Morgen vindt in Brussel de Gay Pride plaats, een jaarlijkse optocht voor holebi-rechten. De Gay Pride vindt haar oorsprong in een nacht van rellen in Stonewall in de VS in 1969, die de eis “Gay Rights now !” kracht bijzette. Toen begon een historisch ongeziene beweging voor de rechten van lesbiennes, homo-, bi- en transseksuelen (LHBT). De geschiedenis van Gay Pride is er dus één van strijd.
Vandaag is die strijd een beetje op de achtergrond geraakt, zelfs op Gay Pride zelf, dat grotendeels een feest is geworden, waarbij het lijkt of de strijd gestreden is nu het homohuwelijk en -adoptie mogelijk zijn geworden. In realiteit blijven echter alle discriminaties bestaan: in de familie, op school, op de werkplaats,… hebben LHBT’s het nog steeds moeilijk zich te uiten zonder dat pesterijen daar het gevolg van zijn, homoseksuele koppels ondervinden nog steeds discriminatie bij het zoeken naar een woning, nog steeds zijn er teveel gevallen van homofoob geweld.
Vandaag genieten homoseksuelen van dezelfde rechten als allen, maar net als voor de rest van de bevolking en zeker de sociaal zwakkere groepen (migranten, vrouwen, laaggeschoolden,…) kun je die rechten enkel opeisen als je daarvoor ook over de middelen beschikt. De strijd in Stonewall gebeurde niet voor niet op een moment waarin lage werkloosheid, hoge lonen, uitgebreide openbare diensten,… de normaliteit waren. Jonge LHBT’s hadden de kans om het ouderlijke huis te verlaten indien hun ouders hun seksuele keuzes of levensstijl niet wilden aanvaarden. Er waren jobs die zekerheid en financiële onafhankelijkheid boden en je verdiende er genoeg mee om een eigen woonst mogelijk te maken.
Vandaag moet een jongere die door zijn/haar ouders aan de deur wordt gezet zijn leven maken o.b.v. tijdelijke en interimjobs en armoedige sociale uitkeringen. De manier waarop de bazen en de rijken de crisis van hun systeem afwentelen op de hele bevolking, heeft voor LHBT’s de bijkomende consequenties van het moeilijker maken van het beleven van hun seksualiteit. Discriminatie kan ook enkel gebeuren als er een tekort aan aanbod is – bijvoorbeeld van goede jobs, degelijke en betaalbare woningen,… In een situatie van lage werkloosheid en voldoende betaalbare huisvesting moet de baas nemen wat hij kan krijgen, evenals de huisbaas.
Of een ander voorbeeld: de onderfinanciering van het onderwijs maakt dat dit onderwijs met steeds minder mensen steeds meer taken moet vervullen. Maatschappelijke, relationele en seksuele opvoeding die die naam waard is, vergt middelen en niet in het minst meer personeel. Enquêtes tonen aan dat jongeren, en LHBT-jongeren nog meer dan anderen, zich volop vragen stellen over relationele en seksuele zaken en nergens een antwoord vinden. Het onderwijs is ook de plaats bij uitstek waar je op grote schaal een strijd kan voeren tegen de alomtegenwoordige vooroordelen en het homofoob gestook van zij die willen verdelen om te heersen. Zonder middelen is dit echter onmogelijk.
De dalende koopkracht door snel stijgende prijzen van huisvesting en basisnoodzakelijke producten als energie en voedsel gaat dan ook niet voorbij aan de LHBT’s. Het is voor hen een ontwikkeling die hun door strijd verkregen grotere vrijheid sluipend ondermijnt. Voor ons – de LHBT-commissie van LSP/MAS – moet Gay Pride dan ook weer terug meer een strijddag worden in plaats van een feest, hoe graag we ook mogen feesten.
De moeilijkheden die onbemiddelde LHBT’s ondervinden in het leven, ondervinden ze overigens jammer genoeg ook hier in grote delen van het culturele leven van het LHBT-milieu. We willen hier dan ook een woord van protest laten horen over de commercialisering van Gay Pride en de exorbitante prijzen die hier voor alles moeten worden betaald: 400 euro om als niet-commerciële groep met een praalwagen te kunnen defileren, tussen 400 en 700 euro om een stand tegen homofobie op te zetten,… In het algemeen is het homomilieu financieel ontoegankelijk voor veel LHBT’s: de prijzen van feesten en evenementen, hoge drankprijzen als 2,5 euro voor een pintje,…
De eisen die wij vandaag in de aandacht willen brengen, zijn niet nieuw. Een deel ervan zijn ook niet te omschrijven als pure LHBT-eisen. Zoals hierboven geschetst leven LHBT’s immers niet op een eiland in de samenleving, maar er middenin.
Wij willen vechten voor:
- Een nationaal plan van strijd tegen vooroordelen en geweld tegenover LHBT’s, waarin onderwijs en de openbare media een belangrijke rol te vervullen hebben.
- Verhoging van het onderwijsbudget naar 7% van het bruto nationaal inkomen, waarbij een deel van die extra inkomsten moeten worden gebruikt voor een degelijke relationele en seksuele opvoeding vanaf een jonge leeftijd, waarin ook homo-, bi- en transseksualiteit hun gerechtvaardigde plaats krijgen en vooroordelen bestreden worden.
- Een degelijke job voor iedereen via een 32-urenweek zonder loonverlies
- Herstel van de koopkracht door 1 euro/uur loonsverhoging – drastische verhoging van het minimumloon in de slecht betaalde sectoren.
- Een gevoelige verhoging van de uitkeringen en het welvaartsvast maken ervan
- Een degelijke en betaalbare woonst voor iedereen, door een massaal plan van sociale woningbouw en stadsrenovatie.
En die strijd willen we voeren met al diegenen die belang hebben bij dit programma: de overweldigende meerderheid van de bevolking, die moet werken om te leven of anders enkel terug kan vallen op een uitkering. Als we samen de strijd voeren tegen zij die belang hebben bij verdeeldheid – of dat omwille van nationale achtergrond, sekse, religie,.. of van seksuele voorkeur is – m.a.w. het patronaat en de grote aandeelhouders van de grote bedrijven, kunnen we komen tot een samenleving waarin uitbuiting, onderdrukking en discriminatie zaken uit het verleden zijn omdat er niemand meer is die er belang bij heeft.
