Nogmaals crisis over BHV. Een socialistisch standpunt

Bijna een jaar na de verkiezingen blijft de bevolking verstomd toekijken op de politieke vaudeville. In een periode waarin steeds meer mensen er niet meer in slagen hun levensstandaard te behouden, barstte in mei de ruzie rond BHV weer los. Wat is er met het kiesdistrict Brussel-Halle-Vilvoorde dat het zulke emoties doet oplaaien? Het is een symbooldossier, waarin de “grote nationalistische principes” spelen. Het is een reëel bestaande situatie met reële gevolgen als je een verandering in de structuur aanbrengt. Het is een “technische” kwestie, gezien BHV sinds de invoering van provinciale kieskringen een uitzondering is geworden.

Anja Deschoemacker

De huidige opstoot gaat terug op de historische verkiezingsnederlaag van de CVP in 1999. De beleidspartij bij uitstek werd oppositiepartij, met slechts weinig ruimte daartoe. Ze kon zich niet verzetten tegen de neoliberale politiek van paars wegens ongeloofwaardig (behalve om te zeggen dat het niet genoeg was). Ze probeerde, zoals ze dat in het verleden meermaals heeft gedaan, haar Vlaams nationalistische stemreserve aan te spreken door de verscherping van haar communautaire eisen en het kartel met de NVA.

Aan de andere kant van de taalgrens speelt de BHV-carroussel zich af temidden van een machtstrijd tussen PS en MR. Iedereen zal zich nog de triomftocht van MR-leider Reynders na 10 juni herinneren, toen zijn partij ondanks stemmenverlies toch groter werd dan de PS, sinds 1987 “incontournable”. De splitsing van BHV zou de MR niet enkel flink wat stemmen doen verliezen, maar het zou ook interne problemen veroorzaken met de FDF-groep. Ook de PS ent zich op het communautaire omdat – na 20 jaar deelname aan neoliberale regeringen – haar geloofwaardigheid op het sociale vlak sterk is ondermijnd.

Aan beide zijden van de taalgrens hebben de partijen zich door communautair opbod laten vast rijden. Wie gezien wordt als te toegeeflijk, zal door de anderen worden afgeschilderd als “verrader” van de eigen taalgemeenschap. Anderzijds zal wie door overdreven hardlijnigheid het land in chaos stort door nieuwe verkiezingen uit te lokken, daar ook een electorale prijs voor betalen. De bevolking is het immers beu en dat overal in het land.

Er zijn problemen in Brussel-Halle-Vilvoorde, zoals de enorme prijzen die je er betaalt voor huisvesting of de problemen voor minderheden om diensten in eigen taal te verkrijgen. Er zijn wederzijdse pesterijen maar noch de splitsing van BHV (de optie van de Vlaamse partijen), noch de uitbreiding van Brussel (de optie van de Franstalige partijen) lossen die problemen op. Geen enkele institutionele maatregel zal de Brusselse rand betaalbaar maken, enkel een massale ontwikkeling van sociale huisvesting kan dat. Ondertussen stapelen de voldongen feiten en de verbale provocaties zich op. De enige manier om deze vicieus geworden cirkel te doorbreken, is door de gezamenlijke strijd voor welomschreven rechten voor de volledige werkende bevolking en hun gezinnen, met voorop het recht op werk en diensten in eigen taal.

De enige groep in de bevolking die dit probleem kan oplossen – omdat ze de meerderheid van de bevolking niet wil overheersen en dus ook niet hoeft te verdelen – is de arbeidersklasse, de grote meerderheid van de inwoners van België die werken of leven van een uitkering. Maar die klasse kan haar kracht om sociale vooruitgang teweeg te brengen enkel ten volle inzetten indien ze verenigd is. Het is vandaar noodzakelijk dat Vlaamse arbeiders zich verzetten tegen de Vlaams-nationalistische asociale politici die beweren in hun naam te spreken. Het is evengoed noodzakelijk dat de Franstalige arbeiders de Vlaamse arbeiders niet vereenzelvigen met de Vlaamse politici en organisaties als Voka of Unizo.

De vakbonden spelen daar met hun standpunt rond de eenheid van het sociale overleg, de sociale zekerheid en de arbeidsmarktpolitiek een belangrijke rol in. Maar voor het uitwerken van een echt onafhankelijk standpunt van de arbeidersbeweging is een arbeiderspartij, waarin een onafhankelijk arbeidersstandpunt democratisch kan bepaald worden, noodzakelijk. De reden waarom alle partijen in het land alles communautair bekijken, is omdat geen enkele partij de belangen van de arbeidersklasse verdedigt en ze in tegendeel alle belang hebben bij verdeeldheid onder de werkende bevolking, zeker nu ons door het inzetten van de economische crisis grote aanvallen op de brede bevolking te wachten staan.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie