Macron, de kandidaat van de bankiers en de grote aandeelhouders, verkozen
De Franse presidentsverkiezingen toonden een historische verwerping van de gevestigde partijen. In de eerste ronde vielen de regerende PS van aftredend president Hollande en de rechtse LR (Les Républicains) van de president daarvoor, Sarkozy, al af. Het sociaal verzet kon zich duidelijk uiten met de 7 miljoen stemmen voor Mélenchon, voor een programma dat breekt met de besparingen en de niet aflatende afbouw van onze arbeids- en levensvoorwaarden. Maar het resultaat van Mélenchon volstond niet om het door Marine Le Pen in een nieuw kleedje gestoken Front National af te blokken. Le Pen ging naar de tweede ronde met Macron, de gedoodverfde kandidaat van het establishment.
Door Leïla Messaoudi, Gauche Révolutionnaire (onze Franse zusterorganisatie)
Uiteindelijk haalde Macron het met 65,8% tegenover 34,2% voor Le Pen. De kapitalisten hebben hun marionet om het besparingsbeleid verder te zetten en op te voeren. Dit zal gepaard gaan met repressie tegen werkenden, jongeren, werklozen en migranten. De situatie is echter niet zo eenvoudig als het lijkt.
Recordaantal blancostemmen
Maar liefst 12% van de uitgebrachte stemmen waren blanco of ongeldig. Dit is een historisch record waardoor de media zich verplicht zien om de cijfers ervan mee te geven. Doorgaans worden deze stemmen nergens vermeld. Als we bovendien kijken naar de kiezers die niet stemden, blijkt dat 34% of 16 van de 47 miljoen stemgerechtigden besloot om niet te ‘kiezen’ tussen Le Pen of Macron.
Dit geeft aan dat Macron een beperkte basis heeft om te regeren en dat zijn bewind de komende maanden en jaren wel eens erg instabiel kan zijn. Achter het percentage dat Macron haalde, zit immers een minder overtuigende werkelijkheid: Macron was goed voor 20,4 miljoen stemmen en Le Pen 10,6 miljoen. Ondanks de dreiging van een overwinning van Le Pen slaagde Macron er slechts in om 43,6% van de stemgerechtigden achter zich te krijgen. De peilingen na de stembusgang bevestigen bovendien dat 43% van zijn kiezers enkel voor Macron stemde om Le Pen te stoppen. Amper 16% van de kiezers van Macron gaf zijn programma aan als belangrijkste reden voor deze stem.
Macron: een politiek tegen de werkenden en de jongeren
Macron heeft een doel: het beleid dat de afgelopen 15 jaar door Sarkozy en Hollande werd gevoerd verderzetten en opvoeren. Dit beleid bestond uit aanvallen op de openbare diensten, gemakkelijker maken van ontslag en flexibilisering van de arbeidsmarkt. Macron gaf aan dat hij op vijf jaar tijd 120.000 jobs in de publieke sector wil afbouwen. Hij zal het antidemocratische arsenaal van de Vijfde Republiek gebruiken om, zoals Valls destijds, wetten door te voeren op maat van de kapitalisten. Macron wil regeren bij volmacht en zoveel mogelijk het parlement en bijhorend debat over wetsvoorstellen vermijden. Het eerste voorstel waar Macron reeds in juni of juli mee wil uitpakken, is een nieuwe arbeidswet. Nadien volgen ongetwijfeld aanvallen op de werklozen, sociale zekerheid, …
De verwerping van dit beleid gebeurt op grote schaal en kwam tot uiting in de verkiezingen. Maar deze woede moet ook een sociale en politieke uitdrukking vinden om de belangen van de werkenden, jongeren en de meerderheid van de bevolking te verdedigen. Het gevaar is immers reëel dat het FN zich zal opwerpen als dé partij die zich verzet tegen de kapitalisten om zo de sociale woede om te zetten in racisme en andere vormen van discriminatie.
De politieke instabiliteit voor het establishment is groot. We moeten nu op straat komen om duidelijk te maken dat we het asociale beleid verwerpen. De vakbondsleidingen mogen niet stil blijven als er nieuwe aanvallen op de arbeidswet aangekondigd worden. Amper een jaar geleden kwamen er een miljoen mensen op straat tegen de wet-El Khomri, de vorige hervorming van de arbeidswet. We moeten ons organiseren en onze collectieve kracht tonen.
De rol van oppositie tegen Macron niet aan Le Pen overlaten!
Voor Le Pen en het FN was de campagne niet zo eenvoudig. Ze hadden gehoopt om op het algemene ongenoegen in te spelen en zo als grootste uit de eerste ronde te komen. De campagne van Mélenchon heeft daar echter een stokje voor gestoken. Le Pen haalde in de tweede ronde 10,6 miljoen stemmen of 3,5 miljoen meer dan in de eerste ronde. Wellicht haalde ze vooral de meest reactionaire kiezers van Fillon (Les Républicains) en van de rechtse kandidaat Dupont-Aignan (goed voor1,7 miljoen stemmen in de eerste ronde) binnen. Er waren ongetwijfeld ook enkele kiezers die de bankier Macron wilden afstraffen door voor Le Pen te stemmen, ook al is zij evenzeer een kapitalistische kandidate die ingaat tegen de belangen van de werkenden en hun gezinnen.
