De dynamiek van ‘France Insoumise’ biedt inspiratie voor onze strijd

Foto: France Insoumise

De campagne voor de Franse presidentsverkiezingen heeft het traditionele politieke kompas doen doldraaien. Een uittredende president, François Hollande, die weigert te kandideren (een primeur in de in 1958 gestichte 5e Republiek); voor het eerst voorverkiezingen in het rechtse kamp die tegen alle verwachtingen in gewonnen worden door François Fillon; diezelfde kandidatuur van de officiële rechterzijde die gebukt gaat onder verschillende schandalen; een voordien weinig gekend personage, Emmanuel Macron, die met goedkeuring van de media op het voorplan wordt gestuwd; … Wat ons betreft, onthouden we, net zoals talrijke jongeren en werkenden, vooral de kandidatuur van Jean-Luc Mélenchon en de dynamiek van “France Insoumise” (vrij vertaald: “Onverzettelijk Frankrijk”).

Door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ dat vrijdag van de drukker komt

De resultaten van de eerste ronde liepen binnen op het moment dat deze krant naar de drukker werd verstuurd. Voor een gedetailleerde analyse van het resultaat nodigen we jullie dus uit om de bijlage die bij deze krant gevoegd is te lezen of om socialisme.be te bezoeken. Nog voor de exacte resultaten bekend zijn, kunnen we wel een bilan opmaken van de linkse vloedgolf die doorheen de campagne bleef aanzwellen.

Er waren de peilingen, waarbij JeanLuc Mélenchon achtereenvolgens Benoît Hamon en François Fillon inhaalde, om uiteindelijk kanshebber te worden om naar de tweede ronde door te stoten. Daarnaast waren er de opmerkelijk groter wordende meetings van ‘France Insoumise.’ Enkele sleutelmomenten: op zaterdag 18 maart waren er 130.000 aanwezigen in Parijs voor een herdenking van de verjaardag van de Commune van Parijs in 1871. Zondag 9 april: 70.000 op een meeting in Marseille. Een week later: nog eens 70.000 in Toulouse. Op 18 april, op een weekdag, 35.000 aanwezigen op 6 gelijktijdige meetings in Dijon, Grenoble, Nancy, Clermont-Ferrand, Nantes en Le Port (La Réunion) waar Mélenchon met behulp van hologrammen sprak. Deze meeting werd online nog eens gevolgd door 65.000 anderen. ‘France Insoumise’ telde eind april 431.000 leden. Van een dergelijk enthousiasme voor politieke meetings konden de andere kandidaten enkel dromen.

Lef, durf en nog eens lef

Een van de belangrijkste lessen uit de pijlsnelle opmars van de figuur Mélenchon, is zijn offensief, vechtlustig en stoutmoedig imago. Het is het imago van iemand die terugslaat als hij aangevallen wordt. Iemand die niet aanvaardbaar wil zijn voor de elite, die niet plooit voor de media, maar vastberaden een vooropgesteld doel wil verwezenlijken. Tenslotte gaf hij het vertrouwen dat een overwinning op de tegenstand mogelijk was.  De nood aan een dergelijke benadering was al eens op schitterende wijze aangetoond met de kandidatuur van Bernie Sanders tijdens de voorverkiezingen in de Democratische Partij en zijn oproep voor een “politieke revolutie tegen de klasse van miljardairs.” Een benadering die overigens ten dienste stond van een politiek programma dat

resoluut de kant koos van de werkenden en onderdrukten. Zowel Mélenchon als Sanders hebben begrepen dat politieke ideeën zich niet hoeven te beperken tot wat aanvaardbaar lijkt. Ze verdedigden radicale ideeën (hoewel nog met een heel aantal zwakheden) die het politieke zwaartepunt van het hele debat deden wankelen. Er was een tijd waarin Bernie Sanders simpelweg uit het nationale politieke debat in de VS werd gebannen. Vandaag blijft hij, ondanks zijn capitulatie en ondersteuning van de kandidatuur van Hillary “Wall Street” Clinton, de populairste politicus van het land. Mélenchon, daarentegen, heeft afstand gehouden van de PS. Zelfs toen Benoît Hamon als overwinnaar uit de voorverkiezingen rond de PS kwam. Vervolgens heeft hij gehamerd op de nood aan een project dat breekt met de huidige instellingen van de Ve Republiek. We kunnen betreuren dat zijn project voor een 6e republiek blijft steken bij een utopische invulling van een beteugeld kapitalisme, maar het valt niet te ontkennen dat deze formule de enorme verdienste heeft om de kwestie van een regimeverandering te stellen, en misschien zelfs een maatschappijverandering.

Gebruik van streefdoelen

Een andere belangrijke les is die van het gebruik van een onderbouwd campagneplan. Eerste doel op het programma: Benoît Hamon inhalen in de peiling. Nadien Fillon. Ten slotte moest de campagne in de peilingen voor de tweede ronde verschijnen. Andere doelstelling: 300.000 abonnees op het Youtubekanaal van ‘France Insoumise’. En zo waren er nog tal van tussenstappen in de opbouw van de campagne. Dit was een opbouwend actieplan op electoraal niveau. Het doet denken aan het syndicale actieplan in de herfst van 2014 in ons land. Dat begon met een massabetoging in Brussel, werd gevolgd door regionale stakingen en eindigde met de grote algemene staking van 15 december 2014. Het opbouwende actieplan stimuleerde de actieve betrokkenheid in de campagne, collectieve inspanningen en een groeiend enthousiasme.

En nu?

Vanaf nu staat er meer dan enkel de verkiezing van de president op de agenda. Verschillende commentatoren speculeren openlijk over het einde van de PS. Wat er ook van aan is, ‘France Insoumise’ heeft vandaag een uitstekende positie om doortastende initiatieven te nemen die de linkerzijde radicaal kunnen herschikken. Volgens ons kan er best gegaan worden voor een nieuwe democratische massapartij van de werkenden die in staat is om brede lagen te organiseren in de strijd tegen de kapitalistische klasse, zowel op straat als tijdens verkiezingen. Dat vereist een verfijning van het politieke programma van ‘France Insoumise’ zodat het een werkmiddel voor een antikapitalistische en socialistische breuk met het kapitalisme wordt.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie