Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.
Pijnlijk
Gewezen Vlaams parlementslid Jan Hofkens (N-VA) tweette deze week over zijn partijgenoot Siegfried Bracke: “Pijnlijk, hoe een zogenaamde media specialist de pot de ketel verwijt, zich in de voet schiet en de geloofwaardigheid N-VA besmeurt.”
Vermoeden
Neen, bewijzen van onwettelijke corruptie zijn er niet. Politici mogen legaal bijklussen voor diverse bedrijven. Anders gezegd: ze mogen hun diensten en politiek mandaat als handelswaar aanbieden voor wie het meeste wil betalen. Op zijn minst is er in dit geval toch sprake van een vermoeden van tegenstrijdige belangen en van zakkenvullerij. Dezelfde politici die gisteren stemden dat vermoedens bij vreemdelingen volstaan om hen uit te wijzen, eisen nu echter harde bewijzen vooraleer over zakkenvullerij gesproken wordt. Wij zullen hen voor de gelegenheid behandelen zoals zij dat met ons doen: een vermoeden volstaat om de uitwijzing van heel dat nest gevestigde politici te eisen!
Over vermoedens gesproken
Maandag lazen we deze titel op GVA.be: Adviseur Theo Francken in nauwe schoentjes door “drankprobleem en exotische feestjes” Wat er van aan is, weten we niet. Maar zoals ze zeggen: waar rook is, is vuur. Er is zelfs sprake van een audit waaruit de feiten zouden blijken. Waar wacht Francken op om straffen te geven?
Enkele ongemakkelijke feiten…
De Tijd bracht op 6 september vorig jaar reeds een interessant overzichtje van zes ongemakkelijke feiten (zie: multimedia.tijd.be over de 2.344 Vlaamse burgemeesters, schepenen, provincieraadsleden, gedeputeerden, parlementsleden en ministers die in 2015 samen 7.532 betaalde functies uitoefenden.
– “Gemiddeld heeft een Vlaamse verkozen politicus 3,2 betaalde mandaten, en oefent hij dus 2,2 betaalde mandaten uit naast het mandaat waarvoor hij verkozen werd.” 768 politici (34 %) hebben naast hun betaald mandaat als verkozen politicus nog minstens 3 andere betaalde mandaten.
– provinciebestuurders cumuleren het meeste betaalde mandaten: gemiddeld vijf.
– de gemeente Brugge is de culumkampioen: gemiddeld 6 extra mandaten per schepen en burgemeester.
– bij de intercommunale Farys zijn er 188 zitjes voor politici in de raad van bestuur of een ander orgaan… (wie was er verbaasd over de hoge waterprijzen in ons land?)
– er is ook heel wat cumul tussen verschillende bestuursniveau’s: parlementairen die ook nog schepen of burgemeester zijn (en daar telkens afzonderlijk voor betaald worden)
– de parlementsleden van Open Vld cumuleren het meest met gemiddeld 3,7 extra betaalde mandaten. N-VA komt met 2,9 mandaten in de buurt van sp.a-parlementairen die gemiddeld 3 betaalde mandaten hebben.
Harde werkers
Wie hard werkt, is blijkbaar ruim 7.000 euro netto per maand waard. Dat vernamen we deze week van Koen Kennis (N-VA). In De Tijd van dinsdag zei hij: “Ik werk hard voor dit loon en doe dat consistent vanuit mijn functie als schepen. Veel van mijn mandaten dienen om een beeld te krijgen van de gevoeligheden en wat er in die intercommunales speelt om dan van binnenuit vereenvoudigingen door te voeren en overbodige structuren te schrappen.” Goedhartig als we zijn, willen we hem het voordeel van de twijfel geven: laat ons al wie hard werkt 7.700 euro netto per maand betalen en we spreken er niet meer over.
Steunt SP.a niet de Franse PS in de presidentsverkiezingen?
