In tegenstelling tot de manier waarop in de media de Gravensteengroep als een “links” iets werd voorgesteld, beweert haar manifest (1) mensen samen te brengen van “verschillende politieke en ideologische uitgangspunten”, die het echter wel eens zijn “in hun gehechtheid aan de democratie en de mensenrechten”. De onderschrijvers geven het “zelfverklaard ‘progressief Vlaanderen’ ervan langs omdat die zich “behoudsgezind” zou opstellen.
Dit manifest lijkt een reactie van zelfverklaarde progressieven, o.a. Etienne Vermeersch die er bij mijn weten nog nooit van beschuldigd is kunnen worden “links” te zijn, op de campagne Red de Solidariteit (dat zich uitspreekt voor het behoud van een nationale sociale zekerheid en arbeidsmarktpolitiek), waarvoor nu meer dan 120.000 handtekeningen zijn opgehaald. Het belangrijkste probleem met dit Manifest, zoals met veel publicaties van voorstanders van regionalisering, is dat ze wel veel beweren, maar feitelijk weinig argumenten aandragen om die stellingen te onderbouwen.
Er wordt met andere woorden vanuit gegaan dat de dominante idee in Vlaanderen op dat vlak vanzelfsprekend klopt. LSP/MAS vindt dit een weinig wetenschappelijke houding, hoeveel professoren hier ook aan mogen hebben meegewerkt. Een voorbeeld van dit soort ongestaafde beweringen, is zeker de volgende: “De sociaal-economische ongelijkheid is mettertijd in grote mate weggewerkt dankzij een strijdbare arbeidersbeweging”. Op een moment dat alle indicatoren tonen dat de laatste 20 jaar een toename van de sociale ongelijkheid hebben opgeleverd en dat de huidige groeivertraging dit proces nog zal versnellen, zou men zich daar ernstig vragen bij moeten stellen.
Maar het is vanuit dit standpunt, waarin de ongelijkheid tussen de klassen – tussen enerzijds de rijke kapitalistenklasse die steeds schandaliger rijk wordt en een werkende bevolking die haar aandeel van de nationale rijkdom steeds verder ziet krimpen en steeds meer met armoede wordt geconfronteerd – snel van tafel wordt geveegd, dat je tot dit soort Vlaams standpunt kunt komen, waarbij democratie enkel gezien wordt in communautaire termen.
LSP/MAS vertrekt vanuit de vaststelling dat de communautaire kwestie enkel op die manier kan spelen zoals we de laatste jaren hebben gezien – nationalistische politici die op demagogische wijze hun regionaal kiespubliek wijsmaken dat ze hun belangen verdedigen – omdat alle traditionele partijen in België akkoord zijn over die politiek die de sociale ongelijkheid doet toenemen: het neoliberalisme. Niemand verdedigt met andere woorden die grote meerderheid van de bevolking die moet werken om te leven of anders moet overleven op een uitkering.
Geen enkele van die partijen is dan ook “links” te noemen. Dit is meteen de achtergrond tegen dewelke wij campagne voeren rond de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij. Een nationale arbeiderspartij, want ondanks de kritieken die geuit kunnen worden op Red de Solidariteit en de mediacampagne die ze hebben gevoerd, zijn wij het met hen fundamenteel eens dat de splitsing van de sociale zekerheid een opstapje is naar privatiseringen, eerst in Vlaanderen, waarna Wallonië wel zou moeten volgen. Dit naar analogie met het geregionaliseerde onderwijs.
Ook de schrijvers en ondertekenaars van dit Manifest hebben met de verdediging van de belangen van de arbeidersklasse, zelfs als het alleen om de Vlaamse arbeidersklasse gaat, niets te maken. Dat tonen ze meer dan duidelijk aan wanneer ze, net als de traditionele Vlaamse partijen, de scheiding van het land als chantagemiddel gebruiken om “een ommekeer in de mentaliteit” teweeg te brengen “bij de francofone politici”. Ze hebben in dit verband over “respect” voor de grondwet, voor gemaakte afspraken, voor de taalgrens, enz. Zoals Franstalige politici hierop regelmatig antwoorden dat ook de faciliteiten een kwestie waren van gemaakte afspraken, die vandaag eenzijdig op de helling worden gezet door Vlaamse politici.
Even giftig als de eenzijdige voorstelling van wie welke afspraken eenzijdig opzegt, is de opmerking over “cultuurimperialisme” en “ongezond parasitisme”. Dit wordt eventjes in de tekst gegooid, maar eens te meer zonder argumenten, zonder aan te tonen dat er wel degelijk van “cultuurimperialisme” of “ongezond parasitisme” sprake is. Het is vreemd om te veronderstellen dat de taalgroep die in België over de laagste lonen en levensstandaard en over de hoogste werkloosheids- en armoedecijfers beschikt, in staat zou zijn tot “cultuurimperialisme”.
Hier wordt het Vlaamse trauma uit de geschiedenis, de langdurige onderdrukking uit het verleden, bewust misbruikt om vandaag verdeeldheid te zaaien. De moeilijke economische situatie van Wallonië heeft in hun ogen niets te maken met een politiek die werd gevoerd door het patronaat en hun politieke lakeien in de voormalige regeringen, maar integendeel met “ongezond parasitisme”. De notionele aftrek, dàt is “ongezond parasitisme”, evenals de verlaging van de patronale bijdragen, of de niet-vervolging in alle grote fraudedossiers van de laatste decennia. Maar neen, zegt de Gravensteengroep impliciet, het zijn niet de grote bedrijven en de renteniers die parasiteren op de arbeid van de werkenden in België, maar de Walen en de arme Brusselaars!
Ze eindigen het manifest met de opmerking dat “de oude vijandbeelden” vervangen moeten worden door “nieuwe samenwerkingsverbanden, gebaseerd op een evenwicht tussen solidariteit en verantwoordelijkheid”. Ondertussen hebben ze in al het voorgaande het “vijandbeeld” dat door de Vlaamse politici van de Franstalige Belgen wordt gemaakt enkel maar bevestigd, waarna ze ook nog steun bevestigen aan de chantagepolitiek van de Vlaamse partijtoppen. Gelukkig maar dat dit geen uitdrukking is van “links” Vlaanderen, het schaamrood zou ons op de kaken staan!
LSP/MAS is door dit Manifest allesbehalve overtuigd, het heeft eerder onze steun aan het standpunt van de vakbonden – tegen de splitsing van de sociale zekerheid, de arbeidsmarktpolitiek en het nationaal overleg – bevestigd. Indien de ondertekenaars het niet goed beseffen, nog dit: die vakbonden zijn, door een gebrek aan een arbeiderspartij, de enige grote organisaties die het communautaire bekijken vanuit het standpunt van de arbeiders, van de overweldigende meerderheid van de bevolking, die zich kwader maakt om de zoveelste loonsverhoging van het hoge kader in hun bedrijf dan om de jammerlijke lage werkloosheidsuitkering of andere sociale uitgave die in Wallonië of in Brussel gebeurt om de vaak schrijnende situatie van werkloosheid en armoede te verzachten. Het eerste is parasitisme, waarbij het kader als enige het recht verkrijgt te mogen meegenieten van de superwinsten, het tweede noemt men solidariteit!
(1) 22 februari 2008, te vinden op http://www.gravensteengroep.org/index.php
