Verhofstadt: koopkracht zal verder ondermijnd worden

De nieuwe regering-Verhofstadt beloofde aan de vakbonden dat er iets zou gedaan worden aan de stijgende levensduurte en dat het dit probleem erkende. Minder dan een maand na de grote vakbondsbetoging van 15 december weerklinkt al een ander geluid: “Er is geen geld”. De marge voor maatregelen is volgens de nieuwe premier “zeer beperkt”. Met andere woorden: er zal niets gedaan worden aan onze dalende koopkracht.

Het was reeds duidelijk bij de onderhandelingen van wat toen nog een roomsblauwe regering moest worden: het patronaat mag op beide oren slapen, maar voor de arbeiders en hun gezinnen zitten er enkel nieuwe aanvallen op de levensstandaard aan te komen. Nu bevestigt Verhofstadt dat er “nauwelijks geld” is voor een lastenverlaging of koopkrachtmaatregelen. Dat “nauwelijkse” aspect betekent dat er wel lastenverlagingen komen, maar geen maatregelen voor onze koopkracht.

Verhofstadt verklaarde bij de opening van het nieuwe jaar dat de regering er alles aan zal moeten doen om “zo snel mogelijk weer op het pad van het stabiliteitspact” te raken. Daarmee bedoelt hij onder meer dat geen tekort op de begroting mag zijn. Het tekort wordt nu geraamd op 0,4 tot 0,7%, dat is 1,3 tot 2,2 miljard euro. Om dat weg te werken, zullen er zware besparingsmaatregelen moeten worden genomen. Of toch minstens dat er geen ruimte zal zijn voor beperkte sociale toegevingen. Bovendien gaat het hier nog om vrij voorzichtige berekeningen en cijfers van Verhofstadt, mogelijk worden een aantal hardere maatregelen doorgeschoven tot na de verkiezingen van 2009?

Maatregelen voor het herstel van de koopkracht zijn uitgesloten. Dat zou te veel kosten volgens Verhofstadt. En dat geld is er niet. De premier voegt er nog fijntjes aan toe dat zelfs de eisen van SP.a te ver gaan en de PS geen eisen stelt. Het beeld van de “linksere” PS dat in bepaalde SP.a-kringen leeft, zou wel eens bijzonder snel kunnen doorprikt worden. Het blijft ook afwachten hoe vanuit de vakbonden zal gereageerd worden op het beleid van de nieuwe regering. Op de betoging van 15 december stelden de vakbondsleiders nog dat alle grote politieke families hun verantwoordelijkheid moesten opnemen en een regering vormen. Nu zitten we effectief met een tripartite (ook al ontbreekt de SP.a), maar zou het beleid wel eens hard kunnen tegenvallen voor de werkenden en hun gezinnen. Welk excuus zullen we nu horen, dat dit de meest links mogelijke regering is? Dat we geen keuze hebben en deze regering maar moeten aanvaarden? Hoeveel excuses moeten nog doorprikt worden vooraleer er vanuit de syndicale wereld stappen zullen worden gezet om zelf aan een politiek instrument te bouwen?

De nieuwe regering zou een tijdelijke regering zijn met op 23 maart een machtsoverdracht aan Yves Leterme. Die staat voor de moeilijke opdracht om op minder dan drie maanden te realiseren wat in de afgelopen zes maanden niet lukte: een communautair akkoord over een staatshervorming. Met minder dan een “dikke vis” neemt De Wever geen genoegen, met meer dan een worm in de pan van De Wever kunnen de Franstalige partijen niet leven. Het wordt dus opnieuw ‘boeiend’ op het onderhandelingsfront. Om de zaken nog wat complexer te maken zal Verhofstadt ook nog eens, in eigen naam (maar na een akkoord met Leterme?), een communautaire nota voorstellen. Het lijkt er steeds meer op dat het voorlopige bewind (zelfs met Leterme als premier) zal duren tot de verkiezingen van 2009. Maar ook dan zal de instabiliteit niet verdwenen zijn.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie