Aangeraden – bijna verplicht – door Jan Decleir in een filmpje op Facebook, kocht ik “Wil” van de Antwerpse schrijver Jeroen Olyslaegers. En wat een aankoop!
Door Jelle (Antwerpen)
Het boek is één lange brief van dichter Wilfried Wils aan zijn achterkleinzoon, die er in de periode van het schrijven nog niet is. De brief handelt voor het grootste deel over de oorlogsjaren die Wilfried als prille twintiger meemaakt. Tijdens de oorlog is hij politieagent en beginnend schrijver.
De roman zelf is een perfect getimede aflossing tussen verhalen uit de oorlogsjaren en hetgeen de oude dichter in de periode van het schrijven meemaakt. Hij vertelt over de zelfmoord van zijn kleindochter, de tante van de achterkleinzoon, en een lang ziekenhuisverblijf na een val van de ladder van zijn boekenkast.
Tijdens de oorlog werd hij verscheurd tussen verzetsdaden en collaboratie: de broer van zijn vriendinnetje Yvette, tevens zijn collega-agent, Lode verschuilt een Jood. Wilfried vermoedt dat hij dit samen met zijn vader, een slager, doet voor het geld dat ze de jood afhandig kunnen maken. Daarnaast trekt hij vaak op met een jongeman die hem voor de oorlog bijlessen Frans gaf, in het verhaal Nijdig Baardje genoemd. Uit de naamgeving alleen al kan je opmaken dat hij het niet zo goed kan vinden met Nijdig Baardje, maar toch laat hij zich steeds meeslepen in foute milieus.
Wonderwel lukt het Wilfried om zowel uit de handen van de vluchtende Duitsers en collaborateurs te blijven als te ontsnappen aan de vergeldingsacties na de bevrijding.
Een verhaal waar je je moet instorten, en waar je verweesd wordt uitgegooid na het laatste woord. Het verhaal zet aan tot nadenken en toont een kant van de oorlog die weinig beschreven is. De Standaard schreef dat Olyslaegers met dit meesterwerk zijn “Het verdriet van België” te pakken heeft.
