Israël/Palestina
Op 15 mei, een week na het bloedbad op de Gaza strook, betoogden zo’n 200.000 mensen door de straten van Tel Aviv. Het falen om zelfs maar de schijn te wekken dat er een vredesplan kan komen, maakt dat velen voor het eerst in jaren deelnemen aan een betoging. Jacob Marmerstein van Maavak Sozialisti brengt verslag uit.
Vernielingen in Gaza
Terwijl Sharon het heeft over het ’terugtrekken’ uit de Palestijnse Gaza-strook, gaan de Israëlische troepen meedogenloos verder met het vernietigen van huizen met tanks en bulldozers gesteund door gevechtsvliegtuigen.
Ondanks het formele protest van de Britse minister van buitenlandse zaken Jack Straw, is het duidelijk dat premier Sharon de steun geniet van George Bush bij de bloedige invasie en de vernielingen in de Gaza-strook.
In het vluchtelingenkamp Rafa werden een groot aantal Palestijnse militanten en burgers vermoord. Israëlische troepen proberen de oppositie van gewapende milities te breken door de stad volledig te omsingelen en een enorm bloedbad aan te richten.
Het Israëlisch leger lijkt een taktiek van de verschroeide aarde toe te passen en vernietigt alles dat het op haar pad tegenkomt. Deze taktiek van ‘collectieve afstraffing’ heeft ertoe geleid dat de voorbije 3,5 jaar meer dan 3.000 Palestijnse huizen met de grond gelijk gemaakt zijn.
Hoewel deze betoging de grootste tegen de bezetting was sinds het begin van de Intifada (Palestijnse opstand), kon de sfeer toch eerder omschreven als wanhoop en niet zozeer woede. Veel betogers dachten dat niets kan gedaan worden tegen het regeringsbeleid. Veel betogers hadden, in tegenstelling tot de meerderheid van de bevolking, nog illusies in vredesplannen voorgesteld door het establishment, zoals het akkoord van Genève of de wegenkaart naar vrede van George Bush.
Maavak Sozialisti, de Israëlische afdeling van het CWI, legde in haar pamflet op de betoging uit dat er geen oplossing mogelijk is onder het kapitalisme. Geen enkel "vredes-"akkoord tussen twee corrupte elites kan de echte problemen van de arbeiders in Palestina en Israël oplossen, problemen zoals de werkloosheid en armoede. In onze pamfletten riepen we op voor een gezamenlijke strijd van arbeiders langs beide kanten tegen de bezetting en tegen de regering die gedomineerd worden door de grote bedrijven, zowel in Israël als Palestina.
Ondanks het grote aantal betogers vanuit heel het land, waren de organisatoren er niet in geslaagd om georganiseerde delen van arbeiders of jongeren te organiseren. Dit komt voornamelijk omdat de strijd niet gekoppeld werd aan de strijd tegen lage lonen, werkloosheid en de neo-liberale agenda van de regering. Daarnaast keren veel arbeiders zich af van de zogenaamde ‘oppositie’-partijen die mee in de organisatie van de betoging zaten.
De Arbeiderspartij en politici van de nieuwe sociaal-democratische partij Yahad verloren veel steun onder arbeiders en jongerne na een reeks neo-liberale aanvallen vanuit de regering. De betoging toonde de noodzaak van een echte arbeiderspartij die de strijd tegen de bezetting verbindt aan de dagelijkse problemen van arbeiders en waarbij gestreden wordt voor een einde vanh et bloedige conflict door het kapitalistische winstsysteem omver te werpen.
