Maandag namen we met twee LSP-leden deel aan de protestactie van ‘Animal Rights’ tegen het dierenleed in het slachthuis van Tielt. We gingen er met de aanwezigen in discussie over duurzame oplossingen rond dierenmishandeling waarbij we vooral het verband legden met de nood aan een antikapitalistische strijd en benadrukten dat het probleem wereldwijd is.
Artikel door Kanzy (Gent)
Rond de actie was er veel politie aanwezig en er waren strenge controles, onder meer de rugzakken werden gecontroleerd. Er stond ook security met honden paraat om het bedrijf te ‘beschermen’ tegen ‘gevaarlijke’ betogers. Vlaggenstokken of dergelijke waren niet toegelaten.
De aanwezige organisaties waren niet echt politiek-economisch gericht of kwamen voornamelijk met kortetermijnoplossingen. We zagen spandoeken met slogans als “Sluit alle slachthuizen.” Via de microfoon werd meermaals duidelijk gemaakt dat een diervriendelijke productie onmogelijk is en dat elk individu best overschakelt op een vleesarm dieet.
We willen daar dieper op ingaan om het debat te openen over een systeem dat op verschillende gebieden impact heeft op zowel het milieu, de planeet als de mens die erop leeft.
Enerzijds moeten we niet ontkennen dat de mens steeds vlees heeft geconsumeerd doorheen de geschiedenis. Vandaar onze hoektanden bijvoorbeeld. Natuurlijk spelen naast erfelijke factoren ook de omgevingsfactoren en machtsverhoudingen steeds een rol. Zo zagen we dat in verschillende culturen en in de feodale heerschappij diverse voedselnormen werden opgelegd. In tal van samenlevingen legt religie voedselkeuzes op. Vandaag doet het kapitalisme hetzelfde met als doel om zoveel mogelijk winst te maken. De roep naar gezond eten creëert ruimte voor een grotere bio-industrie, waarbij ethische kwesties benadrukt worden in de concurrentie met de vleesindustrie.
Anderzijds kunnen we zoveel slachthuizen sluiten als we willen, maar moeten we ons de vraag stellen of dit wel een duurzame oplossing is? Wat verstaan we onder een duurzame oplossing? Waarom is het socialisme een noodzakelijk antwoord op de problemen rond de consumptiemaatschappij, de spilzucht, het overmatig en industrieel produceren van vlees en hoe moeten we daar als socialist op gaan reageren? Wat verstaan wij onder een collectieve oplossing en hoe kunnen wij het probleem aanpakken zonder de individuele vrijheid van een ander te beperken met repressieve maatregels? Het is een elementair element om de stem van de meerderheid te vertegenwoordigen en ervoor te zorgen dat het ene individu de vrijheid van een ander individu niet gaat inpalmen. Bij een staking zien wij hetzelfde verschijnsel terugkomen: als de meerderheid van het personeel wil staken, dan zijn er toch altijd zo van die losse individuen die (vaak in de media) klagen over de tirannie van de stem van de meerderheid, en aldus over de democratie. Het egoïstisch handelen van een individu wordt gestimuleerd door dit systeem dat zelf gekenmerkt wordt door de dictatuur van de hebzucht. Als er geen rekening wordt gehouden met de behoeften en noden van de maatschappij, ontstaat er chaos. Dat is wat we vandaag overigens ook zien met de vrije markt. Weliswaar is die markt alles behalve vrij: de harde concurrentie leidt tot monopolievorming en een situatie waarin een handvol superrijken bijzonder veel te zeggen heeft. Socialisten staan voor het eigenbelang van de meerderheid van de bevolking tegenover de hebzucht van de kleine elite die vandaag de macht heeft.
