Het is de tweede keer dit jaar dat de heersende klasse in Bolivië geconfronteerd wordt met een enorme beweging van arbeiders en boeren waarbij de beweging de proporties van een opstand aanneemt. President Sanchez de Lozada – die in augustus verkozen werd met slechts 25% van de stemmen – raakte meer en meer geïsoleerd en moest nu zelfs ontslag nemen.
Dave Carr
Het feit dat de president het leger inzette tegen de betogers (waarbij er 45 doden vielen!), leidde tot verdeeldheid onder de partners van de president in de regering.
Vorig weekend waren er grote confrontaties tussen arbeiders en politie in El Alta, een industriële voorstad van de hoofdstad La Paz. De politie stopte haar repressie pas toen de rubberkogels en het traangas op bleken te zijn.
De protestacties van vakbondsmilitanten, etnische indianen en boeren begon vijf weken geleden, aanvankelijk omwille van hun verzet tegen de export van gas naar de VS en Mexico. Ze vreesden dat de inkomsten van de export enkel zouden gebruikt worden om de winsten van buitenlandse multinationals te vergroten en ze eisten daarom de nationalisatie van de hele sector. De president werd gedwongen om de exportplannen voor het gas in de koelkast te stoppen tot 31 december.
De beweging en de algemene staking, waarbij ook wegen geblokkeerd worden, is vandaag echter breder dan enkel rond de export van gas. Er wordt geëist dat de regering haar kapitalistische "vrije markt" beleid zou stopzetten.
Het presidentschap van Sanchez werd erg onstabiel omdat de arbeiders en boeren weigerden om te betalen voor de diepe kapitalistische crisis die het land treft. Officieel is 12% van de bevolking werkloos en leeft 60% van de bevolking op of onder de armoedegrens, waarbij velen slechts beschikking hebben over 2 dollar per dag.
De regering zit gekneld tussen het IMF dat harde besparingsplannen eist om komaf te maken met de schuld van 240 miljoen dollar, en anderzijds de vastberaden arbeidersklasse. Het zal noodzakelijk zijn dat er een massale socialistische partij komt om de heerschappij van het kapitalisme aan te pakken en een regering van arbeiders en boeren te vormen.
Het burgerlijke weekblad ‘The Economist’ omschreef de beweging in februari 2003 als: "De ergste periode van burgerlijke wanorde in het land sinds de ‘volksrevolutie’ van 1952." De beweging vandaag gaat nog verder dan die in februari.