Le Pen wil na de presidentsverkiezingen haar project verderzetten. Ze was daar zondag in een eerste reactie op de resultaten al erg duidelijk over: Le Pen wil gaan naar een nieuwe partij in de komende maand om al wie zich verzet tegen het beleid van Macron te verenigen. Dit zal echter niet gebeuren zonder oppositie binnen het FN zelf, onder meer van de aanhangers van Marion Maréchal-Le Pen die hierin een toenadering zien tot delen van de klassieke rechterzijde. De inzet voor het FN bestaat uit het kapitaliseren van het ongenoegen, maar tegelijk willen de partijleiders ook hun eigen ambities waarmaken. Dit zal tot spanningen leiden, zeker als de echte oppositie tegen Macron, die van de werkenden en jongeren, actief ingaat tegen het beleid en ook tegen het programma van het FN.
Parlementsverkiezingen
Binnen een maand, op 11 en 18 juni, zijn er al parlementsverkiezingen. Dit zullen de derde en de vierde ronde vormen waarin de woede tegenover het establishment opnieuw tot uiting zal komen.
Het is meer dan ooit nodig dat de werkenden, jongeren en de volkse massa’s een onafhankelijke politieke uitdrukking hebben die los staat van de partijen die het kapitalisme beheren: ‘En Marche’, Les Républicains, FN, PS en groenen (die nu al een alliantie met de partij van Macron nastreven). In de zin van de campagne van Mélenchon is er nood aan kandidaten die breken met het besparingsbeleid. We kunnen geen akkoorden aanvaarden met partijen die een besparingsbeleid voeren, zoals de PS of sommige groenen. We hebben nood aan kandidaten die zich actief verzetten tegen afdankingen zoals die bij Whirlpool of Tati, die ingaan tegen de ontmanteling van de openbare diensten, strijden tegen milieuvervuiling en de aanvallen op onze planeet, opkomen voor hogere lonen en pensioenen en die pleiten voor arbeidsduurvermindering. Kandidaten die het verschil maken met de corrupte carrièristen van ‘En Marche,’ LR, PS of FN en die aan een gemiddeld loon van een geschoolde werknemer leven.
We zijn voorstander van eenheidskandidaten in elke kiesomschrijving rond dit programma. Het moet mogelijk zijn om campagne te voeren voor dezelfde kandidaat, of die nu van France Insoumise of van de PCF is, waarbij iedereen de vrijheid van eigen standpunten behoudt. We moeten tot een akkoord komen: als het niet lukt rond een programma, dan toch minstens voor een verdeling van de kiesomschrijvingen. Dat is belangrijk. Maar als de PCF, zoals het ernaar uitziet, eist dat het de centrale kandidaat levert in een overweldigende meerderheid van de kiesdistricten en enkel de plaatsen waar Mélenchon zwakker scoorde aan France Insoumise wil overlaten, dan zal er jammer genoeg geen akkoord mogelijk zijn rond het voorstel dat France Insoumise al deed: 26 districten waar de PCF kan winnen en 26 waar FI kan winnen waarbij er in deze districten geen confrontatie is tussen beide bewegingen.
Niet wachten om een strijdbare linkerzijde te creëren
Tegenover het beleid ten voordele van de kapitalisten, heeft de consequente linkerzijde een grote verantwoordelijkheid. Het mag het terrein niet aan het FN overlaten. De schitterende dynamiek van de campagne rond Mélenchon moet doorgezet worden. Het resultaat van Mélenchon bracht hoop onder de werkenden en hun gezinnen. Het plaatste een progressief programma dat de echte verantwoordelijken van de crisis aanpakt – de superrijken, bankiers, grote aandeelhouders, … – op de agenda. Het scheelde niet veel of Mélenchon had Le Pen in de eerste ronde ingehaald. Dit was overigens de grote vrees van de gevestigde media (9 miljardairs bezitten samen maar liefst 90% van de Franse media). Het offensief van de journalisten en het establishment tegen Mélenchon ging zelfs zo ver dat hij met Stalin werd vergeleken. Het maakte vooral duidelijk dat het establishment bang was dat het enthousiasme voor het economische en sociale programma van Mélenchon nog verder zou toenemen en dat de massa’s zouden proberen om dit programma effectief te realiseren. Na de tweede ronde toonden delen van het establishment openlijk hun opluchting dat een tweede ronde tussen Mélenchon en Le Pen of een spannende tweede ronde tussen Mélenchon en Macron werd vermeden.
Er is nood aan een nieuwe massale politieke krachtdie de woede en het verzet kan organiseren rond een economisch en sociaal programma gericht tegen de echte verantwoordelijken voor de crisis: de kapitalisten. Honderdduizenden kiezers van Mélenchon willen verdergaan. Het ontbrak in de laatste twee weken van de campagne aan een betere structurering van ‘France Insoumise’ om deze beweging sterker in te planten als militante en strijdbare organisatie. We moeten dringend in die richting gaan, de parlementsverkiezingen vereisen een zekere organisatie en de verkiezingscampagne kan verhinderen dat Macron over een parlementaire meerderheid beschikt. De campagne kan een onderdeel zijn van de uitbouw van een massastrijd tegen het beleid van Macron, een strijd met massabetogingen en stakingsdagen.
Wij zijn voorstander van zo’n strijdbare politieke kracht, een nieuwe partij die op democratische wijze werkenden, jongeren en al wie genoeg heeft van het kapitalisme verenigt. Er zijn geen tientallen manieren om tot verandering te komen: we moeten de kapitalistische dictatuur stoppen door hun greep op ons leven te breken. Daartoe moeten we de sleutelsectoren van de economie in publieke handen nemen, onder controle en beheer van de bevolking. Doorheen mobilisaties en discussie over een antibesparingsprogramma kan een nieuwe kracht opgebouwd worden. Wij zullen daarbij opkomen voor een democratisch socialistisch alternatief.
Met de score van Mélenchon en de campagne van France Insoumise is een grote stap in deze richting gezet. Hierdoor staat er tegenover de kapitalisten een echte oppositie en die zal enkel groter worden!
