De Gravensteengroep publiceert een aantal maanden na haar eerste manifest een update op haar manifest om een aantal zaken uit te klaren. De Gravensteengroep wil hiermee reageren op verwijten dat ze de solidariteit met Wallonië wil doorbreken. Het begrip solidariteit op zich is inderdaad een lege doos en de Gravensteengroep biedt haar diensten aan om het begrip solidariteit voor ons te verpakken en er een zwart-gele strik rond te doen.
Artikel door Karel Mortier, overgenomen vanop links-socialisme.blogspot.com
De helft van de tekst wordt er gespendeerd om het begrip solidariteit uit te leggen, om op het einde te moeten vaststellen dat het nog altijd een lege doos is. Is men voor verschillende uitkeringen voor dezelfde risico’s? Wil men regionale CAO’s? Wil men verschillende belastingtarieven? Veel wijzer worden we niet uit de teksten van de Gravensteengroep. Het is nochtans fundamenteel om duidelijkheid te krijgen over hun invulling van het begrip solidariteit.
Als we de Gravensteengroep moeten geloven is er een grote staatshervorming nodig om de solidariteit tussen de gemeenschappen te vergroten en zo de toekomst van de solidariteit in ons land te beschermen. Vandaag is de sociale zekerheid eerder een vorm van solidariteit tussen personen – niet tussen regio’s. Of het nu om Vlamingen, Walen, Brusselaars,… gaat. Om het meer precies uit te drukken: het is een vorm van solidariteit tussen de werkende mensen in ons land.
De meest asociale staatshervorming zou in de praktijk dus nog steeds een toename betekenen van de zgn. “interregionale solidariteit”, die wel op etnische basis gegrondvest zou zijn. Het is misschien niet dat wat de Gravensteengroep wenst, maar welke partij of kracht in de samenleving moet verhinderen dat het dit in de toekomst wordt?
De krachten in Vlaanderen die een staatshervorming wensen zijn net die krachten die de solidariteit tussen werkende mensen willen afbouwen. In tegenstelling tot wat de Gravensteengroep meent zijn de meesten daar ook zeer duidelijk in. De Gravensteengroep stelt dat de “interpersoonlijke solidariteit” geen toekomst meer heeft in België, althans niet over de gemeenschapsgrenzen heen. Ze moet daarom worden vervangen door “interregionale solidariteit”.
De solidariteit tussen de werkenden en hun gezinnen is een resultaat van meer dan 100 jaar collectieve strijd van de nationale arbeidersbeweging in ons land. Die moet zogezegd vervangen worden door (meer) solidariteit tussen gemeenschappen. In zekere zin is dit een wat vreemde conclusie uit de huidige problemen. De traditionele politici die de “solidariteit” zogezegd samen met elkaar zouden moeten regelen – maar in de praktijk een asociaal beleid voeren – liggen al bijna een jaar met elkaar overhoop. De weinigen die een ander, veelal syndicaal geluid laten horen, vormen net de belangrijkste kracht achter de verdediging van een nationale sociale zekerheid.
Beter “vergroeide en beperkende” structuren die worden gesteund door vakbonden die meer dan 2 miljoen leden vertegenwoordigen, dan onbestaande structuren en mechanismen die alleen maar in het hoofd zitten van een kleine groep links-nationalisten. De invulling daarvan laten ze overigens volledig over aan diezelfde politici die er momenteel een soep van maken.
De komende staatshervorming heeft helemaal niet als doel om de regionale solidariteit te versterken. Het verzet van de vakbonden en de meeste sociale bewegingen en echte linkse partijen is niet gebaseerd op wat de Gravensteengroep van de komende staatshervorming maakt, maar op wat de neoliberale partijen reëel met deze staatshervorming van plan zijn. Een wat late poging van links-nationalisten om mee op de trein te springen, zal daar weinig aan veranderen.
Als de arbeidersbeweging – die niet als dusdanig wordt benoemd – zich durft te roeren, zullen ze daar volgens de Gravensteengroep de gevolgen van moeten dragen. En zeg niet dat we het niet hebben gezegd. In een merkwaardige kronkel wil de Gravensteengroep dat de vakbonden hun verzet – of wat daarvoor moet doorgaan – tegen een verdere staatshervorming stoppen, omdat de spanningen anders zouden toenemen en de Franstaligen daar het slachtoffer van zullen worden.
We kennen dat refrein uit het verleden. Als we de pensioenen in de toekomst betaalbaar willen houden, kunnen we niets anders dan er het mes inzetten. Willen we de werkloosheidsuitkering behouden, dan moeten we ze zogezegd beperken in de tijd of meer mensen schrappen.
Diegenen die het daar niet mee eens zijn, met name de vakbonden, zetten de toekomst van ons sociaal model op het spel. Op die manier worden de verdedigers van ons sociaal model en solidariteit omgetoverd tot haar doodgravers, daar waar diegenen die ons sociaal model altijd al hebben aangevallen opeens haar behoeders zijn geworden.
In het vorige manifest werden de vakbonden en het cultureel establishment in Vlaanderen verweten dat ze conservatief waren. Vandaag gaat men op een subtiele manier een stap verder en verwijten ze hen dat ze mee verantwoordelijk zijn voor de toenemende spanningen tussen de gemeenschappen én de solidariteit ondergraven. Diegenen die de Franstaligen “cultureel imperialisme” en een ongezonde vorm van “parasitisme” verwijten zijn zogezegd constructief bezig om “oude vijandbeelden om te toveren tot nieuwe samenwerkingsverbanden”. Diegenen die dagelijks samen met Franstalige arbeiders in de praktijk samenwerken, worden verantwoordelijk gesteld voor de toenemende spanningen tussen de gemeenschappen.
De echte motieven en doelstellingen van de staatshervorming worden gewoon ontkend, de achtergrond van de huidige problemen wordt simplistisch afgedaan als een institutioneel problemen, of de schuld wordt eenzijdig gelegd bij de Franstaligen. Eigenlijk zegt de Gravensteengroep in deze update op hun manifest opnieuw: “Geef ons onze zin, wij hebben gelijk en als er niet wordt ingegaan op onze eisen zullen de Franstaligen daarvan maar de gevolgen moeten dragen”. De visie van de Gravensteengroep op solidariteit doet ons wat denken aan de visie van Urbanus op bosbeheer. Hoe krijg je meer bos? Simpel. Trek een weg dwars door het bos.