Het is belangrijk om een gemeenschappelijke oplossing te vinden die niemands vrijheid op gebied van bijvoorbeeld voedselkeuze, dieetkeuze, religie of geloofsovertuiging inperkt. Ons antwoord op alle spilzucht, hebzucht, overproductie is een alternatief bieden op het dictaat van de rijken die verantwoordelijk zijn voor de ellende die we kennen sinds het begin der industriële tijdperk. Terwijl er veel te veel wordt geproduceerd en weggegooid, komen anderen om van de honger of dorst. Een voorbeeld van hebzucht is de CEO van Nestlé die alle water wil privatiseren. Een ander voorbeeld is het vrijhandelsakkoord, dat verdere privatisering en globalisatie promoot en enkel multinationals hun belangen verdedigt. Vreemd overigens dat vrijhandelsverdragen als TTIP en CETA niet ter sprake kwamen op de actie aan het slachthuis. De maatstaven voor voedselveiligheid, dierenwelzijn en milieubescherming tussen het bedrijfsleven in Europa en Amerika verschillen sterk. Als de EU de Amerikaanse standaarden voor voedselveiligheid zou erkennen, dan betekent dit kortweg meer chloorkippen, chemische middelen, besproeid voedsel enz. op ons bord. Bepaalde vervuilende manieren voor de ontginning van grondstoffen zoals hydrofracturing zou enorme gevolgen hebben voor ons klimaat en door o.a. CETA zou het mogelijk zijn voor Canadese bedrijven om stukken grond te gaan opkopen met aldus nefaste gevolgen.
In de VS krijgt een groot deel van het vee hormonen toegediend die ervoor zorgen dat het spierweefsel sneller gaat groeien, Bij dieren leidt dit tot stress, botbreuken, hyperactiviteit, hevige krampen en zelfs de dood. De Europese wetenschappers stelden vast dat het eten van zulk vlees de kans op kanker bij mensen vergroot. Dit is een voorbeeld van hoe het productieproces van vlees door het monopolie van een handvol rijken wordt beïnvloed.
Als dierenomgang omgezet wordt naar bandwerk met het oog op snelle winst en massaal produceren dan is het logisch dat dit gevolgen heeft voor zowel de dieren als de werknemers van het bedrijf die tussen alle lawaai staan. De dieren worden zelf niet deftig verdoofd omdat alles erg snel moet gaan. De woordvoerder van “Bite Back” verklaarde ook dat het personeel systematisch wordt uitgebuit en sprak over het feit dat er meer allochtonen worden tewerkgesteld in zo’n bedrijf omdat de autochtone bevolking weigert om in deze omstandigheden te werken en omwille van het drukken van de kostprijs. De impact van het bedrijf op de werknemers zelf, die daar gedwongen staan omdat ze een vast inkomen moeten kunnen garanderen om hun gezin te onderhouden, is erg groot.
Wat is een consequent antwoord daarop?
De crisis van het kapitalisme en alle daarmee oorzakelijk samenhangende problemen van massawerkloosheid, milieuvervuiling tot en met oorlog zijn niet binnen de kapitalistische context op te lossen. Op basis van privébezit van de productiemiddelen, marktwerking en productie om winstmaximalisatie botst dit systeem op zijn eigen limieten en kunnen de groeiende klassentegenstellingen niet overwonnen worden. Daarom is socialisme een noodzakelijkheid geworden. Het democratisch beheer onder controle van de arbeiders en sterke vakbonden zijn dus een blijvende noodzakelijkheid om dergelijke wanpraktijken tegen te gaan.
Fundamenteel zijn de eisen die de vraag naar de macht over de productie stellen: onteigening van bepaalde ondernemingen, terugdraaien van privatiseringen en overdragen van banken en grote bedrijven aan publieke eigendom. Alleen zo kunnen we de arbeid herverdelen, de werkomstandigheden en werkdruk verbeteren en ook het productieproces beïnvloeden zodat het gericht is op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
De noden of behoeften van de meerderheid van de bevolking botsen op de eisen van het systeem. Wij kunnen en moeten eisen dat het systeem voldoet aan de noden en behoeftes van de maatschappij, milieu, dieren en alles daarrond. Verander het systeem om de samenleving te veranderen. Het is kiezen tussen barbarij of socialisme.
