Als er vandaag verkiezingen zouden plaatsgrijpen, dan wordt de PVDA in Wallonië voor het federaal parlement tweede net na de liberalen van MR, maar voor de sociaaldemocratische PS. In Brussel zou de partij derde worden, met ruime voorsprong op de groenen van Ecolo, het tot Défi herdoopte francofone FDF en het christendemocratische CDH. In Vlaanderen zou de PVDA de kiesdrempel en meteen 3 zetels behalen. In totaal zou de partij liefst 16 zetels halen.
Artikel door Eric Byl uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Met vergelijkbare resultaten in regionale verkiezingen zou de PVDA goed zijn voor nog een pak meer regionale parlementsleden. Dat betekent honderden parlementaire- en fractiemedewerkers en een fenomenale toestroom van partijfinanciering met wellicht tientallen extra vrijgestelden voor de partij. In de gemeenteraadsverkiezingen zou dat zich vertalen in honderden verkozenen. Het zijn uiteraard maar peilingen, maar alles wijst erop dat de PVDA voor een historische doorbraak staat.
Sociaaldemocratie heeft het aan zichzelf te danken
Die ontwikkeling is geen toeval, maar zoals je in het edito van dit blad kan lezen, een internationaal verschijnsel. Het eens zo machtige Griekse PASOK is helemaal overvleugeld door Syriza. In Spanje heeft Podemos de sociaaldemocratische PSOE ingehaald. In Portugal volgen het Links Blok en de Portugese Communistische Partij de sociaaldemocratie op een zucht. In Nederland werd de sociaaldemocratische PvdA in de recente verkiezingen van de kaart geveegd en staat ze ver achter op de radicalere Socialistische Partij. In Duitsland kampt de SPD op haar linkerflank met Die Linke. Labour kende een heropleving met de verkiezing van Jeremy Corbyn tot voorzitter, maar die heeft meer aanvallen te verduren van de rechtervleugel van Labour, dan van de Tory’s. In Frankrijk staat Mélenchon op een zucht van de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, de officiële PS-kandidaat is weggezakt tot 6,2%!
De sociaaldemocratie heeft dat enkel aan zichzelf te danken. Tientallen jaren neoliberale afbraakpolitiek, neerkijken op de traditionele achterban, parvenu’s aantrekken die slechts snelle carrières nastreven, de socialistische ideologie dumpen, betrokkenheid in talloze affaires, poen scheppen aan de top van de partij … heeft de beweging uiteindelijk klein gekregen. Diezelfde leiders mogen beweren dat de programma’s van Corbyn, Mélenchon of de PVDA ons aan de economische afgrond zullen brengen, bij de overgrote meerderheid van de gewone mensen haalt men daar de schouders voor op. Zijn ze zo wereldvreemd dat ze niet eens beseffen dat velen nu al in de afgrond zitten, ver weg van het luxeleventje waar zij menen recht op te hebben?
Doorbraak PVDA
De PVDA gaat er prat op vertegenwoordigers af te vaardigen naar het parlement die leven aan het loon van een gewone arbeider. Zij verschijnen wel aan stakerspiketten, op vredesacties, op betogingen en wijkacties. De PVDA is en wil een grassrootspartij blijven. In plaats van haar afdelingen te verwaarlozen, tracht ze die op te bouwen en aanwezig te zijn op het terrein. Ze sensibiliseert, mobiliseert en organiseert, hetgeen de sociaaldemocratie helaas al jaren geleden liet varen. In plaats van met onbegrijpelijke maatregelen die telkens zo gewikt en gewogen worden dat ze in het nadeel van de gewone mensen uitdraaien, pakt de PVDA uit met concrete maatregelen gekoppeld aan sociale actie, dokterspraktijken en een parlementaire fractie die de stem van de gewone man laat horen in het parlement en op politieke debatten.
In plaats van de gewone man te verwijten dat hij rechts is geworden, en dat hij de nationalisten en de ‘law en order’ partijen achterna loopt, hamert de PVDA op solidariteit. Haar perfect tweetalige verkozene van Luik wil ze inzetten om ook in Vlaanderen de strijd tegen rechts aan te gaan, net zoals de voorlopers van de sociaaldemocratie ook ooit Vlamingen lieten verkiezen in Wallonië! De voorlopers van LSP zijn jarenlang actief geweest als marxistische vleugel in de SP. Door de basis werden we beschouwd als zeer actieve en ideologisch sterke militanten, door de leiding als infiltranten die uitgespuwd moesten worden. De echte infiltranten? Zij die de beweging misbruikt hebben om zichzelf te verrijken!
Ook nu zal LSP de arbeidersbeweging bijstaan in het versterken van wat zij als een instrument om haar belangen te behartigen, beschouwt. We zullen mee strijden om die peilingen van de PVDA en liefst beter nog te realiseren in de lokale verkiezingen van 2018 en de regionale, nationale en Europese van 2019. Maar net zoals destijds in de SP, zullen we ook nu, zij het van buitenaf, blijven waarschuwen voor tekortkomingen en valstrikken en tegelijk onze eigen stroming uitbouwen. Gewone mensen stemmen niet voor de PVDA enkel om een paar concrete maatregelen. Ze doen dat omdat ze een breuk willen met het neoliberale afbraakbeleid dat de kloof tussen arm en rijk zodanig verdiept heeft dat het ondraaglijk wordt. Dat is onmogelijk zonder in botsing te komen met heel het kapitalistische systeem.
Botsen met het kapitalisme
De marges om een andere politiek te voeren worden vandaag steeds kleiner. Om het even welke meerderheid, of het nu op lokaal, regionaal of nationaal vlak is, die een einde wil stellen aan de sociale afbraak, zal tegen een muur van verzet van de patroons en het establishment knallen. Die zullen net als met Tsipras in Griekenland de economie financieel droogleggen. Tsipras nam ‘concrete maatregelen’, zoals het optrekken van de minimumlonen, herstel van de 13de maand voor gepensioneerden, het stoppen van de afdanking van ambtenaren en van de privatisering van het energiebedrijf. Maar om tegen het establishment in te gaan, volstonden ‘concrete maatregelen’ niet. Het vereiste socialistische ingrepen zoals de nationalisatie van de financiële sector en de sleutelsectoren, een monopolie op buitenlandse handel en een oproep aan de internationale arbeidersbeweging om de linkse regering door mobilisatie te ondersteunen. Vandaag voert Tsipras een vierde nog harder memorandum door.
De PVDA wil sensibiliseren, mobiliseren en organiseren, maar ook de Griekse arbeidersbeweging was gemobiliseerd, sensibiliseerde en organiseerde, zeker in aanloop naar het referendum over het derde memorandum. De vakbonden mobiliseren ook, maar te vaak wordt nog voor het tot een ernstige botsing komt, ingebonden. Wie een botsing met het kapitalistisch systeem wil doorvoeren, moet meer doen: de kiezers, de potentiële kiezers en sympathisanten nu al beginnen voorbereiden door met hen de strategie, de tactiek en het programma daarvoor openlijk en democratisch te bediscussiëren. De tegenstanders zullen meeluisteren, maar dat weegt niet op tegen het enorme voordeel de kracht te putten uit de reële bewuste deelname van duizenden militanten die in hun vakbonden, actiegroepen, bedrijven, wijken, universiteiten en scholen nog eens honderdduizenden anderen kunnen overtuigen en mobiliseren.