In een opiniestuk van Jan Cornillie, hoofd van de studiedienst van de SP.a, op Knack.be (8 februari) lazen we iets vreemd. De topman van de SP.a pleit voor een eigen Europese weg en erkent het falen van de EU zoals die in de jaren 1990 (met sociaaldemocratische regeringen in de meeste grote Europese landen, maar dat vergeet hij erbij te zeggen) is opgezet. “We moeten daarin eerlijk zijn: de huidige eurozone als project voor gezamenlijke welvaart is mislukt. De eurozone vliegt op één motor, die van de ECB. Liberalen en conservatieven wilden ons destijds doen geloven in de magie van hun zogenaamde structurele hervormingen en legden de motor van overheden lam met verstikkende begrotingsmaatregelen. Dat is een pijnlijke vergissing gebleken.” Maar dat is niet wat onze aandacht op het artikel vestigde. Ook niet de vreemde bewering dat de sociaaldemocratie erin slaagt om het contraproductieve bezuinigingsbeleid te stoppen. Neen: Cornillie ziet een nieuwe frisse wind in de Europese sociaaldemocratie en “betere politieke vooruitzichten dan ooit.” Meer bepaald: “De heropstanding van de Duitse sociaal-democraten onder de nieuwe eurofiele SPD-kopman Martin Schulz én de verhoogde kansen op het presidentschap van de euro-constructieve Macron bieden hoop. Met Schulz en Emmanuel Macron staat het licht op groen voor een progressieve hervorming van de euro en van de EU.” Steunt de SP.a de liberale kandidaat Macron in Frankrijk en niet de kandidaat van de PS? Rare jongens, die liberale ‘sociaaldemocraten’…
Veteranen steunen Standing Rock
Als het goed is, zeggen we het ook. Eerlijk is immers beter. Het Laatste Nieuws had maandag een interessant artikel over de steun van de veteranen aan de strijd in Standing Rock. “Amerikaanse legerveteranen zijn teruggekeerd naar Standing Rock in North Dakota om indianen en andere activisten te beschermen die protesteren tegen de omstreden oliepijpleiding. De Dakota-pijpleiding die de olievelden in North Dakota met de raffinaderijen in de Golf van Mexico verbindt, blijft de gemoederen beroeren nadat president Trump per decreet besloten had dat ze er moet komen. (…) De indianen hopen dat ze met de hulp van de talrijk opgekomen legerveteranen een ontruiming van hun tentenkamp nabij de betwiste site door de politie kunnen verhinderen. De veteranen zijn alvast erg gemotiveerd om hun steentje bij te dragen. “Wij zijn bereid om onze lichamen in de strijd te werpen”, verklaarde Elizabeth Williams, een veterane van de luchtmacht, aan de Britse krant The Guardian. “Wij hebben vroeger ook al in de vuurlinie gestaan. Wij dragen de verantwoordelijkheid om onze vaardigheden te gebruiken.” Ook eind vorig jaar al vormden meer dan 1.000 veteranen menselijke schilden tussen de indianen en de politie. (…).”
Wie bepaalt het beleid van de regering-Trump?
Terwijl bij ons politici gaan bijklussen in private bedrijven of na hun politieke carrière bij grootbanken of andere multinationals opduiken, is het in de VS omgekeerd. Daar wordt de regering volgepropt met toplui van grote bedrijven. De Standaard schreef hierover op woensdag: “Het is een grapje dat een paar weken geleden de ronde deed op Twitter: ‘Waarom zou de regering-Trump niet divers genoeg zijn? Alle afdelingen van Goldman Sachs zijn erin vertegenwoordigd!’ Trump herstelt inderdaad een lange traditie in ere: het vullen van belangrijke overheidsfuncties met voormalige zakenbankiers van Goldman Sachs. Gisteren kreeg Steven Mnuchin in de Senaat het fiat als minister van Financiën. Hij werkte zeventien jaar voor de zakenbank. Trump treedt daarmee in de voetsporen van George W. Bush en Bill Clinton. Bush plukte de ceo van Goldman Sachs, Hank Paulson, weg om de Treasury te leiden, Clinton deed hetzelfde met covoorzitter Robert Rubin. Trump heeft niet één, maar wel vier Goldman Sachs-alumni aangesteld op cruciale posities in zijn entourage. Om te beginnen Steve Bannon, die in de jaren 80 op de afdeling fusies & overnames van de zakenbank werkte en nu Trumps voornaamste adviseur in het Witte Huis is. Verder is er Gary Cohn, de directeur van Trumps economische adviesraad. Hij werkte 27 jaar voor Goldman Sachs, waar hij opklom van handelaar in grondstoffenfutures tot een positie vlak onder de top. Cohn is een Democraat en trad toe tot de entourage van Trump via diens schoonzoon Jared Kushner.” Hoe het komt dat die topbankiers voor de politiek kiezen? CEO Blankfein heeft een uitleg klaar: “Wij verdienen zoveel dat we de bank kunnen verlaten als we 48 of 50 zijn. Dan kun je je toeleggen op filantropie of overheidsdienst.”
Stoelendans
Stoelendans in Gent. Foto: Jean-Marie VersypToch wel vreemd dat de hele heisa over vetbetaalde mandaten en functies door de SP.a werd beantwoord met een stoelendans – waarbij Tom Balthazar de pineut was – maar zonder te reageren op de kern van het probleem: sociaaldemocraten die neoliberale praktijken omarmen waarbij ze een intercommunale als een privaat bedrijf beheren ipv gericht op dienstverlening.
De Tijd betreurt onpopulariteit van Syriza
Er is internationaal heel wat discussie over de leningen van het IMF aan Griekenland. De Europese landen willen niet weten van een gedeeltelijke schuldkwijtschelding en eisen harde besparingen. Ze willen een begrotingsoverschot van 3,5% van het BBP, exclusief rentelasten. Een gelijkaardige eis zou in ons land een besparingsoperatie van 14 miljard euro vereisen… Maar de niet-Europese landen van het IMF willen soepeler regels en een gedeeltelijke schuldkwijtschelding vanuit Europa. Een bijkomend probleem om de harde besparingen door te voeren, wordt gevonden bij de tanende steun voor Syriza. De Tijd merkte op: “De linkse partij Syriza die nu aan de macht is, scoort slecht in de peilingen – wat de economische hervormingen niet vergemakkelijkt.” Dat is een ogenblik waarop je je als linkse partij toch beter kan afvragen wat je fout doet: hoe komt het dat de spreekbuis van het kapitaal betreurt dat je niet goed scoort bij de bevolking?
