De schulden van de gezinnen stegen de laatste jaren sterk. Door de stijgende prijzen van voeding, energie en woningen komen steeds meer mensen in de problemen. Velen kunnen hun schulden niet meer afbetalen en komen zo terecht in de procedures van het OCMW. Die OCMW’s bieden volgens ons echter geen structurele oplossing. Willen we de problemen oplossen, dan zal de oorzaak aangepakt moeten worden.
Artikel door Benoit Doucy. Overgenomen vanop www.lspgent.be
Sinds 2006 is het aantal mensen die hun schulden niet meer kunnen afbetalen gestegen met 20% blijkt uit een steekproef van zo’n 102 OCMW’s. Zo’n veertien procent van de OCMW’s moet reeds wachtlijsten aanleggen van mensen die hulp nodig hebben bij het betalen van hun schulden. Het aantal mensen in geldnood stijgt razendsnel, sinds 2000 is het aantal hulpdossiers met 48,9 % gestegen. Opvallend daarbij is de toename tijdens de jongste jaren. Alleen al tussen 2006 en 2007 tellen de OCMW’s een stijging van het aantal hulpdossiers met bijna 21procent.
Het OCMW heeft eigenlijk 3 vormen van hulpverlening voor betalingsproblemen. De zwaarste ervan nl. schuldbemiddeling kent ook de zwaarste stijging. Deze komt er pas als de schuldenberg zo hoog is dat het OCMW uiteindelijk moet onderhandelen met de schuldeisers om een akkoord voor afbetaling te regelen. In die zwaarste fase van hulpverlening was er een stijging van 91,2 procent tussen 2000 en 2007. Frappant daarbij is dat de grootste stijging van dit aantal zich in West-Vlaanderen bevindt aangezien men steeds van de daken schreeuwt dat de arbeidsmarkt er verzadigd is. Blijkbaar vertaalt het zich dan niet in loon dat effectief uitgegeven kan worden. ‘En ik voorspel nu al dat de enorme stijging van de energieprijzen voor nog meer afbetalingsproblemen zal zorgen’, zegt Vlaams parlementslid Tom Dehaene.
Naast deze schuldbemiddeling is er ook nog de collectieve schuldregeling waarbij het geschil voor de rechter uitgevochten wordt wanneer de schulden te groot zijn. Ook deze collectieve schuldregeling kende de afgelopen jaren een enorme stijging. Bij dit soort regelingen wordt diegene met de schulden als het ware wilsonbekwaam bestempeld en op een zwarte lijst van de nationale bank gezet. Hierna heeft diegene met de schulden geen enkele controle meer over zijn voorheen ‘eigen’ geld en wordt hij afhankelijk van een leefloon. Indien het OCMW en het CAW (Centrum voor Algemeen Welzijn) er niet zouden zijn zou dit aantal nog veel hoger liggen.
Vanackere (Vlaams minister van Welzijn) schoof informering en begeleiding van de schuldenaars naar voor als oplossing, daarnaast wil hij ook dat de jongeren op school beter met geld leren om te gaan. Hoe je op die manier echter de prijzen of schulden controleert laat hij in het midden.
Volgens ons is het niet aan de jongere om te moeten leren met een steeds kleiner budget rond te komen, om als het waren te leren leven in een maatschappij waar men steeds armer wordt. Het toenemend aantal schulden, en het toenemend aantal armen, zijn voor ons slechts een uiting van het pervers systeem waarin we vandaag leven. Welke effecten de kredietcrisis in de V.S. op de Europese en ook Belgische economie zal hebben is niet volledig duidelijk, maar alles wijst erop dat ook in België een schuldenzeepbel aan het groeien is.
Roma-kinderen in Gent die bevroren brood opschrokken of in een fontein springen om een goudvis op te eten zijn beelden die men niet voor mogelijk houdt, maar ze tonen wel de situatie voor de meest getroffen lagen van de stijgende armoede.
Tegen deze scheve situatie en dit onrecht hebben we nood aan collectief verzet. Een oplossing is bijvoorbeeld overheidscontrole op de huizenmarkt, zodat daar niet op gespeculeerd kan worden. Daarnaast moet er dringend geïnvesteerd worden in de 200.000 sociale woningen die er vandaag tekort zijn in dit land. De samenleving heeft nood aan een woningbeleid dat gebaseerd is op het voorzien van de behoeften van de gemeenschap, en niet op de winsten van enkele investeringsmaatschappijen. Daarnaast moeten we opkomen voor een loonsverhoging die de stijgende prijzen compenseert, een verhoging van 1 euro per uur zou een begin zijn.
De strijd voor hogere lonen die de afgelopen mmanden in zo’n 50 bedrijven werd gestreden, en een verhoging van de koopkracht kon doorzetten, toonde aan dat strijd loont.
De traditionele politici discussieren dezer dagen, in hun staats-hervormings-discussies, over langs welke grenzen ze hun neoliberaal beleid in de toekomst zullen voeren. Voor veel mensen is de echte grens al bereikt; laten we onze toekomst in eigen handen nemen.
