eensgezind dat dit beleid noodzakelijk is: “we kunnen niet de ellende van de hele wereld opvangen,” waarna ze ook de ontelbare tekorten overlopen: woningnood, openbare diensten, gezondheidszorg, … Dat die tekorten door hun eigen beleid gecreëerd zijn, zeggen ze er niet bij. Gerichte acties en benaderingen ontwikkelen ten opzichte van bepaalde groepen migranten zou uiteraard een grote stap vooruit zijn. Niettemin zal dat, ondanks het potentieel voor een verbetering van de migratievoorwaarden voor de LGBTQI-personen, de grond van de zaak niet oplossen. Ook in België hebben de progressieve wetten serieuze stappen vooruit betekend, maar blijven homofobe vooroordelen, geweld en discriminatie zeer reëel.
In tegenstelling tot de traditionele politici denken wij dat het potentieel en de middelen bestaan om iedereen, LGBTQI, autochtonen en immigranten, een menswaardig leven en onthaal te bieden zonder discriminatie. Dat vereist dat we strijden voor elke vooruitgang, dat we de middelen gaan halen waar ze zich bevinden, en dat we dus ook vechten tegen het kapitalistische systeem dat ongelijkheid, onrechtvaardigheid en discriminatie in haar genen draagt. Bewuste en verenigde actie van alle onderdrukten, een voorwaarde en tegelijk een product van die strijd, is de enige manier om het oude systeem te beëindigen en een democratische, socialistische maatschappij op te bouwen op basis van de noden van iedereen. Enkel dan kan iedereen in alle gelijkheid en alle vrijheid leven volgens de eigen seksuele oriëntatie, emotionele voorkeuren en genderidentiteit.
- http://rainbowhouse.be/actualites/nos-revendications-pour-la-pride-et-le-pridefestival/
- http://tetu.com/2016/08/18/hande-kader-brulee-istanbul/
- https://www.amnesty.ch/fr/themes/autres/identite-de-genre-et-orientation-sexuelle/docs/2011/turquie-discrimination
- Tot voor kort besloeg dat in sommige gevallen ook beeldmateriaal of zogenaamd medisch onderzoek. Zie http://www.advocate.com/politics/2015/03/10/immigration-and-lgbts-den ied-safe-haven-europe
