In de voorbije maanden werd vaak verwezen naar het succes van “het Oostendse model” voor werklozenbegeleiding. Dit model combineert intensieve opvolging en vorming van werklozen met sancties voor de ‘weigeraars’. Nu blijkt uit cijfers van socioloog Jan Hertogen dat dit model een stuk minder succesvol is dan gepretendeerd werd.
Jeroen
Oostende kent al lang een hoge werkloosheidsgraad, vooral laaggeschoolde jongeren raken er erg moeilijk aan de slag. Des te verwonderlijk waren dan ook de berichten dat de werkloosheid onder laaggeschoolde jongeren gedaald was met 68%. Dit werd toegedicht aan het zogenaamde “Oostendse model”. Dit model voorziet in een intensievere opvolging van openstaande vacatures en meer aandacht voor oriëntatiegesprekken, cursussen en opleidingen.
De realiteit bleek veel minder rooskleurig dan werd beweerd, zoals socioloog Jan Hertogen ontdekte. Ten eerste werd het model vooral gebruikt om jongeren te kunnen schorsen en ze op die manier uit de werkloosheidsstatistieken te krijgen. Daarnaast werd er ook gebruik gemaakt van andere creatieve oplossingen. Zo werden jongeren die een cursus volgden, geclassificeerd als “werkzoekenden in opleiding”. Hierdoor verdwenen ze uit de werkloosheidscijfers zonder dat ze werk gevonden hadden.
Dit is zonder meer één van de meest frappante voorbeelden van hoe politici de werkloosheidscijfers bewerken en vervormen om er beter uit te komen, maar het is zeker niet het enige. Arbeiders die verplicht op (brug)pensioen moeten na een herstructurering in hun bedrijf, komen bijvoorbeeld niet in de werkloosheidscijfers voor. Of er zijn ook de halftijdsen en interim-arbeiders die op zoek zijn naar een voltijdse job, terwijl ze moeten rondkomen met een laag en onzeker loon.
Op deze manier voert men de druk op jongeren en werklozen in het algemeen verder op. Het beeld wordt geschetst dat overal jobs te rapen zijn en dat werklozen parasiteren. Vervolgens gaat men jongeren stimuleren (lees: onder druk zetten) om een job te vinden. Hierdoor werden in 2006 in totaal 49.512 werklozen geschorst van hun uitkering. Ter vergelijking: dat is net geen 17 keer meer mensen zonder inkomen dan bij VW. Een sociaal drama zonder weerga.
Om schorsing en daaraan gekoppelde armoede te vermijden, moeten werklozen gelijk welke job aanvaarden tegen gelijk welk statuut. Dit betekent ultraflexibele, onderbetaalde jobs, die niet volstaan om een deftige levensstandaard mee op te bouwen. Zelfs interimjobs tellen in het jongerenwerkplan van VDB mee als “werk”. Zo wordt ook de druk opgevoerd op diegenen die vandaag wel al werk hebben, om de concurrentie aan te gaan, en langer te werken tegen een lager loon.
Er moet een halt toegeroepen worden aan alle onzekere en onderbetaalde nepjobs en er moet werk gemaakt worden van vaste jobs met een goed statuut. Dit zal enkel mogelijk zijn via een verregaande arbeidsherverdeling. Daarom verdedigen wij een 32-urenweek met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies.
