Duitse onderzoeksjournalist Wallraff neemt Lidl onder handen

In de jaren 1980 en 1990 gold de Duitse journalist Gunter Wallraff als één van de bekendste en opvallendste figuren uit de journalistieke wereld. Hij maakte van zichzelf een migrant en trok zo de straat op, het relaas in “Ik, Ali” blijft schokkend. Nu heeft Wallraff het over een andere boeg gegooid: hij ging werken in een fabriek dat als toeleverancier werkt voor Lidl. Het resultaat was hallucinant.

De eerste bevinden van Wallraff verschenen in het magazine Die Zeit, een voorloper op het boek dat nadien volgt. Deze publicatie leidde meteen tot een repressieve aanpak van de directie van het toeleveringsbedrijf in Stromberg dat alle werknemers verbood nog enige contact te hebben met Wallraff. Het personeel in het bedrijf krijgt een erg laag loon van 7,66 euro bruto per uur. Daarnaast zijn er ook veiligheidsrisico’s, Wallraff zelf verbrandde zijn arm toen hij er werkte. Een doktersbezoek mocht niet, tenzij Wallraff ontslag of looninhouding niet erg zou vinden. Ook was volgens Wallraff de hygiëne in het bedrijf niet bepaald optimaal.

Nochtans gaat het om een toeleverancier die broodjes levert aan Lidl. Het gaat om broodjes die nadien in de oven moeten worden bereid. Wellicht worden deze broodjes ook buiten Duitsland verspreid via de winkels van Lidl, ook al ontkent de Belgische directie dat. Volgens Wallraff zijn de omstandigheden in het bedrijf onaanvaardbaar en doet het eerder denken aan Oost-Europese standaarden. De reden waarom bespaard wordt op personeel en hygiëne, is om goedkoper te kunnen leveren aan Lidl. In de distributiesector wordt gezocht naar de goedkoopste producten, ook indien dit ten koste gaat van het personeel en de kwaliteit.

In België was Ivan Sabbe voorheen CEO (manager) bij de vestiging van Lidl. Intussen is Sabbe overgestapt naar de politiek en is hij ondervoorzitter bij de Lijst-Dedecker. Na zijn carrière bij Lidl werd hij actief in de vastgoedsector in de Oekraïne. Sabbe verklaarde destijds als manager van Lidl dat op alles wordt bespaard, behalve op het personeel. Nu blijkt dat ook die bewering niet klopt. Door de verantwoordelijkheid af te schuiven op een toeleverancier wordt de hete aardappel doorgegeven, maar het resultaat blijft: om goedkope producten aan te bieden, wordt bespaard op het personeel en zelfs op de kwaliteit van het product dat wordt aangeboden.

We kijken al uit naar de publicatie van het boek van Wallraff. Zijn vorige boeken, waaronder de klassieker “Ik, Ali”, waren goed geschreven en gingen vlot over de toonbank. De discriminatie van migrante arbeiders werd voor een breed publiek aangeklaagd. Nu kiest Wallraff voor een nieuw schandaal dat wordt geopenbaard: het schandaal van de extreme uitbuiting van arbeiders in West-Europa.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie