Sinds de aanstelling van Zuhal Demir als staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding regent het verwijten in de richting van onder meer Unia. De staatssecretaris laat geen kans onbenut om met het anti-discriminatieagentschap in de clinch te gaan. Zo noemde ze het agentschap een centrum voor polarisering. Het meest recente debacle was het ontslag van Rachida Lamrabet.
Artikel door Sander (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Lamrabet, die werkzaam was als juriste bij Unia, kwam in opspraak nadat ze in eigen naam gezegd had dat een boerkaverbod een inbreuk is op de rechten van vrouwen. Demir had zware kritiek en Unia distantieerde zich van de uitspraak van Lamrabet, waarmee het zwichtte voor de druk van rechts. Het ontslag van Lamrabet volgde niet veel later.
Eerder werd ook Alona Lyubayeva aan de deur gezet. Zij was Vlaams diversiteitsambtenaar en werd eind maart ontslagen door Liesbeth Homans na enkele kritische uitlatingen. De flinterdunne redenen die Homans aanhaalt, bevestigen dat de kritiek aan de basis van het ontslag lag. Zo zou Homans Lyubayeva “gebuisd” hebben voor leiderschap zonder ook maar een workshop of infosessie van haar te hebben bijgewoond. Ook geeft Lyubayeva aan dat ze de minister slechts vijf keer op drie jaar zou gezien hebben.
Het offensief werd verdergezet met verwijten van Demir aan het adres van CD&V dat moslims als ‘kiesvee’ naar zich toe zou willen trekken. CD&V zag daar een verwijt in: met de uitspraken van Hilde Crevits over ouders met een migratie-achtergrond die beter hun best moeten doen, was de partij zich op het terrein van de N-VA aan het profileren. Verder werden de Turkse verkiezingen aangegrepen om de dubbele nationaliteit nogmaals in vraag te stellen. Terwijl de kiezers van Erdogan worden aangevallen, houdt N-VA wel vast aan het akkoord met de rechtse dictator om vluchtelingen in Turkije tegen te houden.
Dat de uitspraken en daden van Demir niet als racisme of discriminatie worden gezien, is toe te schrijven aan haar migratieachtergrond. Maar het is niet omdat een vrouw met een migratieachtergrond zich in een machtspositie bevindt, dat dit leidt tot een inclusief beleid dat de rechten van alle minderheidsgroepen verdedigt. We zien integendeel een opbod van verdeeldheid.
Dit wordt als bliksemafleider gebruikt voor de asociale politiek van de Thatcheriaanse regering en kadert perfect in de houding van N-VA tegen de werkende klasse. N-VA is de laatste maanden ontmaskerd als een “traditionele partij” die meegaat in de graaicultuur van de intercommunales. Door zoveel mogelijk verdeeldheid te zaaien, wil de partij de aandacht afleiden van de sociale problemen en vooral praten over veiligheid en anti-terreur. Verdeeldheid binnen de werkende bevolking dient echter vooral om asociale maatregelen door te voeren die een malaise veroorzaken.
Het enige dat een oplossing kan bieden voor de huidige problemen omtrent racisme, seksisme en de daarmee gepaard gaande discriminatie is een politiek en economie die geleid worden door de werkenden en ten dienste staat van de werkenden. Met verkozenen die niet meer verdienen dan een gemiddeld arbeidersloon en permanent afzetbaar zijn. Alleen op die manier krijgen minderheden een echte stem die telt en vertegenwoordigers die voor elke stap die ze ondernemen ook aan hen verantwoording moeten afleggen. Dat is een inclusieve democratie waarin de rechten van iedereen verenigd zijn en waarin niemand tot kiesvee gedegradeerd wordt.
