Na de miljoenen voor het patronaat in Gembloux:
DE REGERING is in crisis. In de opiniepeilingen krijgen vooral de liberale partijen ervan langs, maar ook de SP.a deelt in de klappen. Alleen de PS houdt stand. Veel beter dan de Vlaamse sociaal-democraten slaagt die partij erin om zich sociaal voor te stellen. PS-minister Marie Arena mocht dan ook naar de superministerraad in Raversijde met een voorstel ter verhoging van de sociale uitkeringen.
Anja Deschoemacker
Concreet stelde ze voor dat de leeflonen tegen 2007 met 4% stijgen. Dat gebeurde al eens tijdens de vorige regeerperiode. Indien dit voorstel wordt aanvaard, dan zal het leefloon op 8 jaar tijd met 8% gestegen zijn – 1% per jaar. Goed, zul je denken. In de zin dat het beter is dan niets, is natuurlijk alles goed. Maar met een gemiddelde inflatie van zo’n 1,5% per jaar betekent dat nog steeds dat het leefloon verder daalt!
Naar alle verwachting zal dit voorstel worden aangenomen, net als een aantal andere kruimeltjes die de asociale politiek van deze regering moeten verdoezelen. Het is een cynisch spelletje: in Gembloux mochten de liberalen "scoren" met de "strijd tegen de sociale fraude" en de dienstencheques; nu mogen de sociaal-democraten, in het licht van de komende verkiezingen, ook een aantal voorstelletjes doen die hen stemmen kunnen opleveren. Er wordt gehoopt dat de werkende bevolking zich in het stemhokje vooral Raversijde zal herinneren en niet Gembloux.
In Gembloux werden een aantal krijtlijnen uitgezet. Het klimaat wordt klaargestoomd voor een beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, voor de afschaffing van het brugpensioen, voor het verplicht aanvaarden van hamburgerjobs,… Niets van wat in Raversijde wordt voorgesteld, gaat daar fundamenteel tegenin. De sociaal-democratie mag dan nog gezien worden als "het minste kwaad", het drama van vandaag is dat er niet meer "goed" gestemd kan worden als men bij de grote partijen blijft.
Vanaf 1987 zijn het vooral de sociaal-democratische ministers die de sociale afbraakpolitiek regisseren. Sinds de paarse overwinning in 1999 is dat nog meer het geval – de sociaal-democraten hebben er dan ook meer ervaring in om asociale maatregelen sociaal te verpakken. Waar Rik Daems (VLD) de regelrechte confrontatie wil aangaan met wat hij het "sociaal profitariaat" noemt, vindt Frank Vandenbroucke (SP.a) het "jammer" dat "pijnlijke beslissingen" genomen "moeten" worden. Is een stem op Vandenbroucke dan een "nuttige" stem?
Eens te meer wordt aangetoond dat de arbeiders en hun gezinnen bij geen enkele traditionele partij terechtkunnen voor de verdediging van hun belangen en voor het organiseren van de strijd tegen de aanvallen op hun levensstandaard. De werkende bevolking heeft haar eigen politiek instrument nodig, een nieuwe massale arbeiderspartij, om dat op de meest doeltreffende wijze te kunnen doen.
De LSP wil die partij niet vervangen, maar is wel de enige die opkomt met een programma dat de belangen van de arbeidersbeweging verdedigt. Wie actief het idee van een nieuwe arbeiderspartij wil propageren, maar intussen de strijd op verschillende vlakken wil voeren, kan niets "nuttigers" doen dan lid te worden van het enige democratisch socialistische alternatief: LSP.
