In november publiceerde Le Figaro een artikel onder de titel: “Na Trump, Marine Le Pen in het Elysée? De politieke klasse raakt ongerust.” Met de Brexit en de overwinning van Trump begint het politieke establishment in Europa en de rest van de wereld inderdaad te panikeren. Het succes van Le Pen is niet te verklaren zonder het falen van de gevestigde partijen.
Artikel door Nicolas M. (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Diskrediet gevestigde partijen
De PS-regering voerde een beleid ten dienste van de rijken en de werkgevers. De wet-El Khomri of de arbeidswet maakt afdankingen makkelijker, zorgt voor een langere werkweek en schaft verschillende maatregelen ter bescherming van de arbeidsvoorwaarden af. Zo worden onder meer de mogelijkheden van zondagwerk uitgebreid. Tegenover het enorme sociaal verzet kwam er alleen meer repressie.
Fillon van de Republikeinen wil op vijf jaar tijd 100 miljard euro besparen in de openbare uitgaven, de 35-urenweek afschaffen, de pensioenleeftijd optrekken tot 65 jaar, de sociale zekerheid afbouwen, … De eerste prioriteit van Fillon is de “bevrijding van de economie” waarbij hij openlijk naar Thatcher verwijst. Fillon staat voor een oorlog tegen de jongeren, werkenden en vakbondsmilitanten.
Met het bilan van een asociale regering en een rechtse oppositie die nog agressiever wil besparen, kan elke andere kandidaat zich sociaal voordoen. Zo verklaarde Le Pen op 9 januari: “Ik verbind me ertoe om niet te knippen in de middelen voor de gezondheidszorg en verzet me ten stelligste tegen de privatisering van de gezondheidszorg.”
FN: afkeer tegen gevestigde partijen en het Trump-effect
De meeste peilingen plaatsen Marine Le Pen in de tweede ronde. Op RTL stelde Le Pen: “Donald Trump staat in de VS voor een economisch patriottisme dat ik ook in Frankrijk wens door te voeren.” Zal dit protectionisme de Franse werkenden en hun gezinnen vooruitgang bieden?
Naast racisme en seksisme draait het project van het FN echter volledig rond de belangen van de werkgevers. Het racistische gif wordt gebruikt om de werkenden te verdelen en de aandacht af te leiden van de agenda gericht op de belangen van de rijksten. Waar het FN aan de macht is, wordt tot harde besparingen en het schrappen van subsidies overgegaan. Door zich te richten tegen de meest kwetsbare migranten, maakt het FN het de bazen makkelijker om deze laag van de bevolking onwaarschijnlijk slechte arbeidsvoorwaarden op te dringen waarmee de voorwaarden en lonen van alle werkenden onder druk gezet worden.
“France Insoumise” van Mélenchon
De beweging rond de kandidatuur van Mélenchon heeft al meer dan 170.000 aanhangers verzameld. Er zijn campagnekits die sympathisanten in hun omgeving kunnen gebruiken, onder collega’s of familie. “L’Avenir en Commun” (“Onze gemeenschappelijke toekomst”), het programmaboek van Mélenchon, is één van de meest verkochte boeken van de voorbije maanden. Dit programma is het resultaat van collectieve discussies rond verschillende thema’s. Duizenden mensen werden daarbij betrokken, onder meer bij verenigingen en in de vakbonden. Op 18 maart, de herdenking van het begin van de Commune van Parijs in 1871, wordt een betoging in Parijs gehouden als onderdeel van de opbouw van de campagne en van steuncomités doorheen het land. Volgens de peilingen kan Mélenchon de kandidaat van de PS voorbijsteken.
“Volgens ons zijn de ecologische problemen, de sociale ramp en de ontsporing van de democratie drie gezichten van dezelfde realiteit. We worden verstikt onder de heerschappij van het financiewezen.” Vanuit een dergelijk vertrekpunt is het mogelijk om een brede steun onder jongeren en werkenden op te bouwen. De deelname van Mélenchon aan de solidariteitscampagne met de vervolgde syndicalisten van Goodyear wijst op het klassenkarakter van zijn campagne. Het programma van Mélenchon geeft kritiek op de gevolgen van het kapitalisme zoals de privileges van de top en de groeiende ongelijkheid. Maar het is nog geen radicaal alternatief met als doel om een einde te maken aan dit rotte systeem.
De campagne haalt uit naar het financiewezen dat de arbeidersklasse “verstikt”, maar er zijn geen eisen die de dictatuur van het kapitaal fundamenteel uitdagen. Er wordt gesproken over een grotere controle op de sector en de creatie van een “publieke pool.” Maar over de nationalisatie onder democratische controle van de gemeenschap wordt gezwegen. Het is moeilijk om te controleren wat we niet bezitten. Een volledig publieke financiële sector zou een schitterende hefboom zijn om tot een echte herverdeling van de rijkdom te komen met onder meer een massaal programma van publieke investeringen die antwoorden op de vele tekorten en de andere progressieve elementen die de campagne van Mélenchon naar voor schuift. Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, steunt de campagne van Mélenchon en verdedigt erbinnen haar specifieke benadering.
